Τετάρτη, Δεκεμβρίου 12, 2012

{A [Question Within a] Question}

Από μικρά, πόσα λόγια στα τραγούδια είχαμε παραλλάξει και τα είχαμε συνδέσει έτσι με συγκεκριμένα άτομα, πράγματα και καταστάσεις. Για να ακούσουμε χρόνια μετά τους σωστούς στίχους, να δημιουργηθεί ένα προσωρινό κενό μέσα μας, μια ρήξη με το παρελθόν, ερωτήματα του στυλ "ποιά ήμουν, ποιά είμαι και πού πάω;*" να αιωρούνται κι άλλες προοπτικές να δημιουργούνται. Και να γελάμε, αλλά με την επόμενη ευκαιρία να το λέμε πάλι όπως το 'χαμε μάθει. Η δύναμη της συνήθειας, παιχνίδι του μυαλού.

Κι όσο μικρότερες οι αλλαγές/διορθώσεις, τόσο μεγαλύτερη η έκπληξη. Μια από τις δυνατότερες εκπλήξεις ήταν όταν έμαθα ότι ο Ροδοστόγλου χώριζε τη φράση στα δύο, με το ερωτηματικό να μπαίνει μετά το ποτέ. "Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!". Είχα σκαλώσει. Να αναρωτιέσαι αν υπήρξες στα όνειρά σου, μου φαινόταν λογικό. Αλλά να ρωτάς αν υπήρξαμε ποτέ, αν ζήσαμε αυτά που ζήσαμε και να παίρνεις για απάντηση ότι "ναι, υπήρξαμε, στα όνειρά μας" το λες το λιγότερο ειρωνικό. Ή σουρεαλιστικό. (Ή, γιατί όχι, κι αληθινό.)

Is all that we see or seem but a dream within a dream?

[*Ηρέμησε, η ίδια παραμένεις, απλά η ζωή σου δίνει συνέχεια ευκαιρίες να τη δεις αλλιώς. Στο τέλος κρατάς αυτά που θες μικρή.]

Άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρά μας;
 

Όσο και να μπορέσουν να με ρίξουν τα τραγούδια των Κρίνων, στο τέλος μου αφήνουν ένα χαμόγελο μαζί με μια σκέψη για ένα άτομο. Το ίδιο άτομο που μπορεί καλύτερα από κάθε άλλο να μου ερμηνεύσει τους στίχους τους.