Δευτέρα, Δεκεμβρίου 12, 2011

BitterSweet

Αν και γλυκιά, πολλοί την φοβούνται.



ΥΓ: Μην μπερδευτείς, η ίδια δεν είναι ποτέ θολή. Ίσως το πώς την βλέπεις εσύ.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 02, 2011

Mi Primer(a) Amor

Εφτά χρόνια, πόσα χιλιόμετρα ούτε εγώ δεν ξέρω, διαδρομές γνωστές κι άγνωστες, μόνη ή με παρέα, αλλά πάντα με μια σταθερά, το Primera.

Το είχαμε από τότε που ήμουν δημοτικό. Ήταν το παλιό του μπαμπά και το είχα μαζί με την αδερφή μου, ασχέτως αν καθώς περνούσε ο καιρός το έπαιρνα περισσότερο εγώ (ως γνωστόν τα μικρά είναι πάντα πιο κακομαθημένα). Το είχαμε συνηθίσει. 

Μ’ αυτό το αμάξι έμαθα να οδηγάω και να παρκάρω με άνεση - δεν το λες και μικρό αμάξι για ένα κορίτσι 19 χρονών τότε. Με αυτό με έλεγαν οι φίλοι driver, πιλότο, ότι οδηγώ σαν άντρας, ακόμα και σαν ταξιτζής. Ότι οδηγώ σαν τον πατέρα μου, λογικό αφού από μικρή καθόμουν πάντα στη μέση του πίσω καθίσματος, φέρνοντας το πρόσωπό μου ανάμεσα στις θέσεις του οδηγού και του συνοδηγού και χαζεύοντας το δρόμο. Συχνά ήξερα να πω στον πατέρα μου με τί ταχύτητα πηγαίνει χωρίς να κοιτάζω το κοντέρ, ενώ κάποιες διαδρομές είχαν αποτυπωθεί στο μυαλό μου από τότε και μετά από χρόνια ώντας εγώ πλέον στο τιμόνι, δε χρειαζόμουν χάρτες κι οδηγίες. Και για να επιστρέψω –με όπισθεν- σε αυτό που έλεγα, χρειάζεται και λίγο νεύρο και ταχύτητα ο δρόμος, όχι πάντα αλλά χρειάζεται. Βαρύ αμάξι, αλλά ένιωθες ότι οδηγούσες κι όχι ότι σε οδηγάει. Ό,τι αμάξι και να οδηγούσα μετά, μου φαινόταν πούπουλο κι όταν ξαναέπαιρνα το δικό μου ένιωθα πως ο συμπλέκτης τα 'χε παίξει κι ήθελε να βάλεις 100 κιλά δύναμη - αν μη τι άλλο κρατούσα σε φόρμα μηρούς και γάμπες.

Πότε ήταν γεμάτο φίλους, πότε ήμουν μόνη μου παρέα με τη μουσική μου, σιγανή ή στο τέρμα. Με το Primera γύρισα κι έμαθα το μεγαλύτερο κομμάτι της Αθήνας. Εκτός πόλης είχε κάνει πολλά ταξίδια παλιότερα. Εμένα με ακολούθησε δυο φορές όσο μπορούσε, μέχρι τη Χαλκίδα –όπου και γυρίσαμε με την οδική βοήθεια- και μέχρι Λουτράκι - Ηραίο. Είχε ήδη αρχίσει να εμφανίζει προβλήματα ανά φάσεις, μέχρι και εγκέφαλο του αλλάξαμε, αλλά αυτό εκεί κουβαλούσε πάντα τα ίδια μυαλά, σαν αυτά του οδηγού του. Δεν το τράκαρα, δεν έφαγα ποτέ κλήση, δε μου ‘καναν αλκοτέστ· ήταν  φύλακας άγγελός μου στο δρόμο. Για ένα χρόνο που ήμουν στη Σκωτία το αποχωρίστηκα, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια το ‘παιρνα σχεδόν κάθε μέρα στο μεγάλο, αγαπημένο δρόμο, την εθνική – πήγαινε στα τυφλά και κατάπινε βενζίνη.

Μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο, γελάσαμε, συζητήσαμε για ώρες, είπαμε πράγματα χαζά, αλλά και πράγματα σοβαρά, μαλώσαμε, κλάψαμε, φωνάξαμε, έκλεισαν οι πόρτες με δύναμη, άνοιξαν όμως και με χαμόγελα, φιληθήκαμε αμέτρητες φορές, όσα και τα χιλιόμετρα, ζήσαμε στιγμές τρέλας, αγάπης, έρωτα.. 

Όπως όλες οι μακροχρόνιες, ήταν μια σχέση αγάπης. Ο έρωτας ερχόταν μέσα από στιγμές, μέσα από αυτά που αντίκρυζα στο δρόμο.


ps: Ο δρόμος κι οι σκέψεις μου *, *, *, *

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 01, 2011

Λευκό

Λευκό. Γιατί αυτό μου βγάζεις. Γιατί τελικά αυτό το χρώμα υπερίσχυε. Το δικό σου λευκό ήταν πιο κόκκινο. Μαζί έκαναν ροζ - κόκκινο. Τελικά έμεινε το λευκό, γιατί αυτό δεν ξεβάφει, απλά παλιώνει, κάτι σαν το χρώμα των κρίνων.

Σάββατο, Νοεμβρίου 26, 2011

Ημερολόγιο Ευ-οίνου

Τρεις μέρες. Τέσσερις φίλες. Ένα ταξίδι.


Παρασκευή, με το που τέλειωνε η κάθεμία από τη δουλειά της, έμπαινε στο αμάξι - έτοιμες για αναχώρηση. Ήταν 11 η ώρα όταν περνούσαμε από μία υποφωτισμένη, πορτοκαλί, έρημη πολιτεία, το φράγμα του Ευήνου. Σ' ένα μικρό, γραφικό χωριό κάπου στην Ορεινή Ναυπακτία, μας περίμεναν ο κυρ Γ. κι η κυρά Ρ.


Φάγαμε μακαρονόπιτα της θείας κι αποσυρθήκαμε στο δίπλα σπίτι. Αναμμένη φωτιά. Ανοίξαμε μπουκάλι κόκκινο κρασί, ανοίξαμε και το ραδιόκασετόφωνο που 'παιζε λαϊκά. Κούνησα το ένα κούτσουρο, γύρισε ανάποδα και η φωτιά έφτιαξε ένα ξεκάθαρο περίγραμμα. Δύο κούπες.






Δευτέρα, Οκτωβρίου 31, 2011

Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι

Τί είναι άλλωστε οι στίχοι χωρίς τη μουσική, ένα ποίημα δεν είναι;

Οι στίχοι, ακόμα κι όταν ένα τραγούδι δεν είναι βίωμα του στιχουργού, εκφράζουν πτυχές της προσωπικότητάς του, μπορείς να αντιληφθείς το συναισθηματικό του κόσμο, τα πράγματα στα οποία δίνει ιδιαίτερη σημασία στη ζωή του, τη νοοτροπία του, ακόμα και το πού έχει ζήσει -δίπλα σε θάλασσα, ποτάμια, βουνά- χωρίς να 'χεις διαβάσει τη βιογραφία του.

Θα διαλέξω τρεις αγαπημένους μου τραγουδοποιούς και θα πω με λέξεις παρμένες από τους στίχους τους, τί είναι ο καθένας για 'μένα. Είναι λέξεις που επαναλαμβάνονται συχνά στα τραγούδια τους. Κοινές λέξεις θα μου πεις· ναι, αλλά όχι ακριβώς. Ακόμα κι έτσι, η μία κοντά στην άλλη βγάζουν κάτι από την αύρα των τραγουδιών.

Παύλος Παυλίδης
Βροχή, σύννεφα, ήλιος, βράχια, λιμάνι, θάλασσα, καλοκαίρι, αλμύρα, ταξίδι, πλοίο, νησιά, φιλιά, κύματα, καράβι, φωτιά, δρόμοι, τρένο, ξέρεις, μέρα, σπίτι, πόλη, πουλιά, σφαίρα, καρδιά, σιωπή, σύννεφα, καταιγίδα, ουρανός, λευκό, σελήνη, παραμύθι, φωτογραφία, παιδί, ονειρεύομαι, φοβάμαι, φως, ξεχνάω, θυμάμαι, ευτυχία, δρόμος, πουθενά, εσύ.
Αέρινη αύρα, καλοκαιρινά ταξίδια, νοσταλγία κι επιστροφή, αγάπη αληθινή, όνειρα κι ανοιχτοί δρόμοι.

Σωκράτης Μάλαμας
Κρασί, ταξίδι, φεγγάρι, σκοτάδι, καιρός, χρώματα, αρώματα, λουλούδια, γυναίκα, νύχτα, φιλιά, λάθος, φωτιά, μάγισσα, καρδιά, μυαλό, έρωτας, μεθυσμένος, φεγγάρι, νεράιδα, βράδια, αέρας, φύλλα, παράθυρο, άνοιξη, ησυχία, κόσμος, πέτρα, δρόμος, πόλη, ταξίδι, φίλοι, πίνω, ψυχή, μοίρα, φεύγω, αγκαλιά, αγάπες, αλήθεια, λόγια, ψέματα, όνειρο, νους, αδειανός, χρόνια, μέρες, ρουφηξιά, ζωή.
Συναισθήματα βγαλμένα μέσα από την ψυχή, αυθορμητισμός που πηγάζει από μεθυσμένη διάθεση, αναστεναγμός και ρουφηξιά, μαγεία κι έρωτας.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Αγρύπνια, ψυχές, βυθός, νους, νοσταλγία, άστρα, ύπνος, δειλινό, μέρα, μάτια, βουνά, χιόνι, ποταμός, γιορτή, ποτήρι, κρασί, κόκκινο, πότες, τρία, πίστη, χείλη, πληγή, καρδιά, γυναίκα, νύχτα, αέρας, φωτιά, αποκοιμάμαι, Κυριακή, αγάπη, ανάσα, ομίχλη, σκέψεις, στραβά, τσιγάρο, φυλακή, ξεχνιέμαι, ξενιτιά, κοιλάδα, τραγουδάω.
Σκέψεις που πλέκουν ολόκληρες ιστορίες, νόημα μεστό σαν παλιό κρασί, μυσταγωγική γιορτή, εσωτερική ηρεμία και πίστη.

Με ακόμα πιο λίγα λόγια, για ‘μένα, ο Παύλος είναι καλοκαίρι, ο Σωκράτης άνοιξη κι ο Θανάσης φθινόπωρο. Κι η άνοιξη με το φθινόπωρο, ως μεταβατικές εποχές, έχουν αρκετά κοινά.


υγ: είναι γνωστό ότι αγαπώ την άνοιξη εγώ, είναι όμως και κάποιοι που θέλουν το χειμώνα. Για χειμώνα θα έβαζα τα Διάφανα Κρίνα, αλλά ας μη βαρύνουμε το κλίμα, ακόμα έχει ήλιο.. 

Κυριακή, Οκτωβρίου 30, 2011

"Κι έρχουντ' απ' τον παλιό καιρό..


Πόσο μου άρεσε όταν πιάναμε κουβέντα. Μας έλεγες όταν στο ζητούσαμε ιστορίες από τον πόλεμο, για εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Μας έλεγες για τον παππού, για το πώς σε διεκδίκησε, για τα γράμματα ενώ ήταν στο στρατό. Και κάποιες φορές βλέπαμε και τις φωτογραφίες, με τις αφιερώσεις του παππού πίσω από την καθεμία, αυτές με το δικό του λυρικό τρόπο.

Να μου μιλεί σιργουλευτά
για κείνα και για τ' άλλα
για μαγικά, για έρωτες,
για φονικά μεγάλα.

Έπειτα ιστορίες για μας, για εμένα μικρή. Πάντα έλεγες στο τέλος την αταξία μου (ούτε τριών δε θα 'μουν), ήθελα να πάμε στις κούνιες, αλλά μου 'λεγες πως δε θα πηγαίναμε. Κάποια στιγμή βγαίνεις στο μπαλκόνι κι εγώ σε κλείνω έξω, κατεβάζω και την ασφάλεια, "Σοφούλα, άνοιξέ μου" μου 'λεγες "θα πάμε στις κούνιες", "Όχι, καλά να μάσεις". Ανένδοτη εγώ (από μικρό πεισματάρικο), δεν είχες άλλη επιλογή απ' το να πηδήξεις στο δίπλα μπαλκόνι (είναι χαμηλά τα κάγκελα). Έρχεσαι με τη γειτόνισσα στην πόρτα και μου λέει κι αυτή ότι θα πάμε στις κούνιες. Κάπου εκεί έκανα πίσω κι άνοιξα την εξώπορτα -δε νομίζω ότι πήγαμε τελικά. Μου την πετούσες συχνά την ιστορία με την έκφραση "Καλά να μάσεις!" με ένα γλυκό χαμόγελο πειραχτηρίου. Σα να μου 'λεγες καλά κάνεις, πίστευες πάντα σε μένα, δε με φοβόσουν. Άλλες φορές πάλι δε λέγαμε τίποτα, απλά ηρεμούσα εκεί δίπλα σου στον καναπέ απέναντι απ' την τηλεόραση, μου 'πιανες το χέρι και το χάιδευες. Αν οι τριανταφυλλιές ή οι γαρδένιες ήταν ανθισμένες, μας έκοβες κι από ένα λουλουδάκι πριν φύγουμε. Μοσχοβολούσε από την αγάπη σου. 

Έσβησ' ο χρόνος ο κακός
μαζί με τη χαρά μου
τσι ιστορίες τση γιαγιάς
από τα όνειρά μου.

Όταν λείπαμε σε ταξίδια -και συνέχεια όλο και κάποιος από εμάς τα εγγόνια σου θα 'λειπε- το είχες άγχος με τις διαδρομές, αν φτάσαμε κι αν γυρίσαμε. Έπαιρνες τηλέφωνο να μάθεις μόνο αυτό, σου αρκούσε. Σου αρκούσε να μας ακούς. Μπορεί να μην ερχόμουν όσο συχνά ήθελα να σε δω. Κι όταν ερχόμουν, αφού καθόμουν και τα λέγαμε, μου 'λεγες πήγαινε στην παρέα σου σε είδα εγώ, δεν έχει σημασία πόσο θα κάτσεις, αρκεί που ήρθες και σε είδα. Ευσυγκίνητη, αγχωνόσουν και στεναχωριόσουν με το παραμικρό, αλλά δε "χάριζες κάστανα" όπου έπρεπε. Στα γλέντια μας έλεγες να σηκωθούμε να χορέψουμε να μας δεις, μου ΄λεγες εμένα, το μικρότερο των εγγονιών, να χορέψω ζεϊμπέκικο και καμάρωνες. Χαμογελούσες και δάκρυζες μαζί, μετά σε παίρναμε αγκαλιά... Σίγουρα θα σκεφτόσουν να 'ταν κι ο παππούς εκεί, τι χαρά που θα 'κανε.. και μετά θα ευχόσουν να μπορείς να χορεύεις μαζί μας στους γάμους μας..

Θυμούμαι ως τώρα τη γιαγιά
έτοιας λογής ν' αρχίζει
και σε καιρούς αλλοτινούς
ο νους τση ν' αρμενίζει.

Τελευταία φορά είχες έρθει στο σπίτι κι αφού φάγαμε ήρθες στο δωμάτιο να με δεις. Στον υπολογιστή εγώ, μου είπες να μην κάθομαι τόσο πολύ εκεί. Κάτσαμε και συζητούσαμε. Έβαλα στο youtube να παίζει ο Παπάζογλος, έτσι τον έλεγες και σου χαμογελούσα εγώ, εκείνη τη στιγμή άλλαξε για λίγο η γνώμη σου για το ίντερνετ. Δε σου είχαμε πει ότι είχε φύγει, είχες ήδη ανεβασμένη πίεση εκείνη τη μέρα, δυο μέρες μετά μπήκες στο νοσοκομείο. Στο είπα τότε ενώ ακούγαμε τα τραγούδια του και συνεχίσαμε να συζητάμε. Σου εκμυστηρεύτηκα κάτι και φεύγοντας μου 'πες χαμογελώντας Καλή τύχη κλείνοντάς μου το μάτι, να μην καταλάβουν οι άλλοι. Kι έφυγες.

Τις προάλλες, πήγα πρώτη φορά ξανά στο σπίτι σου. Περίμενα να μου ανοίξεις. Μοιράσαμε κάποια πράγματα, πήρα μια ζακέτα σου για την Κική που 'ξερα ότι θα της αρέσει και για μένα μια μακριά, γκρι του παππού, στα μέτρα μου. Μας έδωσε σήμερα η θεία και τα ενθύμια που σου παίρναμε από τα ταξίδια μας, αυτά που τα 'χες όλα στιβαγμένα πάνω στο καλοριφέρ. Το σπίτι δεν είναι όπως πριν. Ούτε ο Δεκαπενταύγουστος και το Πάσχα θα είναι πια.

Είχες μια καρδιά που χωρούσε πολύ αγάπη μέσα. Δυστυχώς δεν άντεξε. Η αγάπη σου όμως είναι αισθητή εδώ και θα συνεχίσει να παραμένει, όπως κι εσύ συνεχίζεις να υπάρχεις μέσα στις δικές μας καρδιές, η ..ηλιόλουστη Κυριακή μας που ευωδιάζει βασιλικό.

Μην κλαις μικρή μου και πληγές
ανοίγεις μου στα στήθη
εμείς οι δυο θα κάνουμε
τον κόσμο παραμύθι.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 06, 2011

unplanned

Διαφορετικό καλοκαίρι. Της τελευταίας στιγμής (είναι τα καλύτερα, λένε). Διακοπές που τις κλείσαμε 5-6 μέρες πριν.

πού: Άνδρο, Σέριφο, Σέρρες [non-stop με ενδιάμεσες ανταποκρίσεις-(ξε)πακεταρίσματα στην Αθήνα]
πώς: αυτοκίνητο-πλοίο-λεωφορείο-ταξί [shuffle & repeat: on]
πότε: 12 μέρες του Αυγούστου

με λίγα λόγια - αντί φωτογραφιών: μια αρχοντική Χώρα//σκαλιά δεξιά κι αριστερά προς τη θάλασσα//ένας ναύτης κοιτάζει τον ορίζοντα//κάνω να τον φτάσω, είναι θεόρατος αν και αφανής//το γεφυράκι που θα σκαρφαλώσω την επόμενη φορά για να περάσω στο κάστρο//γρανίτα φράουλα και κορίτσια στον ήλιο//τυρκουάζ λιβελούλες για ενθύμιο//συναντήσεις γνωστών στο Μπατσί//κρύο νερό να το πιεις απ' τη βρύση//μια ιδέα ιππασίας//Άγια μου Θαλασσινή///δωμάτιο με θέα//ηρεμία στη Λιά//Kaiser στην Ψιλή Άμμο//ερωτευμένη πάλι με τη Χώρα//λευκό και γαλάζιο, παντού//και η σομόν-με-γαλάζιο-τρούλο εκκλησία στην Κάτω Χώρα//γαλάζιο Atos και ασημένιο Getz//κλασική φωτογραφία με τα δρομολόγια των λεωφορείων για τη μέρα που ξεμείναμε//ένα ρετρό λεωφορείο και γερόντοι να συζητάνε για τα χρόνια που έζησαν έξω//σεριφιώτικο, δυνατό κρασί//aerino και caipiracci//χωρίς τακούνια, ούτε ρολόι//ένα "πλωτό κι ερωτικό" καφενείο μέχρι πρωίας//ανεκπλήρωτη υπόσχεση//ρακέτες και μαύρισμα, επιτέλους//ηλιοβασίλεμα στη Βαγιά//μια όμορφη διαδρομή με άδειο δρόμο//μόνο ερείπια από τα μεταλλωρυχεία και η κατάλληλη μουσική για ένα σούρουπο σε σέπια//φωτογραφική πάνω στο καπό και αντίστροφη μέτρηση//αντίστροφη μέτρηση για την απαθανάτιση του κάθε "τώρα" που μετά το κλικ γίνεται ανάμνηση//τυχαίοι αριθμοί σε αντιστοιχία σελίδων στον κατάλογο του Στράτου//ζακέτες, φουλάρια και φούτερ στην ανεμοδαρμένη πλατεία//βλέμματα δίχως λόγια//οι φυσιογνωμίες, πλέον, γνωστές και τα μέρη, στέκια//μια περίεργη βραδιά//μαργαρίτες - υπάρχουν για να τις πίνεις, όχι να τις μαδάς//ελάχιστος ύπνος//ο άλλος μισός στην παραλία//ελληνικός καφές, υποβρύχιο, μωσαϊκό και έκθεση με φωτογραφίες ντόπιων στους τοίχους//θα ερχόμουν και το χειμώνα εδώ για ένα ζεστό καφέ//μεσημεριάτικη βόλτα στα σοκάκια της Χώρας, μέχρι την κορυφή//σαν σε ονειρούπολη, δεν υπήρχε κανείς άλλος (που να γυρνοβολάει ντάλα μεσημέρι)//ένα μπουκάλι λικέρ και δυο ταψιά αμύγδαλα αφημένα στον ήλιο//το λερωμένο, λαδωμένο, σκισμένο εξώφυλλο του βιβλίου//κι ας διάβασα μόνο κάπου 38 σελίδες///βραδυνό δρομολόγιο στην εθνική κι η πανσέληνος απ' τη μεριά που κάθομαι//ουράνιο τόξο στο Παγγαίο..

για έναν πιο γλυκό Σεπτέμβρη..

Τρίτη, Ιουλίου 26, 2011

Στην Κ.

Περίμενες να δεις το σπίτι πρώτα και να φύγεις μετά. Ίσως και να το 'ξερες.
Κι έδειχνες ήρεμη, φαινόταν στο πρόσωπό σου, σα να χαμογελούσες.

"Λένε πως αν κανείς πεθαίνει, κρυφά χαμογελά
κάτι θα βλέπει, κάτι συμβαίνει και κάποιους χαιρετά.."

Μένω ήσυχη στη σκέψη ότι ανταμώσατε πάλι με τον παππού μετά από 20 χρόνια, στο ίδιο χώμα, στον ίδιο ουρανό..

Καλό Παράδεισο, γιαγιά @-->---



Ένα αλλιώτικο Κ82

Κυριακή, Ιουλίου 17, 2011

Το δέντρο



"Το αφοσιωμένο βλέμμα του σε ένα δέντρο αποτελεί μία προσπάθεια να παραμερίσει τον εαυτό του αναγνωρίζοντας οτιδήποτε είναι πέρα από μας - ξεκινώντας μέσα στο σκοτάδι από αυτό το κουφάρι που μοιάζει με αρχαίο, με τα ακανόνιστα κλαδιά, τα χιλιάδες άκαμπτα φυλλαράκια και την εντυπωσιακή έλλειψη οποιασδήποτε άμεσης σχέσης με το ανθρώπινο δράμα."

Αλαίν ντε Μποττόν, "Οι χαρές και τα δεινά της εργασίας"


Το δέντρο. Πόσο υπομονή κρύβει.. ηρεμία, δύναμη, σοφία, ζωή. Από σπόρος γίνεται κλαδιά, μεγαλώνει σταθερά, προσθέτει από ένα δακτύλιο στον κορμό του κάθε χρόνο. Φτάνει τελικά σε ένα ύψος, έχεις την εντύπωση πως παραμένει το ίδιο, αλλά πάντα κάτι αλλάζει' τον χρόνο δεν τον πιάνεις πάντα. Σαν την ανθρώπινη ζωή' μεγαλώνεις, γίνεσαι πιο σοφός, δίνεις το σπόρο σου για μια νέα ζωή κι έπειτα είναι σα να σταματάς να μεγαλώνεις και να μένεις ίδιος, τουλάχιστον στα μάτια των εγγονιών σου.

Το δέντρο είναι μια αυτούσια ύπαρξη. Συχνά δεν έχει ανάγκη κανέναν.




Active Member, Το δέντρο (διασκευή) - original

Πέμπτη, Ιουλίου 07, 2011

The 25th hour

Δεν τη λες μια καθημερινή ιστορία.

Πάω να πάρω το αμάξι. Πατάω το κουμπί, ακούγεται εξασθενισμένος ο συναγερμός και συνεχίζει να χτυπάει κάθε τόσο. Η ασφάλεια της πόρτας μου ήταν ανοιχτή, ενώ οι άλλες κλειστές. Δεν την είχε κλείσει καλά η δικιά σου πριν βάλει το συναγερμό -συγχαρητήρια, πάει η μπαταρία και κέρδισες έναν θόρυβο μέσα στα αυτιά σου. Ανοίγω το καπό, βρίσκω το κουτί του συναγερμού καταχωνιασμένο, δυναμώνει ο ήχος, με δυσκολία χωράει το χέρι μου και το κλειδί.. μία, δύο, ok. Πάω να πάρω τηλέφωνο την οδική βοήθεια, μου πέφτει το κινητό από την τσέπη, κλείνει και προφανώς πρέπει να το ανοίξω. Έχοντας αλλάξει τον πάροχο προσφάτως και καθώς δεν συνηθίζω να κλείνω πλέον το κινητό μου, το έχω χρησιμοποιήσει δυο-τρεις φορές το καινούριο pin. Πρώτη προσπάθεια: αποτυχία. 2 more left. "Εμπρός καλή μου εικονική μνήμη, δούλεψε!", με σεναριακή αντιστοιχία Μαγκάιβερ ή σκηνής ψάξε βρες το σωστό καλώδιο. Δεύτερη προσπάθεια: bingo.

Καλώ την οδική βοήθεια και μιλώντας συνειδητοποιώ ότι έχει ξεκολλήσει ο πάτος από τα αγαπημένα μου πέδιλα. Έπεται σπαστικό γέλιο κατά το μισάωρο που περίμενα. Μπροστά από το αυτοκίνητο κενή θέση για 2,5 αυτοκίνητα, τη στιγμή που όλος ο υπόλοιπος δρόμος ήταν γεμάτος δεξιά αριστερά. Ωραία, σκέφτομαι, θα χωρέσει και το βανάκι. Σε λίγο παρκάρει άλλο αυτοκίνητο μπροστά και στο καπάκι φτάνει το ..μηχανάκι της οδικής. Σε ένα λεπτό ήταν έτοιμο, αλλά μου λέει ο φίλος "Θα πρέπει να κάνεις καμιά ώρα βόλτα τώρα, να κινηθεί" -"..Όπως λέμε, μία συνεχόμενη ώρα;!", σκάω κυριολεκτικά στα γέλια την ώρα που μου απαντάει θετικά. "Κι αν κάτσω λίγο εδώ με ανοιχτή τη μηχανή;" -"Μπορεί να συμβούν άλλα, να καεί η φλάντζα.." (αν μη τι άλλο). "Πήγαινε μέχρι τη Γλυφάδα και γύρνα", μου λέει. Έπρεπε να προλάβω και την τούρτα του μπαμπά και της sis.

Και κάπως έτσι, βάζω μουσική, ανοίγω όλα τα παράθυρα και πάω βόλτα μοναχά για πάρτη μου. Συγγρού, κατεύθυνση προς Πειραιά, διαλέγω δρόμους που πάντα είχα την απορία να δω τη διαδρομή τους έχοντας μείνει με κάποια κενά στο χάρτη του μυαλού μου, καταλήγω Πειραιώς, κάνω κύκλο, πάλι Ποσειδώνος, Μικρολίμανο, Καστέλλα, κατεύθυνση προς Γλυφάδα, ανοίγει ο δρόμος, μετά κίνηση, βλέποντας την κίνηση από την άλλη κατεύθυνση στο Ελληνικό αποφασίζω να θέσω ως τέρμα την πόλη μου φάντασμα και πίσω - είχα κλείσει ακριβώς μία ώρα. Σταματάω να πάρω το δώρο για την sis και προκύπτει κι η αγορά μιας τσάντας που 'χα δει εδώ και καιρό. Σπίτι, με περίμεναν για την τούρτα με τους δυο διψήφιους αριθμούς, 3057' σαν έτος από το μακρινό μέλλον φαινόταν. Ξανά θέση οδηγού για να αφήσω την sis και το Γ. στην πύλη Ε3. Φεύγοντας, προχωράω παρακάτω, για να βγω από την αγαπημένη έξοδο της Ε1. Πάλι για διαδρομές κατέληξα να μιλάω, αλλά όλα είναι δρόμος.

Κάποιοι μίλησαν για μάτι. Μια χαρά πέρασα εγώ πάντως. Ήταν σα να πρόσθεσα μία παραπάνω ώρα στη μέρα μου, ειλικρινά.


"Good morning... Oh, and in case I don't see ya, good afternoon, good evening and good night."

Σάββατο, Ιουλίου 02, 2011

"And I ride and I ride"

Βγαίνω στην εθνική με κατεύθυνση προς τα πάνω, αφού δυο ώρες πριν είχα κάνει σχεδόν την ίδια απόσταση στην κάθοδο. Άνοδος και Παρασκευή όμως έχουν ως αποτέλεσμα το διπλάσιο χρόνο.. Στο ενδιάμεσο, μηνύματα με το ωράριο της συναυλίας και άλλα του τύπου «Είμαι στον Παυλίδη μπροστά μπροστά! Δεν έχει βγει ακόμα», «είμαστε στην αρένα προς τα πίσω».. Όταν πια είχα ξεφύγει από την καθημερινή διαδρομή και συνέχισα παραπέρα, όπου αρχίζεις να βλέπεις πράσινο δεξιά κι αριστερά, ξεκίνησαν να χτυπάνε τα τηλέφωνα.. Iggy στο προσκήνιο I am a passenger..” κάνοντας το video του Rockwave να φαντάζει (υπερ)ρεαλιστικότατο. Βάζω ανοιχτή ακρόαση και το αφήνω να παίζει’ Λευκή Καταιγίδα. Τελευταίες στροφές και παρκάρω. Επιτάχυνα το βήμα στο χωμάτινο μονοπάτι, η φωνή ακουγόταν όλο και πιο κοντά. Έφτασα πάνω στην ώρα.

"Τις περισσότερες φορές που ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά ένας μικρός λαθρεπιβάτης από δίπλα με κοιτά σιωπηλά. Την προηγούμενη φορά του είχα πει κάπου σ' αυτή τη στροφή ότι θα άλλαζα πορεία κι ότι πια δεν θα μπορεί να με βρει."


Σιγοτραγουδούσα και συνέχιζα το ταξίδι. Ο ήλιος έπεφτε πάνω στη σκηνή. Σήκωσε για λίγο τα γυαλιά του και σαν να ένιωσα αυτό το δυνατό βλέμμα (κλασική συναυλιακή ψευδαίσθηση), δεν το είχα προσέξει τόσο βαθύ μπλε..
Μαζικά πέρα-δώθε από τη μία σκηνή στην άλλη, σαν σκηνή από παράσταση του Παπαϊωάννου.
Τον Sivert είχα να τον δω από τότε.. αλλά αυτή τη φορά το άκουσα το αγαπημένο μου.

Κατευθυνόμαστε προς το πάρκινγκ. Η φύση, το σκοτάδι κι εμείς. Ευτυχώς που μας είχαν μείνει τα κίτρινα φουσκωτά μαξιλαράκια της Cuervo’ τα χτυπάς κι ανάβει το λαμπάκι-φακός.

Παρασκευή, Ιουνίου 10, 2011

Διαδρομές

ή αλλιώς "Όχι, δε θα το twittάρω αυτό"
Χτες… Στο εμπορικό, είχαμε σοβαρά (δι)λήμματα. Τι να πάρουμε για το γάμο; Παγωτομηχανή, πολυμίξερ για smoothies, αρτοπαρασκευαστή, ατμομάγειρα… [ναι, γιατί μπορεί κάποιοι να χρειάζεστε και ιδέες, με τόσους γάμους που έχουν πάρει τα αυτιά μου]

Γυρνώντας. Άνοιξαν οι γραμμές του τρένου, με κάποιες ιδιομορφίες. Για να κατέβεις π.χ. Μοναστηράκι ερχόμενος από νότια, πρέπει να πας Ομόνοια και να γυρίσεις πάλι, στην επόμενη στάση, ένα μπρος-πίσω. Μου κάνει σαν κανόνας σε παιχνίδι τύπου Βρες την Έξοδο*.

Διαβάζοντας για την εικοσιεπτάτομη Εγκυκλοπαίδεια στον ντε Μποττόν, θυμήθηκα όταν η δασκάλα μας στο δημοτικό μας ζητούσε να ψάξουμε κάτι συγκεκριμένο στην εγκυκλοπαίδεια, να το γράψουμε και να το διαβάσουμε την επόμενη μέρα στην τάξη. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι οι «Αλκυονίδες μέρες»..

Στο ισόγειο ενός σπιτιού, το παράθυρο το γέμιζε μια τηλεόραση, η οποία ήταν στραμμένη προς τα έξω.. για να προσέξω μετά πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα τα δυο σχετικά ηλικιωμένα άτομα που κάθονταν στο πεζοδρόμιο’ η γυναίκα κοιτούσε το παράθυρο, ο γέρος τη γυναίκα ή το δρόμο.

Στο δρόμο για τη γιαγιά μου, γυρνούσα και κοιτούσα έναν κύριο που μου ΄μοιαζε κάπως στον παππού μου. Λίγο πιο κάτω, τη στιγμή που περνούσα δίπλα από ένα μηχανάκι, πέφτει πάνω του ένα κίτρινο φύλλο από το δέντρο και χτυπάει για λίγο ο συναγερμός. Γέλασα μόνη μου.


Σήμερα... άλλαξα διαδρομή.

Παλιό αεροδρόμιο’ κάτι σαν ghost city, κτήρια που μου βγάζουν κάτι από Attenberg – Άσπρα Σπίτια, άδειοι δρόμοι, ξεχασμένες πινακίδες που παλιά ήταν η αρχή ενός προορισμού, παρατημένα μπλε βανάκια και λεωφορεία της Ολυμπιακής. Πώς και δεν έχουν κάνει εκεί γυρίσματα για ταινία; Εκτός κι αν μου διαφεύγει.

Δυο εθελοντές φαίνονταν από μακριά που κάθονταν στην ταράτσα του κτηρίου’ εθελοντές στον έρωτα..

Είχε μόλις βραδιάσει και στο τραμ συνέχιζαν να μπαίνουν κάποιοι λουόμενοι. Περίμενα να μυρίσει αλάτι και καρύδα, αλλά η πιο κοντινή μυρωδιά ήταν αυτή της Α.V. που κρατούσα.

Τελικά η παραλιακή περαντζάδα στο ύψος του Φλοίσβου και παραπέρα είναι μια Barceloneta σε μικρότερη κλίμακα. Οι παραλίες έχουν ήδη αρχίσει να γεμίζουν, τα παγκάκια "πιασμένα" για ένα ρέμβασμα στον ορίζοντα, όλο και περισσότερα ποδήλατα δίνουν περισσότερη κίνηση, ο ήλιος να δύει, παππούδες στο σκάκι κι ένα παγωτό μηχανής.


