Τρίτη, Ιουλίου 26, 2011

Στην Κ.

Περίμενες να δεις το σπίτι πρώτα και να φύγεις μετά. Ίσως και να το 'ξερες.
Κι έδειχνες ήρεμη, φαινόταν στο πρόσωπό σου, σα να χαμογελούσες.

"Λένε πως αν κανείς πεθαίνει, κρυφά χαμογελά
κάτι θα βλέπει, κάτι συμβαίνει και κάποιους χαιρετά.."

Μένω ήσυχη στη σκέψη ότι ανταμώσατε πάλι με τον παππού μετά από 20 χρόνια, στο ίδιο χώμα, στον ίδιο ουρανό..

Καλό Παράδεισο, γιαγιά @-->---



Ένα αλλιώτικο Κ82

Κυριακή, Ιουλίου 17, 2011

Το δέντρο



"Το αφοσιωμένο βλέμμα του σε ένα δέντρο αποτελεί μία προσπάθεια να παραμερίσει τον εαυτό του αναγνωρίζοντας οτιδήποτε είναι πέρα από μας - ξεκινώντας μέσα στο σκοτάδι από αυτό το κουφάρι που μοιάζει με αρχαίο, με τα ακανόνιστα κλαδιά, τα χιλιάδες άκαμπτα φυλλαράκια και την εντυπωσιακή έλλειψη οποιασδήποτε άμεσης σχέσης με το ανθρώπινο δράμα."

Αλαίν ντε Μποττόν, "Οι χαρές και τα δεινά της εργασίας"


Το δέντρο. Πόσο υπομονή κρύβει.. ηρεμία, δύναμη, σοφία, ζωή. Από σπόρος γίνεται κλαδιά, μεγαλώνει σταθερά, προσθέτει από ένα δακτύλιο στον κορμό του κάθε χρόνο. Φτάνει τελικά σε ένα ύψος, έχεις την εντύπωση πως παραμένει το ίδιο, αλλά πάντα κάτι αλλάζει' τον χρόνο δεν τον πιάνεις πάντα. Σαν την ανθρώπινη ζωή' μεγαλώνεις, γίνεσαι πιο σοφός, δίνεις το σπόρο σου για μια νέα ζωή κι έπειτα είναι σα να σταματάς να μεγαλώνεις και να μένεις ίδιος, τουλάχιστον στα μάτια των εγγονιών σου.

Το δέντρο είναι μια αυτούσια ύπαρξη. Συχνά δεν έχει ανάγκη κανέναν.




Active Member, Το δέντρο (διασκευή) - original

Πέμπτη, Ιουλίου 07, 2011

The 25th hour

Δεν τη λες μια καθημερινή ιστορία.

Πάω να πάρω το αμάξι. Πατάω το κουμπί, ακούγεται εξασθενισμένος ο συναγερμός και συνεχίζει να χτυπάει κάθε τόσο. Η ασφάλεια της πόρτας μου ήταν ανοιχτή, ενώ οι άλλες κλειστές. Δεν την είχε κλείσει καλά η δικιά σου πριν βάλει το συναγερμό -συγχαρητήρια, πάει η μπαταρία και κέρδισες έναν θόρυβο μέσα στα αυτιά σου. Ανοίγω το καπό, βρίσκω το κουτί του συναγερμού καταχωνιασμένο, δυναμώνει ο ήχος, με δυσκολία χωράει το χέρι μου και το κλειδί.. μία, δύο, ok. Πάω να πάρω τηλέφωνο την οδική βοήθεια, μου πέφτει το κινητό από την τσέπη, κλείνει και προφανώς πρέπει να το ανοίξω. Έχοντας αλλάξει τον πάροχο προσφάτως και καθώς δεν συνηθίζω να κλείνω πλέον το κινητό μου, το έχω χρησιμοποιήσει δυο-τρεις φορές το καινούριο pin. Πρώτη προσπάθεια: αποτυχία. 2 more left. "Εμπρός καλή μου εικονική μνήμη, δούλεψε!", με σεναριακή αντιστοιχία Μαγκάιβερ ή σκηνής ψάξε βρες το σωστό καλώδιο. Δεύτερη προσπάθεια: bingo.

Καλώ την οδική βοήθεια και μιλώντας συνειδητοποιώ ότι έχει ξεκολλήσει ο πάτος από τα αγαπημένα μου πέδιλα. Έπεται σπαστικό γέλιο κατά το μισάωρο που περίμενα. Μπροστά από το αυτοκίνητο κενή θέση για 2,5 αυτοκίνητα, τη στιγμή που όλος ο υπόλοιπος δρόμος ήταν γεμάτος δεξιά αριστερά. Ωραία, σκέφτομαι, θα χωρέσει και το βανάκι. Σε λίγο παρκάρει άλλο αυτοκίνητο μπροστά και στο καπάκι φτάνει το ..μηχανάκι της οδικής. Σε ένα λεπτό ήταν έτοιμο, αλλά μου λέει ο φίλος "Θα πρέπει να κάνεις καμιά ώρα βόλτα τώρα, να κινηθεί" -"..Όπως λέμε, μία συνεχόμενη ώρα;!", σκάω κυριολεκτικά στα γέλια την ώρα που μου απαντάει θετικά. "Κι αν κάτσω λίγο εδώ με ανοιχτή τη μηχανή;" -"Μπορεί να συμβούν άλλα, να καεί η φλάντζα.." (αν μη τι άλλο). "Πήγαινε μέχρι τη Γλυφάδα και γύρνα", μου λέει. Έπρεπε να προλάβω και την τούρτα του μπαμπά και της sis.

Και κάπως έτσι, βάζω μουσική, ανοίγω όλα τα παράθυρα και πάω βόλτα μοναχά για πάρτη μου. Συγγρού, κατεύθυνση προς Πειραιά, διαλέγω δρόμους που πάντα είχα την απορία να δω τη διαδρομή τους έχοντας μείνει με κάποια κενά στο χάρτη του μυαλού μου, καταλήγω Πειραιώς, κάνω κύκλο, πάλι Ποσειδώνος, Μικρολίμανο, Καστέλλα, κατεύθυνση προς Γλυφάδα, ανοίγει ο δρόμος, μετά κίνηση, βλέποντας την κίνηση από την άλλη κατεύθυνση στο Ελληνικό αποφασίζω να θέσω ως τέρμα την πόλη μου φάντασμα και πίσω - είχα κλείσει ακριβώς μία ώρα. Σταματάω να πάρω το δώρο για την sis και προκύπτει κι η αγορά μιας τσάντας που 'χα δει εδώ και καιρό. Σπίτι, με περίμεναν για την τούρτα με τους δυο διψήφιους αριθμούς, 3057' σαν έτος από το μακρινό μέλλον φαινόταν. Ξανά θέση οδηγού για να αφήσω την sis και το Γ. στην πύλη Ε3. Φεύγοντας, προχωράω παρακάτω, για να βγω από την αγαπημένη έξοδο της Ε1. Πάλι για διαδρομές κατέληξα να μιλάω, αλλά όλα είναι δρόμος.

Κάποιοι μίλησαν για μάτι. Μια χαρά πέρασα εγώ πάντως. Ήταν σα να πρόσθεσα μία παραπάνω ώρα στη μέρα μου, ειλικρινά.


"Good morning... Oh, and in case I don't see ya, good afternoon, good evening and good night."

Σάββατο, Ιουλίου 02, 2011

"And I ride and I ride"

Βγαίνω στην εθνική με κατεύθυνση προς τα πάνω, αφού δυο ώρες πριν είχα κάνει σχεδόν την ίδια απόσταση στην κάθοδο. Άνοδος και Παρασκευή όμως έχουν ως αποτέλεσμα το διπλάσιο χρόνο.. Στο ενδιάμεσο, μηνύματα με το ωράριο της συναυλίας και άλλα του τύπου «Είμαι στον Παυλίδη μπροστά μπροστά! Δεν έχει βγει ακόμα», «είμαστε στην αρένα προς τα πίσω».. Όταν πια είχα ξεφύγει από την καθημερινή διαδρομή και συνέχισα παραπέρα, όπου αρχίζεις να βλέπεις πράσινο δεξιά κι αριστερά, ξεκίνησαν να χτυπάνε τα τηλέφωνα.. Iggy στο προσκήνιο I am a passenger..” κάνοντας το video του Rockwave να φαντάζει (υπερ)ρεαλιστικότατο. Βάζω ανοιχτή ακρόαση και το αφήνω να παίζει’ Λευκή Καταιγίδα. Τελευταίες στροφές και παρκάρω. Επιτάχυνα το βήμα στο χωμάτινο μονοπάτι, η φωνή ακουγόταν όλο και πιο κοντά. Έφτασα πάνω στην ώρα.

"Τις περισσότερες φορές που ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά ένας μικρός λαθρεπιβάτης από δίπλα με κοιτά σιωπηλά. Την προηγούμενη φορά του είχα πει κάπου σ' αυτή τη στροφή ότι θα άλλαζα πορεία κι ότι πια δεν θα μπορεί να με βρει."


Σιγοτραγουδούσα και συνέχιζα το ταξίδι. Ο ήλιος έπεφτε πάνω στη σκηνή. Σήκωσε για λίγο τα γυαλιά του και σαν να ένιωσα αυτό το δυνατό βλέμμα (κλασική συναυλιακή ψευδαίσθηση), δεν το είχα προσέξει τόσο βαθύ μπλε..
Μαζικά πέρα-δώθε από τη μία σκηνή στην άλλη, σαν σκηνή από παράσταση του Παπαϊωάννου.
Τον Sivert είχα να τον δω από τότε.. αλλά αυτή τη φορά το άκουσα το αγαπημένο μου.

Κατευθυνόμαστε προς το πάρκινγκ. Η φύση, το σκοτάδι κι εμείς. Ευτυχώς που μας είχαν μείνει τα κίτρινα φουσκωτά μαξιλαράκια της Cuervo’ τα χτυπάς κι ανάβει το λαμπάκι-φακός.