Τρίτη, Αυγούστου 21, 2012

ΣΚΑ Σου Σου

//π.γ.: Επειδή σε κάποιους δεν αρέσουν οι γραμμούλες μου, θα τις βγάλω, ορίστε, να δω τί θα καταλάβετε. Χωρίς περιορισμούς, αλλά -σας το λέω- μπορεί και να χαθείτε μες στους συνειρμούς μου. Εγώ προειδοποίησα. Δε φέρω καμμία ευθύνη.//

Και φέτος, λοιπόν, το καλοκαίρι ήταν επίσης διαφορετικό. (Σώπα. Κοίτα να δεις πράγματα. Θα 'ναι που είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα.) Παραβίασα δύο βασικούς, μέχρι τώρα, κανόνες: 1) Πήγα δεύτερη φορά στο ίδιο νησί. 2) Δεν πήγα Δεκαπενταύγουστο στο χωριό για πρώτη φορά.


-Σ-

Ακολουθίες Στιγμών
 Η πρόταση έγινε πάλι 5 μέρες πριν, μη χαλάσουμε την παράδοση. Πήγα ν' αφήσω πάλι το στίγμα μου στο σίγμα (μου). Ίδιο νησί, άλλη παρέα (η sis και δυο καλές της φίλες, από μικρά τα ξέρω μωρέ -ή το ανάποδο τέλοσπάντων), σκηνή και υπόστρωμα αντί για κρεβάτι. Ο δρόμος προς τη Χώρα διαφορετικός -πήραμε το αριστερό το μονοπάτι αυτή τη φορά. Έρωτας η Χώρα, τα 'χουμε ξαναπεί. Αντί για αμυγδαλάκια, βρήκα σε ένα μπαλκόνι σύκα αραδιασμένα σε ένα μεγάλο κομμάτι ξύλο, καλυμμένα με τούλι. Αυτοκινητάκι Getz λευκό [από τον ίδιο φίλο ενοικιαστή, μορφή και συμπάθεια, μας ξανάδωσε την ομπρέλα, δεν την (ξανα)χρησιμοποιήσαμε], Στέρεο Νόβα και βρουμ, την είδα ντόπια κι όριζα τις διαδρομές. Γνωστά άτομα και παρέες. Από πέρσι. Και το στέκι, στέκι.  

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Άσε τις συγκρίσεις στην άκρη και ζήσε μοναδικά.


Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2012

dis|solution

Άκουγα αυτό το τραγούδι, για να παρατηρήσω αργότερα αυτή την ταινία μικρού μήκους.


Dissolve (2009) from Paul Rankin on Vimeo.


Πολύ βαρύ ν' αφήνεις κάποιον να ζει με τις τύψεις του. Ακόμα κι αν το αξίζει.

Η λύση για να ξεφύγει από αυτές είναι συνήθως στο χέρι του. Αρκεί μια συγγνώμη. Αληθινή. Κατάματα.

Η ζωή είναι μικρή για να κρύβεσαι σε ψέματα.

Τρίτη, Αυγούστου 07, 2012

Φτου και βγαίνω

Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω..*


Δε θα μιλήσω για τους ανθρώπους που αποτελούν κομμάτια του εαυτού μου, τους δικούς μου ανθρώπους, τους παρόντες, τους απόντες. Γι αυτούς που με μεγάλωσαν κι αυτή την αδυναμία με την οποία από μικρά κοιμόμαστε μαζί (με διαφορά φάσης πάντα) σε διπλανά κρεβάτια, στους οποίους μπορεί να μη λέω συχνά σ'αγαπώ αλλά οι μικρές κινήσεις το φωνάζουν. Γι αυτούς τους κάτι-μεταξύ-οικογένειας-και-φίλων (συγγενείς) που καθένας έχει το δικό του τρόπο να σε προσεγγίζει. Δε θα μιλήσω για τα άτομα που ήρθαν για να μείνουν, αυτά που γνώρισα από τα 3 μου μέχρι τα 27 μου [ναι, σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα] και είναι ακόμα εδώ δίπλα μου όταν τα χρειάζομαι αλλά και τις πιο απρόσμενες (έως και άκυρες) στιγμές. τα αγρίμια, τους αγγέλους και τους πιο κανονικούς Ούτε για τους πολύ προσωπικούς, αυτούς που μπόρεσαν να σε διαβάσουν κι άφησαν σημάδι, ανεξίτηλο, σε σχήμα καρδιάς. Ούτε για όσους πήρε το σκοτάδι..

Θα μιλήσω για τους τυχαίους και καναδυό περαστικούς, που συναντάς καθημερινά. Αυτούς που εμφανίζονται για κάποιο(υς) λόγο(υς) και εξαφανίζονται όταν είναι. όσους έφυγαν πριν γίνουν Είναι άνθρωποι που γνώρισες για λίγες μέρες αλλά και για χρόνια, άτομα που συνάντησες για λίγα λεπτά αλλά και για μια στιγμή. Άτομα που μπορεί να άργησες να καταλάβεις ότι σε επηρέασαν. Αλλά είναι κι άτομα που δε σου πρόσφεραν κάτι άμεσα, μάλλον σου πήραν από την εσωτερική σου ηρεμία, αλλά ακόμα κι έτσι στο τέλος κάτι κέρδισες.
Δε σου βγαίνει το μέτρημα..