140 χαρακτήρες μπορεί να μην είναι αρκετοί, αλλά και 1.000 λέξεις μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν…

*ορίστε κάτι πιο δημιουργικό, the Treasure Box


UPD (3 μέρες μετά): Συνήθως αφήνουν free press στο τρένο για να τις διαβάσει ο επόμενος επιβάτης. Σήμερα βρήκα το κυριακάτικο ΒΗΜΑ, μαζί με το περιοδικό και το dvd των Friends -ο τύπος που θα το άφησε θα ενδιαφερόταν μόνο για το cd προφανώς. Πήρα το ΒΗΜΑgazino, διάβασα για τον Αντόνιο Ταμπούκι και τα ταξίδια, άλλαξα τρένο και φεύγοντας το άφησα σε μία άδεια θέση εκεί. Αυτή τη φορά μύριζα εγώ θάλασσα.
Καλό καλοκαίρι!

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2011

Just one more thing

Είναι κάποιες στιγμές που λέω πως έχω κουραστεί να κυνηγάω το όνειρό μου, κι ας μην το εννοώ στο ελάχιστο.

- Ξέρεις τι λέει ο πατέρας μου; μου λέει μια φίλη, Όταν έχουμε κουραστεί, όταν φτάνουμε στα όριά μας, να κάνουμε κάτι λίγο παραπάνω.. αυτό είναι το κέρδος μας.




We all do what we can

So we can do just one more thing

We won't have a thing

So we've got
nothing to lose



painting by Spiridoula Zachou



Κανείς, πέρα από τον εαυτό σου, δε μπορεί να σου γκρεμίσει το όνειρο. Και κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εσένα τι είναι αυτό το κάτι παραπάνω.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 24, 2011

Κ82


Είχε τελειώσει το άρωμα -δώρο στα γενέθλιά μου. Από την αρχή με τραβούσε αυτό το άρωμα.. Έχει λίγες μέρες που έχω ένα καινούριο μπουκάλι στο ράφι. Μυρίζω τον καρπό μου, είναι εθιστικό... Φέρνει θύμησες.. μυρίζει Αμοργό, θυμίζει το Γιασεμί, το "Άρωμα του Ονείρου" που είχα ξεκινήσει να διαβάζω εκεί - στην παραλία του Μούρου, χαμογελώντας με τον ιδιαίτερο κι ακομπλεξάριστο τρόπο που περιέγραφε καταστάσεις.

"..το γιασεμί, με το δικό του απολαυστικό τρόπο, παίζει μια οσφρητική παντομίμα με ευχαριστημένες ζωώδεις κινήσεις από καιρούς περασμένους. Υπάρχουν και μερικά άλλα λουλούδια που είναι εξίσου γλυκά, αλλά το γιασεμί είναι γλυκό χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς προσποιήσεις, χωρίς συμβιβασμούς. Είναι επιθετικά γλυκό, εξοργιστικά γλυκό... Επεκτατικό, πάντα ακόρεστο, ρομαντικό, σπάνια όμως μελαγχολικό, το γιασεμί έχει το ύφος ενός άγριου πλάσματος, ένα φευγαλέο, αυτεξούσιο ον που παίζει σαν ζωντανό σαξόφωνο μέσα στην τροπική νύχτα."
Τόμ Ρόμπινς - Το Άρωμα του Ονείρου

Ξαναμυρίζω τον καρπό μου. Μου φέρνει κάτι από το Κ23 της Κούδρα και του Αλομπάρ, κι ας έχει σαν βάση του ένα είδος κρίνου...

"Το άρωμα, από τη μια, είναι ένας αγωγός για τις πρώιμες αναμνήσεις μας (...) Είναι ο ισχυρότερος συνδετικός μας κρίκος με το παρελθόν και ο πιο κοντινός συνταξιδιώτης μας στο μέλλον."

Κυριακή, Ιανουαρίου 09, 2011

Mar Adentro

Νερό κι αλάτι.
Είτε κολυμπάς μέσα σε αυτό είτε αυτό μέσα σου, μετά από την ένταση των απανωτών κυμάτων νιώθεις μια κούραση, γλυκιά ή μη..

Τετάρτη, Ιανουαρίου 05, 2011

Out of the blue (and into the black)

Η πρώτη μέρα της χρονιάς με βρήκε με φλουρί, να ταξιδεύω και να αλλάζω βέρες αρραβώνων στην ξαδέρφη μου. Το πρώτο θα προσπαθήσω να το θυμάμαι κατά τη διάρκεια του χρόνου, για το δεύτερο ελπίζω να ισχύει αυτό που λένε πως ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα θα το κάνεις κι όλο το χρόνο, για το τρίτο εύχομαι το 2011 να 'χει πολλές στιγμές ευτυχίας..

...και πραγματοποιημένα όνειρα.
[ps: υποχρεωτική η μετάβαση από το σκοτάδι στην αυγή]


"A dreamer is one who can only find his way by moonlight,
and his punishment is that he sees the dawn before the rest of the world"

Oscar Wilde



Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω