Τετάρτη, Νοεμβρίου 24, 2010

I'll keep this wisdom in my flesh




Long nights allow me to feel
I'm falling...I am falling
The lights go out
Let me feel
I'm falling
I am falling safely to the ground







Α. Ένωση, ναι' αυτή του κύκλου. Ακούγεται αναρχικό, αλλά υπάρχει και αρχή και τέλος.. Και η ουσία μεταξύ αυτών.

[Ένα Ε. θα 'ναι ελάχιστο.]

Τετάρτη, Νοεμβρίου 17, 2010

(

I know a spell
That would make you well
Write about love, it could be in any tense, but it must make sense
Belle & Sebastian

Έρχονται στιγμές που η φωτιά δε γίνεται νερό -κι αλάτι- αλλά αέρας. Και σε τρομάζει.

)

Δευτέρα, Νοεμβρίου 01, 2010

Όρια

Υπάρχουν για να τα ξεπεράσεις;

Ξεπερνάς τα όρια από φόβο.. Μέχρι πού; Με κάλυψε η "μικρή" ή απλά κύκλους κάνει η ζωή..


Τότε θα 'ρχόμουνα γυμνός
αγνός, καθάριος, φως μου
και θα ξανάρχιζα απ' αρχής
τον τόσο λάθος βίο μου
τότε σαν σπόρος μες στη γη
θα φύτρωνα στο χιόνι
το αγκάθι ανθός θα γίνονταν
για να μη σε πληγώνει.



Όσο μεγαλώνουμε ωριμάζουμε; Σε τι επίπεδο όμως το ορίζουν αυτό; Γιατί έχω τις επιφυλάξεις μου.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 28, 2010

Παραμύθια (αληθινά) της γιαγιάς

Και η γιαγιά η Σ. και η Κ. μας έχουν εξιστορήσει κατά καιρούς γεγονότα από την ζωή τους, την Κατοχή, τα δύσκολα χρόνια στο χωριό.. κι οι δύο τα διηγούνται σαν παραμύθια, με πολλές λεπτομέρειες.. που δε βαριέσαι να ακούς και ζητάς κι άλλα. Μετά την 28η Οκτωβρίου η γιαγιά Κ. κάθισε να μας λέει σε 'μένα και την sis ιστορίες από τον πόλεμο -του '40 αλλά και τον Εμφύλιο.

Μας έλεγε για τότε που είχε πάει με τη μαμά της να μαζέψουν κρυφά το σιτάρι για να μην τις δουν οι Βούλγαροι, ενώ επίσης κρυφά πήγαν το βράδυ στο απέναντι συγγενικό σπίτι να πάρουν τα ψωμιά που είχαν ψήσει στον εκεί φούρνο -με τις περιπολίες να καραδοκούν. Μας έλεγε για τότε που οι Βούλγαροι στρατιώτες ήρθαν στο σπίτι τους και χτύπησαν το θείο της, ενώ κάποιοι από αυτούς φέρονταν πιο ανθρώπινα -ένας είχε πει στη θεία της πως όλα θα πάνε καλά. Τη συγκεκριμένη ιστορία την ξεκίνησε με τη φράση "Θυμάμαι τρώγαμε λάχανα με κρέας..". Μας είπε πάλι για τότε που έφυγαν να πάνε για την άλλη μεριά του Στρυμόνα, σε άλλο χωριό -εκεί ήταν οι Γερμανοί- και πέρασαν απέναντι με βάρκα έχοντας πάρει και τα πρόβατα μαζί βάζοντας μάλιστα χόρτα στα κουδούνια τους για να μη χτυπάνε. Για τότε που...


Δεν τολμάω να τα διηγηθώ όπως η γιαγιά μου, αλλά ούτε και θέλω.. προτιμάω να τα ακούω από αυτήν. Κι εγώ να φτιάχνω εικόνες στο μυαλό μου, για τα σπίτια που μου έλεγε -αν και δεν ήταν εννοείται στη μορφή που βρίσκονται τώρα- για το ποτάμι και τα άλλα μέρη, για τη γιαγιά μου μικρή..

Αφού είδα αργότερα το Ψυχή Βαθιά της ζήτησα να μου πει περισσότερα για τον Εμφύλιο.
Eίχαν κάνει, μου λέει, ένα πέρασμα κάτω απ' το δωμάτιο -έχοντας χαράξει το ξύλινο δάπεδο ώστε να ανοίγει η "πόρτα" σαν καπάκι- και το οποίο έβγαζε στο μαντρί, για να πηγαίνουν εκεί η γιαγιά μου με τον αδερφό της όταν έρχονταν οι αντάρτες να μαζέψουν τα παιδιά. Τον παππού μου τον είχαν πάρει οι αντάρτες μαζί τους στα βουνά. Κάποιος μάλιστα είπε στους υπόλοιπους πως είχε ωραία φωνή και τον έβαλαν να τραγουδάει τα αντάρτικα. Της είχε πει ο παππούς για το πόσο τον είχε αγγίξει εκείνη η στιγμή που, αφού έφυγε κρυφά μαζί με ένα φίλο του και κάθησαν σε κάτι βράχους, άκουσε ένα πουλί να κελαηδάει...
Βλέπω το πρόσωπό της όταν μου το λέει.. και δε θέλουν και πολύ τα μάτια μου για να γυαλίσουν, όταν ακούω για τον παππού μου.

Η γιαγιά η Σ. κάποια χρόνια παλιότερα μου είχε πει πως έχει ακόμα καθαρά στο μυαλό της την εικόνα αυτή· είχε τελειώσει ο πόλεμος του '40 και καθώς περνούσε ο κόσμος τη γέφυρα για να πάει προς τα χωριά του, κοίταξε η γιαγιά μου έναν στρατιώτη που ήταν από κάτω ο οποίος είχε δακρύσει βλέποντας τον κόσμο να περνάει, ελεύθερος πια.

Όλα αυτά μπορεί εμάς να μας φαίνονται εξωπραγματικά, βγαλμένα από ταινία, αλλά για κάποιους αυτή ήταν η ζωή τους...

____________________________________
..και για κάποιο λόγο τα ίδια άτομα, έχοντας συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής, δε μπορούν να κάθονται για πολύ, εφ'όσον τους το επιτρέπει η κατάστασή τους, και δε φοβούνται μήπως κουραστούν. Τη γιαγιά τη Σ. δεν την πιάνει κανείς· πήγαινε το καλοκαίρι στο σπίτι μας -της γιαγιάς Κ που μένει εδώ- για να καθαρίσει τον μπαχτσέ. Είχε όμως ξεχάσει να πάρει τα κλειδιά μαζί της και θεώρησε πιο λογικό να ανεβεί το περβάζι με τα κάγκελα για να περάσει μέσα. :)

Τις προάλλες που πήγα στη γιαγιά Κ. βγαίνουμε στο μπαλκόνι να δούμε τα φυτά με τα οποία έχει μια τρέλα και μου δείχνει κάτι σιδερένιες βέργες δύο μέτρα που θα τις έβαζε σε κάποιες γλάστρες, αφού τις κόψουν. Και σκάει ένα χαμόγελο και μου λέει την ιστορία· ερχόμουν απ' τη θεία σου, λέει, και στο δρόμο βλέπω σε μια αλάνα κάτι παρατημένες βέργες, τις βλέπω και λέω πως αυτές κάνουν για τα φυτά, και να σου τις παίρνει, ακουμπάει τη μια μεριά τους στον ώμο της και τις σέρνει... δρόμος καναδυό χιλιόμετρα το πολύ, και με πέρασμα κι απ' την κεντρική λεωφόρο (έπρεπε να 'μουν από μια πλευρά να την βλέπω!). "Αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν..". -"Και γιατί δεν τις άφηνες να τις έπαιρνες αργότερα με κάποιον από μας μαζί;" -"Σιγά μην τις άφηνα. Θα τις έπαιρνε κανένας άλλος."

Αφιερωμένο και στις δύο, μιας και στην Κ. αρέσει ο Παπάζογλου.


