Διαδρομές

ή αλλιώς "Όχι, δε θα το twittάρω αυτό"
Χτες… Στο εμπορικό, είχαμε σοβαρά (δι)λήμματα. Τι να πάρουμε για το γάμο; Παγωτομηχανή, πολυμίξερ για smoothies, αρτοπαρασκευαστή, ατμομάγειρα… [ναι, γιατί μπορεί κάποιοι να χρειάζεστε και ιδέες, με τόσους γάμους που έχουν πάρει τα αυτιά μου]

Γυρνώντας. Άνοιξαν οι γραμμές του τρένου, με κάποιες ιδιομορφίες. Για να κατέβεις π.χ. Μοναστηράκι ερχόμενος από νότια, πρέπει να πας Ομόνοια και να γυρίσεις πάλι, στην επόμενη στάση, ένα μπρος-πίσω. Μου κάνει σαν κανόνας σε παιχνίδι τύπου Βρες την Έξοδο*.

Διαβάζοντας για την εικοσιεπτάτομη Εγκυκλοπαίδεια στον ντε Μποττόν, θυμήθηκα όταν η δασκάλα μας στο δημοτικό μας ζητούσε να ψάξουμε κάτι συγκεκριμένο στην εγκυκλοπαίδεια, να το γράψουμε και να το διαβάσουμε την επόμενη μέρα στην τάξη. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι οι «Αλκυονίδες μέρες»..

Στο ισόγειο ενός σπιτιού, το παράθυρο το γέμιζε μια τηλεόραση, η οποία ήταν στραμμένη προς τα έξω.. για να προσέξω μετά πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα τα δυο σχετικά ηλικιωμένα άτομα που κάθονταν στο πεζοδρόμιο’ η γυναίκα κοιτούσε το παράθυρο, ο γέρος τη γυναίκα ή το δρόμο.

Στο δρόμο για τη γιαγιά μου, γυρνούσα και κοιτούσα έναν κύριο που μου ΄μοιαζε κάπως στον παππού μου. Λίγο πιο κάτω, τη στιγμή που περνούσα δίπλα από ένα μηχανάκι, πέφτει πάνω του ένα κίτρινο φύλλο από το δέντρο και χτυπάει για λίγο ο συναγερμός. Γέλασα μόνη μου.


Σήμερα... άλλαξα διαδρομή.

Παλιό αεροδρόμιο’ κάτι σαν ghost city, κτήρια που μου βγάζουν κάτι από Attenberg – Άσπρα Σπίτια, άδειοι δρόμοι, ξεχασμένες πινακίδες που παλιά ήταν η αρχή ενός προορισμού, παρατημένα μπλε βανάκια και λεωφορεία της Ολυμπιακής. Πώς και δεν έχουν κάνει εκεί γυρίσματα για ταινία; Εκτός κι αν μου διαφεύγει.

Δυο εθελοντές φαίνονταν από μακριά που κάθονταν στην ταράτσα του κτηρίου’ εθελοντές στον έρωτα..

Είχε μόλις βραδιάσει και στο τραμ συνέχιζαν να μπαίνουν κάποιοι λουόμενοι. Περίμενα να μυρίσει αλάτι και καρύδα, αλλά η πιο κοντινή μυρωδιά ήταν αυτή της Α.V. που κρατούσα.

Τελικά η παραλιακή περαντζάδα στο ύψος του Φλοίσβου και παραπέρα είναι μια Barceloneta σε μικρότερη κλίμακα. Οι παραλίες έχουν ήδη αρχίσει να γεμίζουν, τα παγκάκια "πιασμένα" για ένα ρέμβασμα στον ορίζοντα, όλο και περισσότερα ποδήλατα δίνουν περισσότερη κίνηση, ο ήλιος να δύει, παππούδες στο σκάκι κι ένα παγωτό μηχανής.


140 χαρακτήρες μπορεί να μην είναι αρκετοί, αλλά και 1.000 λέξεις μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν…

*ορίστε κάτι πιο δημιουργικό, the Treasure Box

UPD (3 μέρες μετά): Συνήθως αφήνουν free press στο τρένο για να τις διαβάσει ο επόμενος επιβάτης. Σήμερα βρήκα το κυριακάτικο ΒΗΜΑ, μαζί με το περιοδικό και το dvd των Friends -ο τύπος που θα το άφησε θα ενδιαφερόταν μόνο για το cd προφανώς. Πήρα το ΒΗΜΑgazino, διάβασα για τον Αντόνιο Ταμπούκι και τα ταξίδια, άλλαξα τρένο και φεύγοντας το άφησα σε μία άδεια θέση εκεί. Αυτή τη φορά μύριζα εγώ θάλασσα.

Καλό καλοκαίρι!