Βγαίνω στην εθνική με κατεύθυνση προς τα πάνω, αφού δυο ώρες πριν είχα κάνει σχεδόν την ίδια απόσταση στην κάθοδο. Άνοδος και Παρασκευή όμως έχουν ως αποτέλεσμα το διπλάσιο χρόνο.. Στο ενδιάμεσο, μηνύματα με το ωράριο της συναυλίας και άλλα του τύπου «Είμαι στον Παυλίδη μπροστά μπροστά! Δεν έχει βγει ακόμα», «είμαστε στην αρένα προς τα πίσω».. Όταν πια είχα ξεφύγει από την καθημερινή διαδρομή και συνέχισα παραπέρα, όπου αρχίζεις να βλέπεις πράσινο δεξιά κι αριστερά, ξεκίνησαν να χτυπάνε τα τηλέφωνα.. Iggy στο προσκήνιο “I am a passenger..” κάνοντας το video του Rockwave να φαντάζει (υπερ)ρεαλιστικότατο. Βάζω ανοιχτή ακρόαση και το αφήνω να παίζει’ Λευκή Καταιγίδα. Τελευταίες στροφές και παρκάρω. Επιτάχυνα το βήμα στο χωμάτινο μονοπάτι, η φωνή ακουγόταν όλο και πιο κοντά. Έφτασα πάνω στην ώρα.
"Τις περισσότερες φορές που ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά ένας μικρός λαθρεπιβάτης από δίπλα με κοιτά σιωπηλά. Την προηγούμενη φορά του είχα πει κάπου σ' αυτή τη στροφή ότι θα άλλαζα πορεία κι ότι πια δεν θα μπορεί να με βρει."
Σιγοτραγουδούσα και συνέχιζα το ταξίδι. Ο ήλιος έπεφτε πάνω στη σκηνή. Σήκωσε για λίγο τα γυαλιά του και σαν να ένιωσα αυτό το δυνατό βλέμμα (κλασική συναυλιακή ψευδαίσθηση), δεν το είχα προσέξει τόσο βαθύ μπλε..
Μαζικά πέρα-δώθε από τη μία σκηνή στην άλλη, σαν σκηνή από παράσταση του Παπαϊωάννου.
Τον Sivert είχα να τον δω από τότε.. αλλά αυτή τη φορά το άκουσα το αγαπημένο μου.
"They take your photograph, you come into existence, you realise it's your path in this very instant"
Κατευθυνόμαστε προς το πάρκινγκ. Η φύση, το σκοτάδι κι εμείς. Ευτυχώς που μας είχαν μείνει τα κίτρινα φουσκωτά μαξιλαράκια της Cuervo’ τα χτυπάς κι ανάβει το λαμπάκι-φακός.
La la la la la-la-la la la la..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου