Τετάρτη, Ιουλίου 15, 2009

Να 'μαστε πάλι..

στο δεύτερο σπίτι μου, συνηθίζοντας ξανά την παρατεταμένη διάρκεια της μέρας, τη βροχή και την ομίχλη ενίοτε, το να φοράω άνετα μες στο σπίτι ζακετάκι -κάτω όμως σαγιονάρα με βαμμένο νύχι, σε παρακαλώ, μην ξεφεύγουμε και τελείως απ'την εποχή, το να ακούω ράδιο κάνοντας τρία-τέσσερα κλικ αντί να πατάω απλά το κουμπί του ραδιοφώνου μόλις ξυπνήσω, το να προσθέτω στο μυαλό μου 2 ώρες κάθε που μιλάω με πατρίδα, το να λέω καληνύχτα αρκετές ώρες πριν πέσω εγώ για ύπνο..

Η δόση από Ελλάδα ήταν αρκετή ώστε να μην είναι και πολύ εύκολη η επαναπροσαρμογή (ποιός διαβάζει πάλι?) και να θέλω να περάσει ο καιρός.. αν και ξέρω ότι το τέλος κι ο γυρισμός δε θα είναι καθόλου εύκολος.. Μέσα σε τρεις βδομάδες μπήκα σε έξι αεροπλάνα, οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα, οι παραστάσεις άλλαζαν ακόμα πιο γρήγορα κι έφτασα χτες εδώ λίγο χαμένη στο διάστημα. Μπρος-πίσω, μπρος-πίσω.

"Never seem to get in the place that I belong"

Η επόμενη πτήση θα είναι one way...

Δευτέρα, Ιουλίου 13, 2009

Κάπα



Μετά από ένα στριφογύρισμα του Σίγμα σε Νι πέρσι, φέτος συνεχίστηκε ξανά η αλληλουχία..

Ηρεμία, ωραίες διαδρομές, άγρια ομορφιά, διάφανα καθαρά νερά.. λίγες μέρες στην Κάρπαθο έφταναν για να χάσω την αίσθηση του χρόνου και να ξεχάσω ότι με περιμένει και μια πτυχιακή.

Η κυρά Στασία που μας φιλοξενούσε μας φερόταν σα γιαγιά μας. Μια μέρα μας κέρασε καρπάθικο μπακλαβά ενώ μια άλλη μέρα μας είχε αφήσει στο δωμάτιο από την χορτόπιτα που είχε φτιάξει. Αεικίνητη, τις περισσότερες ώρες ασχολιόταν με τον κήπο της κι όταν την πετυχαίναμε είχε να μας πει κι από κάτι, μια ιστορία, με την ιδιαίτερη προφορά της με στοιχεία αρχαίας ελληνικής διαλέκτου. Φεύγοντας, μας αγκάλιασε και μας έδωσε βασιλικό να τον φυτέψουμε στο μπαλκόνι να τη θυμόμαστε...



Οι δρόμοι ήταν όλο στροφές μες στα βουνά, ιδίως προς κάτι παραλίες που οι περισσότεροι πήγαιναν με καραβάκι. Κάποιες παραλίες συγκρίνονταν θα 'λεγες με αυτές των Κουφονησίων. Η Κυρά Παναγιά που έστεκε σαν φόντο στο desktop μου μέχρι πρότινος, πήρε σάρκα και οστά (ή καλύτερα θάλασσα κι άμμο..).





Η Όλυμπος -έτσι αποκαλούν το χωριό, σε θηλυκό γένος- είναι γραφικότατη, λες και έχει μείνει χρόνια πίσω. Ο μεγάλος χωματόδρομος που έχεις να διανύσεις μέχρι να φτάσεις στο χωριό, η δροσιά που έχει αλλά και η ομίχλη που το είχε περιτριγυρίσει, σε έβαζαν σε άλλο κλίμα από αυτό των καλοκαιρινών διακοπών. Οι γυναίκες είναι ντυμένες παραδοσιακά αλλά ξέρουν και καλά τη δουλειά του εμπόρου' θα σε καλέσουν στο μαγαζί να σου φορέσουν τη μαντίλα για να νιώσεις κομμάτι του μέρους.. περιττό να πω ότι κι εγώ και η αδερφή μου κυκλοφορούσαμε στο χωριό με τη μαντίλα στο κεφάλι.




