Πέμπτη, Απριλίου 28, 2005

Twenty Years

Και θα αλλάξω το τραγούδι των placebo ...twenty years ago.
"And that's the end and that's the start of it."

Γίνεται να μη μου αρέσει περισσότερο το Πάσχα από τα Χριστούγεννα;
Και συγκεκριμένα Πάσχα στο χωριό -δε με θυμάμαι να κάνω Πάσχα στην Αθήνα.
Μπορεί να είναι πιο πένθιμο το κλίμα, αλλά είναι γλυκά πένθιμο και κατανυκτικό, γιατί ξέρουμε πως μετά τη Ζωή εν Τάφω θα έρθει η Ανάσταση.

Αύριο φεύγω για πάνω.
Καλά να περάσετε, καλό Πάσχα!

Δευτέρα, Απριλίου 25, 2005

Παιδικές Αναμνήσεις

Από χτες το δωμάτιό μου είναι φρεσκοβαμένο βεραμάν (γαλαζιοπράσινο για όσους δεν κατάλαβαν). Βάψαμε και την ντουλάπα εσωτερικά -πάνω, κάτω- κι ευκαιρία λοιπόν να ξεδιαλύνουμε όλα τα πράγματα, πετώντας κάποια από τα περιττά και τακτοποιώντας τα υπόλοιπα.

Πρώτο "σοκ".. το ροζ τσαντάκι το οποίο είχε μέσα δύο Sindy (η μία κουρεμένη) και μερικά ρούχα. Σε αντίθεση με τις φίλες μου δε μου πολυάρεσε να παίζω με τις κούκλες, μόνο να τις ντύνω με κάποια ρούχα που θα ήθελα ίσως να τα έχω κι εγώ όταν μεγαλώσω. Περισσότερη εντύπωση μου έκαναν μάλλον τα μιικροαντικείμενά τους.. κοκαλάκι, κορδέλα για τα μαλλιά, κολωνίτσα , μπλε ποτηράκι κρασιού.. Και φυσικά ο Γκόγκο, το σκυλάκι της Sindy που αν το συνέδεες στο χέρι της περπατούσε.

Δεύτερο σοκ.. μια σακούλα με τέσσερις φακέλους (αυτούς με τα λαστιχάκια), δύο δικοί μου και δύο της αδερφής μου. Ο πράσινος είχε τις ζωγραφιές μου από το νηπιαγωγείο. Χορτάρι, ουρανός, ήλιος, σπίτια, κοριτσάκια, αποκριάτικα, πασχαλινά αυγά, λαμπάδες και πιο κουλτουριάρικα με χρωματιστά πλαίσια και ανομοιόμορφα σχέδια με πολλά χρώματα, κάπου έπιασε το μάτι μου και τέσσερις ήλιους -έναν σε κάθε γωνία της κόλας. Σε όλες έγραφα το ονοματεπώνυμό μου, σε κάποιες τον τίτλο και σε μερικές άλλες το τηλέφωνό μου (??).
Ο κίτρινος φάκελος είχε μέσα τα μπλοκ της Α' και Β' Δημοτικού και τα «Σκέφτομαι και γράφω»... εδώ είμαστε > Β2:

«Ο καιρός σήμερα»
Μια ηλιαχτίδα με ξύπνησε. Πετάχτηκα απ' το κρεβάτι και πήγα στο παράθυρο. Άνοιξα το παράθυρο και είδα τον ουρανό. Ο χρυσός ήλιος έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό.Μερικά συννεφάκια έπλεκαν το φόρεμα του ουρανού. Ξεκίνησα για το σχολείο. Στο μεταξύ τα σύννεφα άπλωσαν δυο μαύρες φτερούγες και το φως της μέρας λιγόστεψε. Έφτασα στο σχολείο. Η τάξη ήταν κρύα. Σε λίγο ίσως βρέξει.
Άριστα
(μόνη μου τα έγραψα αυτά;)

