I'll keep this wisdom in my flesh

117. Αντί για 11. Ένας αριθμός ήταν ικανός να μου αλλάξει την καθημερινότητα και τα δεδομένα μου. 2 χρόνια πριν.

I crossed over

                                     Anxious spirit

Lost my knowing

Confused senses

Χώρος περιορισμένος και χρόνος μακρύς.  

Ο χρόνος περνάει όταν επικεντρώνεσαι στο τώρα. Μπορεί να σκεφτόμουν στιγμές και από το παρελθόν, αλλά περισσότερο σαν απολογισμό, σαν μέτρημα. Δεν χρειάζονται βιασύνες για το μετά. Μόνο θετικές σκέψεις, ανακατεμένες με υπομονή. Μιας και αυτά τα συστατικά τα έχω πάντα στο συρτάρι μου.  

Ζούσα μια καινούρια πραγματικότητα όπου μάζευα εμπειρίες. Ενώ παράλληλα κέρδιζα χρόνο με τους ανθρώπους μου. Μια πραγματικότητα που δεν την ένιωθα τόσο πραγματική. Ενώ παράλληλα κέρδιζα χρόνο με τον εαυτό μου. 

Δεν ξανασυστηθήκαμε· τον γνώριζα ήδη καλά (ή έτσι πιστεύω τουλάχιστον), απλά τώρα κάναμε ένα ταξίδι σε μέρη που δεν είχαμε ξαναπάει. Κι αυτό μας έδενε ακόμα περισσότερο.

Y amor, misterio de la luna

Amor, mi vida preciosa

Amor, dame dame fuerza

Amor, confía medicina

Δύναμη. Ερχόταν από μέσα. Ερχόταν όμως και από έξω. Κι εκεί ισορροπούσα.            

 medicina y amor

Ποιά είναι τα σημαντικά στη ζωή τα γνωρίζεις. Όταν δε τα αντικρίζεις και κατάματα, μετά τα βλέπεις (σχεδόν) όλα αλλιώς. Έχει προστεθεί στη ματιά σου ένα φίλτρο ..άφιλτρο.

Κι έπειτα το στοίχημα είναι αν θα καταφέρεις να κρατάς από εδώ και πέρα αυτή τη ματιά στα πράγματα. Όπως όταν γυρίζεις από το νησί και κουβαλάς αυτή την αίσθηση ανεμελιάς.

*

We are all related

In love, give me strength

In this love, we are all related

In love, give me strength in this love

We are all related

113 φεγγάρια μετά

Τα τελευταία δύο χρόνια το είχα στο μυαλό μου το blog κι έμπαινα συχνά για να θυμηθώ συγκεκριμένες ιστορίες, λεπτομέρειες, ημερομηνίες.. και έτσι απλά, ένιωθα πολλές φορές τα συναισθήματα που βίωνα τότε που τα έγραφα. Πώς είναι όταν μυρίζεις ή γεύεσαι κάτι από τα παλιά και σου έρχονται γλυκιές αναμνήσεις στο μυαλό.. κάπως έτσι.

Έχει λείψει θαρρώ αυτή η καθαρότητα των blogs, σου φέρνουν στο νου κάτι πιο αγνό. 

Νοσταλγικά διαβάζω καταστάσεις μιας 20ετίας πίσω, που πλέον δε νοούνται (τεχνολογικά και μη).. να γράφεις "ψευδοκώδικα" στο blog για να κάνεις κάτι bold ή να βάλεις link// να δίνεις ραντεβού στο msn ή να καλείς την κολλητή σου -που ήταν το καλοκαίρι στη Γερμανία- με χρονοκάρτα// να χάνεις το κινητό σου κι αυτό που σε τρομάζει να είναι τί θα γίνουν "τα μηνύματά μου..; οι επαφές;.." ούτε καν φωτογραφίες εκείνα τα χρόνια ..αυτά ήταν τα βασικά που είχαμε τότε στο κινητό κι όχι τη ζωή μας όλη..  

Ξεφύλλιζα λοιπόν τις σελίδες αυτές, ενώ εκείνο το διάστημα ζούσα κάτι πρωτόγνωρο που άλλαξε πολλά μέσα μου (ίσως και λίγα, αλλά ουσιαστικά), το οποίο ακόμα καλά καλά δεν έχω συνειδητοποιήσει.

Reset. Χώρος στο τώρα.

ΥΓ: Χαίρομαι που βλέπω παλιούς συνταξιδιώτες να συνεχίζουν να γράφουν, αλλά κάποιοι συνεχίζουν να λείπουν…

«Street spirits είναι όλοι αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι που συναντάς στον δρόμο, που μπορεί και να τους προσπεράσεις αλλά αποκλείεται να τους ξεχάσεις...» Ν.