Σε αυτές τις διακοπές είπα να μην οργανώσω το πρόγραμμα.. βγήκε κατά τη διάρκεια, αν και δε μπορούσα εύκολα να αντισταθώ. Χωρίς βιβλίο στην παραλία, χωρίς καν mp3. Ξενοιασιά.. αυτό δεν είναι οι διακοπές? Να έχει βραδιάσει και να πηγαίνεις με το μαγιό και τα ρούχα της παραλίας για ποτό.. και μετά να παίρνεις πίτσα από μια ταβέρνα που μόλις θα 'κλεινε και να πηγαίνεις στην παραλία, με το φεγγάρι να φωτίζει σαν ένας τεράστιος φανοστάτης.

Πέμπτη, Ιουλίου 02, 2009

"Μια ρουφηξιά είναι η ζωή"

Ήμουν ήδη καθ'οδόν όταν συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να πάρω το εισητήριο μαζί μου, ευτυχώς κοντά ακόμα. Μπαίνοντας στη Θηβών άρχισα να κοιτάω το ρολόι.. μετά από μια ώρα σύνολο μπαίνω στην τελική ευθεία για την ανηφόρα στο θέατρο Πέτρας. Έπρεπε να είχα καταλάβει τι θα επακολουθούσε, αλλά πού να φανταστώ ότι θα είχε τόσο κόσμο! Πέρα από τα σουβλάκια η περιοχή γύρω απ' το θέατρο μύριζε καμμένο λάστιχο. Άλλη μία ώρα μέχρι να βρω να παρκάρω. Κατά τις 11 μπαίνω μέσα, με free πλέον είσοδο, "δεν το 'λεγες νωρίτερα?" του λέω -δε θα 'χανα και χρόνο. Είχα ξεχάσει ότι τη σκηνή την έχουν στραμμένη ανάποδα όπως μπαίνεις.. απέναντι όλες οι κερκίδες γεμάτες, το ίδιο κι η "αρένα", δεξιά, αριστερά, πάνω στα βράχια κι ακόμα πιο πάνω..! (ούτε τα κατσίκια τέτοιο σκαρφάλωμα:Ρ)

Έφτανε να ακούσω τη φωνή του και τα τραγούδια του για να ηρεμήσω.


Κι επειδή ο Σωκράτης ροκάρει, προς το τέλος είπε με το δικό του τρόπο τα "δε χωράς πουθενά" και "η μάσκα που κρύβεις" από Τρύπες, αλλά και Σιδηρόπουλο.


♫ ♪ ♪ ♫ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♫ ♪ ♫ ♪

Το Μάλαμα τον έμαθα ουσιαστικά στην γ' λυκείου από τον Θ. που καθόταν μπροστά μου. Στην πενταήμερη, μόλις φτάσαμε στη Σαντορίνη, μου 'δωσε να βάλω την κασέτα του στο κασετόφωνό μου κι έβαλε την πριγκηπέσσα. Αργότερα αντέγραψα την κασέτα κι έκτοτε άρχισα να τον ακούω με αυξητικό ρυθμό.

Δε μπορώ να διαλέξω ένα τραγούδι, είναι τόσα.. το Γράμμα, Σήματα φωσφορικά, Φύλλα αλκαλικά, Ταξίδι, είναι Σκοτάδι, ο Κήπος, Μοιραία, Ανήσυχες μέρες, Πριγκηπέσσα, για την Ελλάδα, Τσιγάρο ατέλειωτο, της Σιωπής, Χαμένο ρούχο, Νεράιδα, Καλημέρα...