Είναι και κάποια άλλα όμως που τα διαβάζω ακόμα και λύνομαι στα γέλια..
* "Η τηλεόραση είναι μια σπουδαία ανακάλυψη. Εγώ στο σπίτι μου έχω δυο τηλεοράσεις. Τη μία τηλεόραση την έχω τοποθετήσει στο σαλόνι και την άλλη στην κρεβατοκάμαρα. ..." (ναι, μόνη μου, με τα χεράκια μου την κουβάλησα)
* "Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι κι εγώ έχω μια επιθυμία. Θα ήθελα να κυβερνούσαμε τον κόσμο. Να φτιάξουμε λούνα παρκ για τα παιδιά. Σχολεία, νοσοκομεία, παιδικούς κινηματογράφους για να γελάνε τα παιδιά, πλατείες, παιδικές χαρές, σούπερ μάρκετ, πυροσβεστικές για να σβήνουν τις φωτιές ..."
* (...) "Τότε δεν ήξεραν και τόσα πολλά. Σήμερα επικοινωνούμε με άλλα μέσα μπορούμε να ξέρουμε τι γίνεται σε όλο τον κόσμο ακόμα και στο φεγγάρι."
* "Όταν είμαστε μόνοι του δίνω το χέρι μου κι εκείνο σφίγγει το δάχτυλό μου. Δύναμη που έχει το άθλιο! λέω με θαυμασμό. Για την ώρα αυτό είναι το μόνο παιχνίδι που ξέρει."
* Παίζοντας μήλα με τους γονείς "Έρχεται η σειρά τους για να μπουν μέσα. Η αδερφή μου ρίχνει τη μπάλα και στους δύο και εκείνοι κάνουν σαν μικρά παιδιά. Θα ήθελα να παίζαμε συχνότερα μαζί τους."

Κι ένα τελευταίο που χρωστούσα και στον street spirit:
«Οι δικές μου απορίες»
Εγώ έχω πολλές απορίες. Όλο ρωτούσα, γιατί η γη γυρνάει και δεν πέφτουμαι κάτω; πως γίνεται να είναι οι ηθοπιοί στην τηλεόραση;
Συχνά όμως απογοητεύομαι, επειδή δεν μου απαντούν αμέσως. Μια μέρα απογοητεύτηκα στον πατέρα μου. Εκείνος μου χάιδεψε το κεφάλι μου και μου είπε:«Σοφία έχεις δίκιο. Αλλά θέλεις να τα μαθένεις όλα μονομιάς. Πάντως εσύ να ρωτάς και να επιμένεις και θα γίνεις ένα πολύ έξυπνο κορίτσι όταν μεγαλώσεις».

To περίεργο είναι ότι διαβάζοντας κάποια από αυτά, θυμάμαι όταν τα έγραφα..

Τετάρτη, Απριλίου 20, 2005

Πάνω - κάτω, πάνω - κάτω

Περί αληθινής αγάπης, παντοτινής, εκεί που δε χωράνε οι οικονομικές ανασφάλειες...
Μου άρεσε αρκετά το "Ημερολόγιο".
Μετά από την ταινία πήραμε το μεγάλο Νirvana, cream & cookies, όπου το ζήτημα δεν ήταν να φάμε παγωτό, αλλά να χτυπήσουμε φλέβα και να φάμε όσα περισσότερα μπισκοτάκια μπορούσαμε.. μπορεί σ' ένα σημείο να ήταν σχεδόν μέχρι πάνω το παγωτό ενώ σ' ένα άλλο έπιανε πάτο. Η Ν. μάλλον "νίκησε":).

Το πρωί κατηφορίζουμε.. μου πέφτει η τσάντα στο δρόμο, έρχεται αυτοκίνητο, τη σηκώνω και προχωράω στην άκρη.
Στο τρένο, αφού κατέβηκαν οι Μ.,Ν., κάνω ν' ανοίξω την τσάντα για να ακούσω μουσική από το κινητό μου. Πρώτη σκέψη:"Γαμώτο, το ξέχασα στης Ρ.; Αφού το έβαλα μέσα.." Δεύτερη σκέψη:"Πρέπει να το έβαλα στην ανοιχτή τη θήκη..και τώρα λιάζεται κάπου στο δρόμο" και συνεχίζω "χμ.. μιας που είναι να πάρω καινούριο κινητό, τώρα θα το πάρω με αριθμό και θα μου έρθει και πιο φθηνά" (τα μηνύματα μου όμως; οι επαφές;)
Τα τηλέφωνα έδιναν κι έπαιρναν κι εγώ στον κόσμο μου. Με έπαιρνε η μαμά μου ώσπου τελικά το σηκώνει ο κύριος Κωνσταντινίδης (να 'ναι καλά ο άνθρωπος). "Ποιος είναι;" "Η μητέρα της κοπέλας του κινητού, εσείς ποιος είστε;" "Πείτε μου πως είναι το κινητό.." "Πώς να είναι; Ένα μικρό είναι... Α, έχει και μια καρδούλα." "Έντάξει, δικό σας είναι." :)και με αστυνομικό πνεύμα ο φίλτατος κύριος.

Μετά το γιατρό παίρνουμε άλλο ταξί για το σπίτι του κυρίου Κωνστ. Μας ανοίγει ένας χαρμόσυνος άνθρωπος. Μόλις μπαίνεις, ένα σύνθετο με φωτογραφίες πάνω. άλλες παλιές, ασπρόμαυρες, άλλες πιο πρόσφατες και μία φρέσκια, ένα εγγονάκι. Πήγε να φέρει το άτακτο κινητό μου από μέσα. "Τώρα σκέφτηκα ότι μπορεί να σας πέρασε από το μυαλό ότι πήρα σε Αμερική και Αυστραλία" Αλίμονο, ο καθαρός ουρανός φαίνεται κι είναι γαλάζιος σαν τα μάτια του κ.Κωνστ. με τις ιδιαίτερες καφετιές πινελιές που είναι σαν αποτυπώματα σοφίας. Δεν είχα κάτι άλλο μαζί μου κι έτσι του έδωσα μια σοκολατίτσα που πήρα από τα coffeeway "κάτι πολύ ενδεικτικό για ευχαριστώ" "Να 'σαι καλά κοπέλα μου και μ' ένα καλό τυχερό!" Κι ενώ ήμαστε στην πόρτα για να φύγουμε, άρχισε να με συμβουλεύει για το τυχερό. "Να κοιτάξεις να έχει μια καλή δουλειά, γιατί η ανέχεια φέρνει γκρίνια και τσακωμούς. Μην έρθει κοντά στην πείνα και η δίψα (κάπως έτσι πρέπει να το είπε)."
Αν του έλεγα να δει το Ημερολόγιο τι θα μου έλεγε μετά;
"Χάρηκα και σας ευχαριστώ πολύ."

Στο τρόλεϋ του γυρισμού μπήκε ένας με μια κιθάρα παίζοντας ξένα κομμάτια σε ελληνικούς στίχους (perhaps, perhaps, perhaps) ενώ αργότερα ένας με ακορντεόν, πιο λαϊκός "Σ' έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς, στο λαβύρινθο της πόλης σα χαμένη..."




------------------------------------------------------------------------------
Μια γραμμή την είδατε? Ήταν ευθεία.


Κυριακή, Απριλίου 17, 2005

Ο (ένας από τους δύο) επιμένων νικά!

Είχαμε πάει στο Όνομα του Ρόδου (live μουσική σκηνή) τη μέρα που ξεκινούσαν, Οκτώβριο μήνα. Εμφανίστηκε το λοιπόν ένας νεαρός, ο οποίος μάλιστα στο "Κρύψου" μπορούσε να φέρει τη χροιά του κοντά στη μοναδική του Βασίλη Π., αρκετά καλός.

Το Μάρτιο ξαναπήγαμε. Σε αντίθεση με τον Κ. εγώ δεν ξαναείδα-άκουσα τον ίδιο νεαρό, αλλά έναν άλλο πιο ψηλό, λιίγο πιο γεμάτο ο οποίος στο πρόσωπο δε μου θύμιζε κάτι. "Αυτός είναι", "Δεν είναι αυτός. Μεγάλωσε ξαφνικά?!", "΄Ετσι ήταν." και πάει λέγοντας με εμένα και τον Κ. να διαφωνούμε και τη Βαν (που δεν είχε έρθει την προηγούμενη φορά) να είναι στη μέση. Τελικά πείστηκε προφανώς κι η Βαν ότι ήταν αυτός, αφότου τραγούδησε το "Πριν το τέλος", δε λέω καλά το είπε αλλά και πάλι δε μου έκανε την εντύπωση που μου είχε κάνει ο άλλος. Επειδή δεν είχα πολλά κέφια εκείνη τη μέρα, δεν το συνέχισα πολύ κι έτσι είχε ο καθένας μας-κι εγώ κι ο Κ- την πεποίθηση ότι είχε δίκιο.

Η ειρωνεία... χτες κάπως το έφερε η κουβέντα κι αναφερθήκαμε πάλι σ' αυτό. Προς στιγμήν νόμιζε ότι είχα πειστεί από τότε κι έφερνα αντίρρηση έτσι απλά για να φέρω, κι όμως όχι.
Σήμερα γυρνώντας σπίτι, βλέπω στο καινούριο fame-thing έναν εν ονόματι Λεωνίδα να τραγουδάει "Γι αυτό κρύψου..." , χωρίς μιμήσεις όμως. Κάτι μου θύμιζε.. μα βέβαια, αυτός ήταν! ;)
–Βλέπεις ANT1?
–Όχι, γιατί;
–Βάλε.. αυτός είναι που τραγουδούσε στο Όνομα:)

Όταν επιμένω (αλλά επιμένω!!) δεν το κάνω τυχαία, έχω βάσεις στις οποίες στηρίζω τα λεγόμενά μου -μία από τις οποίες είναι και το μνημονικό μου, χιχι- και believe me, λίγες φορές πέφτω έξω.. (όταν επιμένω!! ξαναλέω, όχι πάντα)

Τετάρτη, Απριλίου 13, 2005

"Μόνο στις ταινίες..."

Mου τη σπάει που στο singles (και σε άλλες σειρές, ιδίως του mega) τα διαμερίσματα είναι τόσο -εκνευριστικά θα ΄λεγα- ωραία διακοσμημένα! :ΡΡ

Δευτέρα, Απριλίου 11, 2005

"Σοβαρά μιλάς;" *

*τον τίτλο τον δανείζομαι από τον Αρκούδο

You 've got mail:

«Αγαπητοί φίλοι.

Παρακαλώ περάστε αυτό το μήνυμα και σε άλλους.

Συνέβη στο Παρίσι πρόσφατα και μπορεί να συμβεί και αλλού. Μερικές εβδομάδες πριν, στον κινηματογράφο, ένα πρόσωπο αισθάνθηκε κάτι κάθισμά της. Όταν σηκώθηκε να δει τι ήταν, είδε μια βελόνα να βγαίνει από το κάθισμα με ένα συνημμένο "εσύ μολύνθηκες μόλις από τον HIV".

Το κέντρο ελέγχου ασθενειών (στο Παρίσι) εκθέτει πολλά παρόμοια γεγονότα από πολλές άλλες πόλεις. Όλες οι δοκιμασμένες βελόνες ήταν θετικό HIV. Το κέντρο επίσης αναφέρει ότι οι βελόνες έχουν βρεθεί στους διανομείς μετρητών, σε δημόσιες τραπεζικές μηχανές.

Ζητάμε ο καθένας να προσέχει όταν αντιμετωπίζει τέτοιου είδους καταστάσεις. Όλες οι δημόσιες καρέκλες, τα καθίσματα, πρέπει να επιθεωρούνται με προσοχή πριν από κάθε χρήση. Μία προσεκτική οπτική επιθεώρηση πρέπει να είναι αρκετή. Επιπλέον, ζητούμε ο καθένας από σας να περάσει αυτό το μήνυμα σε όλα τα μέλη της οικογένειάς του και των φίλων του.

Πρόσφατα, ένας γιατρός έχει διηγηθεί μια κάπως παρόμοια περίπτωση που συνέβη σε έναν από τους ασθενείς του στον κινηματογράφο Priya στο Δελχί.

Ένα νεο κορίτσι, που επρόκειτο να παντρευτεί σε μερικούς μήνες, τσιμπήθηκε, ενώ παρακολουθούσε έργο στον κινηματογράφο. Η ετικέτα με τη βελόνα είχε μήνυμα "υποδοχή στον κόσμο της οικογένειας HIV". Αν και οι γιατροί είπαν στην οικογένειά της ότι απαιτούνται περίπου 6 μήνες πριν ο ιός γίνει ισχυρός για να αρχίσει να επιδρά στον οργανισμό και ότι ένα υγιές θύμα θα μπορούσε να ζήσει περίπου 5-6 έτη, το κορίτσι πέθανε σε 4 μήνες.

Όλοι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις δημόσιες θέσεις.

Σκεφτείτε ακριβώς τη διάσωση μιας ζωής με την αποστολή αυτού του μηνύματος. Παρακαλώ, δώστε μερικά δευτερόλεπτα του χρόνου σας να περάσετε ατό το μήνυμα.

S. Dinesh Gopinath I.A.S Διευθυντής ιατρικού & έρευνας, Chennai.»

Είμαστε σοβαροί; Πάμε καλά;
Τι να πω, δεν ξέρω κατά πόσο είναι αληθές το περιεχόμενο, αλλά και ποιος ο λόγος να μην είναι. Απ' την άλλη γιατί δεν έχουμε ενημερωθεί από την τέταρτη εξουσία;;
Το χρέος μου το έκανα πάντως.. Προσοχή που κάθεστε!

Σάββατο, Απριλίου 09, 2005

Εικόνες

Χτες το πρωί καθώς πήγαινα να πάρω το λεωφορείο, κάτι μου 'λεγε ότι θα δω τον Χρήστο ή έτσι τουλάχιστον ήθελα γιατί το είχα μετανιώσει που τις δύο προηγούμενες φορές που τον είδα δεν του μίλησα..
Όταν γυρνούσα, μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο είδα το Χρήστο.
–Γεια σου Χρήστο, τι κάνεις; ..(αν κι έδειξε να κατάλαβε) η Σοφία είμαι.
–Ωωω, γεια σου Σοφία! Τι γίνεται;
(...)
–Έρχομαι κι εγώ καμιά φορά στο πανεπιστήμιό σου. Μ' έχεις δει;
–.... Ναι, μια φορά σε είχα δει από μακριά.. (δε μου αρέσει να το παίζω Κινέζα)
–Και γιατί δε μου μίλησες;
–... Πρέπει να βιαζόμουνα.. ήθελα να σου μιλήσω όμως.
–Μπορείς να με περάσεις απέναντι;
–Ναι, εννοείται. Εξάλλου κι εμένα ο δρόμος μου προς τα 'κει είναι.
Το Χρήστο τον γνωρίσαμε στο λύκειο. Ερχόταν σχεδόν σε κάθε διάλειμμα στην αίθουσά μας. Τα λέγαμε, γελούσαμε. Έδειχνε ότι μας συμπαθούσε αρκετά.
Αναρωτιέμαι κατά πόσο διαφέρουν οι εικόνες που πλάθει στο μυαλό του (κάτι θα φαντάζεται πιστεύω..) με τις πραγματικές.. Σχηματίζει άραγε και κάποια εικόνα για κάθε άτομο που γνωρίζει; Αν ναι, την ανασχηματίζει όσο καλύτερα γνωρίζει τον άλλο; Κι άλλα ερωτήματα που και να απαντηθούν, οι περισσότεροι από εμάς δε μπορούμε να κατανοήσουμε.

Παρασκευή, Απριλίου 01, 2005

Σιδερένια!

Περαστικούλια sisterούλα!

(" ν ")
'ν'