Κυριακή, Σεπτεμβρίου 07, 2008

Για τον Νικήτα

Περίμενα ένα σχόλιο στο προηγούμενο ποστ.. ήξερα πως θα έλεγε "Ν for Now!".

Δυστυχώς όμως άλλοι απέραντοι δρόμοι βιάστηκαν να ανοίξουν για τον Ν.
Πάντα συμβούλευε τους άλλους να ζουν το τώρα κι αυτό έκανε κι ο ίδιος. Έδινε αξία στα μικρά καθημερινά πράγματα, ήξερε να ζει.Αγαπούσε τα ταξίδια.. αλλά αυτό το ταξίδι έπρεπε να είχε αναβληθεί..
Δεν προλάβαμε να γνωριστούμε από κοντά -ίσως ερχόσουν με τη Β. και στη Σκωτία που είχαμε πει- αλλά ήταν σαν να σε ήξερα. Τέσσερα χρόνια εδώ ένιωθα πως είχα μάθει αρκετά γι' αυτή την ψυχή, την ταξιδιάρα. Έπεσα από τα σύννεφα μόλις το έμαθα σήμερα και μετά κατάλαβα γιατί είδα στο όνειρό μου μια θεία μου που είχε φύγει πριν λίγα χρόνια.




Καλό ταξίδι στους Πάνω δρόμους Spirit...



Κουράγιο και δύναμη εύχομαι στη Β., την Ο. και σε όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που αφήνεις πίσω

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 04, 2008

"Ας ανοίξουν οι απέραντοι δρόμοι..."

Πέρασε και το καλοκαίρι..
διαφορετικό από τα προηγούμενα. Η τυχαία αλληλουχία των αρχικών γραμμάτων των νησιών που είχαμε ταξιδέψει -ίδια με αυτά των δικών μας αρχικών- άλλαξε. Σ-Κ-Σ-Κ και μετά δύο Ν στην ξηρά. Ν for..? Νέο? Nothing? Now?

Και τώρα έφτασαν οι μέρες που φεύγω.
A,ναι :), για σπουδές. Βορειοδυτικά, σε έναν πράσινο τόπο, η σημαία του οποίου μοιάζει με τη δική μας, απλά υπό άλλη κλίση. Θέμα οπτικής κι αυτό.
Μπορεί να είναι κι η κατάλληλη στιγμή, δεν ξέρω.
Φεύγω.

Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας,
να 'χω το νου μου αδειανό να 'χω και πρίμο τον καιρό




Ας ανοίξουν οι απέραντοι δρόμοι...

Πάτα γκάζι, τέρμα γκάζι...

Όσοι αγαπάνε κι όσοι πονάνε

τα μάτια κλείνουν και γελάνε

κάτι τους δένει και μοιάζουν ξένοι

τα χέρια ανοίγουν και πετάνε...

Τετάρτη, Ιουλίου 09, 2008

Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει... *



Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...




Μα πώς γίνεται αυτό, το μικρό πετραδάκι
να βαραίνει σαν βράχος την ανόητη καρδιά μου;

Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που καίει την καρδιά μου
να σε φέρνει κοντά στα όνειρά μου;
Απλώνω το χέρι, μα πώς να σε φτάσω;
Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ...


*μια να πηγαίνουν μπρος και μια πίσω.. αλλά πάντα να φέρνουν και κάτι στη στεριά..
ίσως λίγο διαφορετικό αλλά και δυνατό από τα σαράντα κύματα. Απλά συνεχίζεις να κοιτάς... αν αυτό το κάτι σκαλώσει στο βράχο ή το πάρουν πάλι τα κύματα.

Τετάρτη, Ιουνίου 18, 2008

Κρυφή παράκληση..

Σε μια άδεια ζωή τα ερείπια που καπνίζουν
κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει
μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι
που τη λήθη χαρίζει σ' αυτούς που αγάπησαν.

Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα
όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Είναι ο πόνος βαθύς κι η αγάπη δεν φτάνει
είναι ένας ύπνος βαρύς αγκαλιά με έναν ξένο
από πού ήρθες εσύ σαν παιδί γερασμένο
να με κρύψεις βαθιά απ' τη ζωή μου που χάνει.

Από πού ήρθες εσύ, τι κοιτάς το φεγγάρι
όσα είναι μακριά μόνο αυτά μας ορίζουν
πορφυρά ξωτικά που γλυκά μας κοιμίζουν
σε μια αγκάλη ζεστή που νεκρούς θα μας πάρει.

@-->---


Κυριακή, Μαΐου 18, 2008

Is Ιt Sun?




Κάποια τραγούδια σου εμφανίζονται την κατάλληλη στιγμή

Δευτέρα, Μαΐου 05, 2008

Μ' αρέσει να βλέπω..

την άσπρη γραμμή που αφήνουνε πίσω τα αμάξια όταν τρέχουν...


Μου αρέσει να περπατάω στην πόλη.. να χαζεύω παλιά και καινούρια κτίρια, να γυρνάω σε όλο και καινούρια μέρη και να μην τελειώνουν ποτέ.

Μου αρέσει να βλέπω τη μοναδική ίσως σειρά που παρακολουθώ και να βάζω στον εαυτό μου quiz του τύπου Σε ποιο καφέ-μπαρ είναι τώρα? Σε ποιο δρόμο/περιοχή? Εδώ και μερικά χρόνια έχω ένα κόλλημα :), βλέπω διάφορα μέρη σε περιοδικά και τα προσθέτω στη λίστα, η οποία κάθε που γεμίζει με tick "ν" ανανεώνεται, καθώς πάντα θα υπάρχει κάτι που δε θα 'χεις δει.*
Σύνταγμα, Πλάκα, Θησείο, Κεραμεικός, Γκάζι, Πετράλωνα, Εξάρχεια, Κολωνάκι, Κλαυθμώνος, Καρύτση, Μαβίλη, Πανόρμου.. το κέντρο της Αθήνας με τις μικρές, κρυφές ομορφιές του. Άλλα μέρη αναβαθμίζονται κρατώντας κάτι από την παλιά Αθήνα, άλλα χάνουν απ΄το χαρακτήρα τους στην προσπάθεια να αλλάξουν, ενώ άλλα παραμένουν στάσιμα μες στην παρακμή τους' έχει πολλά πρόσωπα αυτή η πόλη. 


Δεν είναι μόνο τσιμέντο, δρόμοι, πολυκατοικίες κι αυτοκίνητα. Αν κοιτάξεις καλά τριγύρω θα δεις και πράσινο ..καθόλου αρκετό βέβαια, πάρκα, πλατείες με ζωή, μαρίνες για περπάτημα, πεζόδρομους, αρχαιολογικούς χώρους. Πήγαινε τριγύρω απ' την Ακρόπολη και θα νομίσεις ότι βρίσκεσαι σε νησί*. Είναι κρίμα να μην τα προσέχουμε όλα αυτά εμείς οι ίδιοι οι πολίτες, παρά μόνο οι τουρίστες. Ίσως βλέπεις καλύτερα τις όμορφες πλευρές* της πόλης σου όταν γυρνάς από ένα ταξίδι στο εξωτερικό ή όταν είναι να φύγεις...





Κάθε τόπος έχει τη δικιά του χάρη, αρκεί να ξέρεις να τη διακρίνεις. Την Τετάρτη βρέθηκα στην Πάνω Πόλη, όπως την λέει κι ο spirit, μιας κι ήμουν πιο πάνω στα χωριά μου. Μπορεί να μην ήταν πολλές οι ώρες που έκατσα, αλλά είχα καλή ξεναγό:). Ανεβήκαμε στα Κάστρα, όπου και ζήλεψα τα σπίτια εκεί γύρω στην Άνω Πόλη, περάσαμε από κέντρο, παραλία.. Προτίμησα να παρατηρώ απ΄το παράθυρο, βγάζοντας λιγότερες φωτογραφίες. Έχει κάτι το αυθεντικό η Σαλονίκη.



*post-support: Σήμερα μας ξαναέβγαλε ο δρόμος στο ίδιο καφέ. Από τότε έχουν δρομολογηθεί κάποια πράγματα ενώ η τριανταφυλλιά έχει σχεδόν το διπλάσιο ύψος..
*Yπάρχουν πολλοί διαφορετικοί λόγοι για να αγαπήσεις μια πόλη.
*Mε έχουν ονομάσει και κινητό αθηνόραμα. Έχει τύχει μερικές φορές επίσης να τσεκάρω κάποια μαγαζιά και μετά να συνειδητοποιώ ότι βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη, αλλά πού θα μου πάνε κι αυτά:) -by the way, +/-.

Κυριακή, Μαρτίου 30, 2008

Όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς

όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας
Κι όλα αυτά που είναι γίνονται ξανά
μέσα απ' τη δικιά σου τη ματιά.










Αφού λοιπόν τα πάντα είναι γραμμένα
θα κάνω ότι μου 'ρθει μέσα στο κεφάλι
θα κάνω πράγματα τρελά να ξαναβρώ εσένα
ακόμα και να μπούμε οι δυό σ' ένα μπουκάλι.

Σάββατο, Μαρτίου 08, 2008

Τρίτη, Μαρτίου 04, 2008

...whatever it would be!

Somebody is smiling at you
  • Σήμερα. Εθνική τράπεζα. Πατάω το κουμπάκι για χαρτάκι, 367. Είχα σχεδόν 70 νούμερα μπροστά μου. Μετά από λίγο μου δίνουν το 326. Not bad at all!
  • ΕΛΤΑ μετά. Εδώ ήταν πιο ok τα πράγματα. Το αστείο ήταν μετά, στα γραμματόσημα. Το ένα απεικόνιζε το ζώδιό μου [και του παραλήπτη] και τα υπόλοιπα απεικόνιζαν το χορό κότσαρι, απ' τους αγαπημένους ποντιακούς. :)
  • Τελευταία στιγμή την Παρασκευή βλέπω ένα mail "κερδίσατε μια πρόσκληση για τη συναυλία..". Πηγαίνω μια χαρά -αν κ έφυγα νωρίτερα και δεν πρόλαβα το αγαπημένο μου :(- και όταν γυρνάω σπίτι ξανανοίγω τα mail και βλέπω (1) στα bulk.. "Eiste enas apo tous nikites tis klirosis mas" ! Δυο κληρώσεις, από 10 προσκλήσεις η κάθε μία -πιστεύω θα τράβαγε τα μαλλιά του το παιδί που μου έδωσε τα links. Έτσι εξηγείται γιατί όταν είπα από ποιό διαγωνισμό είχα κερδίσει, μου φάνηκε λίγο μπερδεμένη η κοπέλα στην πόρτα :).


  • Τελευταία βλέπω στο δρόμο απανωτά γνωστά μου πρόσωπα, τόσο που νομίζω ότι βρίσκομαι στο The Truman Show :P [πείτε μου ότι το παθαίνει κι άλλος αυτό, να νιώσω καλύτερα :D]
  • Έχω παρατηρήσει ότι στα ισπανικά πολλές φορές μου βγαίνουν λέξεις από τα σκονισμένα μου γερμανικά (πολιτισμικό σοκ λέγεται αυτό?). Και μετά αναρωτιέμαι, μα γιατί δε με κατάλαβαν?
  • Δε σας είπα ότι παίρνω πτυχίο, ε?

"Happiness is real when shared"
-Into The Wild-


ps: Φτου2

Τρίτη, Φεβρουαρίου 26, 2008

Smells like ...spring!

Πότε ήταν που βρισκόμασταν σε μια άσπρη πολιτεία και ισορροπούσαμε πάνω στον πάγο των πεζοδρομίων... και να 'μαστε σήμερα με τη Ν. να κόβουμε βόλτες στην Πλάκα και τα Αναφιώτικα καταλήγοντας σε μια ταράτσα πίνοντας τον πρώτο φραπέ. Μύρισε άνοιξη!




"Από το μπαούλο του ουρανού
άρχισαν να πέφτουν πεταλουδίτσες,
που ήταν άσπρες.
"

Ε'2















"Ο χειμώνας δίνει τη θέση του
στη γαλανομάτα άνοιξη"
Β'2

-αν και πρασινομάτα θα ΄λεγα τώρα;)-

Σελίς 123

Κι εγώ με τη σειρά μου, μετά από πρόσκληση της ttallou και του street spirit, θα μπω στο blogoπαίχνιδο.Here are the rules:

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή

2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο πλησιέστερο σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)

3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση

4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και

5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι


Το λοιπόν, πιάνω τα "Εκατό Χρόνια Μοναξιά" -που πιστεύω να τελειώσω επιτέλους- και παραθέτω τρεις προτάσεις του περιγραφικότατου Gabriel García Márquez:

"Κάτω από ένα λαμπερό μεσημεριάτικο ήλιο, στον Κόλπο της Βεγγάλης, το καράβι του είχε σκοτώσει ένα θαλάσσιο δράκοντα, στην κοιλιά του οποίου είχαν βρει το κράνος, τις πόρπες και τα όπλα ενός σταυροφόρου. Είχε δει στην Καραϊβική το φάντασμα του κουρσάρικου σκαριού του Βίκτορ Χιουζ, με τα πανιά του ξεσκισμένα απ' τους ανέμους του θανάτου, τα ξάρτια του φαγωμένα απ' τις θαλάσσιες κατσαρίδες, που αναζητούσε πάντα τη ρότα για τη Γουαδελούπη. Η Ούρσουλα έκλαιγε στο τραπέζι, σαν να διάβαζε γράμματα που δεν είχαν φτάσει ποτέ κι όπου ο Χοσέ Αρκάδιο της διηγιόταν τα κατορθώματα και τις περιπέτειές του."


Δίνω πάσα σε:


vanesssa
mindstripper
archive
Συνήθης Ύποπτη
Narita


Θα μπορούσα πάντως να κάνω το αντίστοιχο και για τη σελίδα 456, μου το επιτρέπει το βιβλίο :)
__________________________________________________________________

...και μετά το βιβλίο, λίγη μουσική!

Τhis Is The Life


από την πολλά υποσχόμενη Amy McDonald

__________________________________________________________________
ps1: Αν θέλετε περισσότερα παιχνίδια μπορείτε να πάρετε την παρέα σας και να επισκεφθείτε το The Brain. Μέχρι και καρέκλα που σου κάνει μασάζ στην πλάτη έχει -δεν είναι για χόρταση ;Ρ.

ps2: Θυμάται κανείς πώς λεγόταν ένα παλιό τηλεπαιχνίδι που ήταν δυο ζευγάρια κι έπρεπε μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο να τελειώσουν κάποιες δουλειές του σπιτιού?(σκούπισμα/βράσιμο αυγού/καφέ/φαγητό/συζύρισμα...) Πρέπει να 'ναι καμιά δεκαπενταριά χρόνια.
[κάπως έτσι εν τω μεταξύ έχω νιώσει όσες φορές έχω μείνει για καμιά βδομάδα μόνη στο σπίτι]

Κυριακή, Φεβρουαρίου 17, 2008

"Μου 'χες γράψει μια κασέτα..."



Κασέτες. 60άρες ή 90άρες. Αυτές που παίρναμε στις εκδρομές για να τις βάζουμε στο πούλμαν ή στα πάρτυ που κάθε τόσο έκανε κι ένας συμμαθητής μας. Κασέτες με αφιερώσεις μέσα, επιλεγμένα τραγούδια για φίλους.. ή μερικές φορές απλά αντιγραφή από cd, γιατί τα cd recorders δεν ήταν τόσο διαδεδομένα κι επίσης το αυτοκίνητο είχε ραδιοκασετόφωνο.
Αλλά το καλύτερό μου ήταν πάντα η εκάστοτε "εφεδρική" κασέτα. Αυτή που την είχα πάντα μέσα στο κασετόφωνο, με πατημένο το pause' σε ετοιμότητα να γράψω κάποιο τραγούδι που θα έβαζε στο ραδιόφωνο [κυρίως Μελωδία, Δίεση (Σταθμός), Ατλαντίς, Rock fm] και θα μου άρεσε.. φτιάχνοντας έτσι τις δικές μου προσωπικές συλλογές [όπου μέρος κάποιας μπορεί να έγινε αργότερα κ' κανονική συλλογή:)]
Τραγούδια που τότε τα πρωτάκουγα και τώρα είναι αγαπημένα. Και να διαδέχεται πολλές φορές το ένα τραγούδι το άλλο με τέτοιο τρόπο που να συνδέονται οι ιστορίες τους -δεν ξέρω, ίσως συνέβαλα κι εγώ ενίοτε σ'αυτό. Κι ύστερα το δεύτερο καλύτερο μέρος.. το "καλλιτεχνικό", τι χρώματα ταιριάζουν να βάλω, τι σχέδια να κάνω, τι τίτλο να δώσω τελικά. Στις περισσότερες, δε, υπάρχει μέσα το αρχικό χαρτάκι, με τραγούδια που τα 'γραφα αλλά μετά τα έσβηνα {erase and rewind...}, άλλα που άφηνα κενό στον τίτλο και μπορεί να το συμπλήρωνα μετά από μήνες.
Τετριμμένο ή όχι... κάπως έτσι είναι κι η ζωή -οι ερμηνείες δικές σας, υπάρχουν πολλές.
Το αγαπώ αυτό το κουτί.


ps1: με αφορμή αυτό το τραγούδι που άκουσα προχτές
ps2: post-support

Κυριακή, Φεβρουαρίου 03, 2008

Μαλαματένια λόγια...

Δε χρειάζονται πολλά λόγια.. το ότι πάντα σχηματίζονται ουρές εκεί που τραγουδάει λέει κάτι.
Δύσκολο να διαλέξω από τα τραγούδια του' θα σας αφιερώσω όμως ένα αρκετά αγαπημένο, σε ερμηνεία Λιδάκη.. τραγούδι-support του παρόντος blog ;)




__________________
Και αναμένουμε τώρα τον Ορφέα το Μάρτιο..
Είναι πλέον σχεδόν στάνταρ οι ημερομηνίες που αντιστοιχούν στον καθένα.. τις πιο κρύες μέρες ο Σωκράτης και με το που μπαίνει η άνοιξη ο Ορφέας ;)

Πριν 3 χρόνια εγώ κι ο Taf είχαμε ρίξει προτάσεις για σχήματα. Τaf -αν με λαμβάνεις- οι επιθυμίες σου πραγματοποιήθηκαν!;)
[Θανάσης-Νιόνιος/(Περίδης)-Κανά
-Καλημέρη] Να σου πω..έχεις γνωστούς μήπως?? Αν είναι, σφύριξε τίποτα >..ακόμα περιμένω πώς και πώς για την πρώτη τη δικιά μου!!

Τρίτη, Ιανουαρίου 22, 2008

Get a Life

Τον τελευταίο καιρό ιδίως στις γιορτές το είχα παραμελήσει λίγο το internet και ό,τι αυτό περιλαμβάνει και συνειδητοποιώ ότι.. καλά έκανα! Έχει λίγες μέρες που συμβαίνει το ανάποδο και ομολογώ ότι έχω εκνευριστεί με τον εαυτό μου.. Δε θα κρατήσει όμως για πολύ ακόμα, γιατί το βρίσκω ανούσιο να περνάς τη μισή σου μέρα μπροστά από αυτό το κουτί... ιδίως αν σκέφτεσαι πως σε κάποιους μήνες μπορεί και να έχεις φύγει. Και δε θα 'ναι καθόλου ωραίο να 'χεις να θυμάσαι ότι τις περισσότερες αγκαλιές και ποτά τα αντάλλαξες μέσω Internet!

Σάββατο, Ιανουαρίου 12, 2008

Underneath the stars...


*Beneath the crescent....
"Οι ποιητές αγαπούσαν την πανσέληνο και έγραφαν γι' αυτή χιλιάδες στίχους, αλλά η Βερόνικα είχε πάθος για το μισοφέγγαρο, επειδή είχε ακόμη χώρο να μεγαλώσει, να επεκταθεί, να γεμίσει με φως όλη την επιφάνειά του πριν από την αναπόφευκτη παρακμή του."
-Paulo Coelho-


Καλή Χρονιά!

Με στιγμές
χαρούμενες.. παραμυθένιες!
Με στόχους να ξεπερνούν το στάδιο των ονείρων!
Και αν υπάρξουν δυσκολίες, να είναι μόνο για να μας κινητοποιούν περισσότερο.
Με αγκαλιές, φιλιά, αληθινά χαμόγελα, γέλιο, έρωτα, βόλτες με φίλους, στιγμές με την οικογένεια, ταξίδια... αγάπη!



"Το 2008 να κυλάει σαν την αριθμητική...
Χαρές να προστίθενται,
λύπες να αφαιρούνται,
πλούτη να πολλαπλασιάζονται
και η αγάπη να μένει πάντα αδιαίρετη."
*in repeat mode