*μετά από ένα χρόνο στο ράφι των draft posts είπα να το ανεβάσω

Τρίτη, Οκτωβρίου 26, 2010

.

Βρίσκεται σε τέτοια κίνηση που δεν ξέρεις τι να περιμένεις από αυτήν. Αυτή είναι.


"Μοιάζει ο παράδεισος με δρόμο που σε 'σένα φτάνει..". Για ποια το γράψατε;
Π.Π.: Ήμουν στο φανάρι, έβρεχε και περνούσε δίπλα από τα σταματημένα αυτοκίνητα μια κοπέλα με ένα ποδήλατο-αντίκα, που είχε μια τεράστια ρόδα μπροστά και μια μικρούλα πίσω. Έμοιαζε τόσο διαφορετική μέσα στο γκρίζο. Την ερωτεύτηκα χωρίς να την ξέρω και την έβαλα στο τραγούδι.

Ενώ σκέφτομαι ακόμα τον άνθρωπο που στεκόταν στο διαχωριστικό διάζωμα της εθνικής οδού με μια βαλίτσα...
Σαν να ξέμεινε από κάποια ιστορία.

Κάποια πράγματα δύσκολα χωράνε στο μυαλό σου και δύσκολα τα εξηγείς λογικά.

Κυριακή, Οκτωβρίου 10, 2010

Μέσα απ' τα μάτια μιας πιτσιρίκας

Περνώντας πάλι μπροστά από την Εθνική Λυρική Σκηνή και μετά από τις στάσεις των λεωφορείων στην Ακαδημίας, μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες κι ένα συναίσθημα ότι το 'χω δει αυτό το μέρος από παλιά' διαφορετικό όμως απ' όπως το βλέπω τα τελευταία πόσα χρόνια..
Ήταν το '99, γυμνάσιο, όταν μας είχαν πάει στη Λυρική Σκηνή να δούμε τους γάμους του Φίγκαρο και μετά θα μαζευόμασταν στις στάσεις για να φύγουμε. Εκείνο ακριβώς το σημείο μου φάνταζε διαφορετικά τότε.. η αίσθηση που έχω τώρα από τότε είναι μιας πόλης από κεντρική Ευρώπη, με τα ωραία κτήρια, τα φώτα το βράδυ, τα δέντρα, τον κόσμο και τα αυτοκίνητα' ακόμα και η βοηθητική λωρίδα πίσω από τις στάσεις των λεωφορείων έδινε άλλο αέρα στην πόλη.. Μια πόλη που θα άρχιζα να ανακαλύπτω περισσότερο σε τρία χρόνια από τότε και που δεν έχω σταματήσει ακόμα.

Αρκετές φορές όταν περνάω από μέρη που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μου από τα παλιά, έρχονται στο μυαλό μου εκείνες οι πρώτες, καθαρές από προσθήκες του χρόνου, σκέψεις (Σα να 'ταν σήμερα το χτες..), ακόμα και παιδικές εικόνες. Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο σε κάποιους. Κάτι τέτοιες στιγμές πάντως χαμογελάω γλυκά στη μνήμη μου που με ακολουθεί πιστά -τουλάχιστον η μακροχρόνια.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 30, 2010

cinema ψυχάκι

Είχε ξεκινήσει πριν δέκα λεπτά η ταινία.. Πρέπει να ετοιμάζονταν οι δύο αδερφές για το οικογενειακό δείπνο στην τραπεζαρία, όταν ψάχνοντας να βρούμε πού να κάτσουμε συνειδητοποιούσαμε ότι δε βλέπαμε άλλα κεφάλια. Ρίχνοντας περισσότερο φως η επόμενη σκηνή κι αφού είχαν συνηθίσει τα μάτια μας στο σκοτάδι μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα, είχα εξαντλήσει σχεδόν όλο το οπτικό μου πεδίο.. "Είναι κανείς εδώ;" Η σιωπή είχε ήδη εκπληρώσει -ξανά- μια παλιά μου επιθυμία.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 06, 2010

Αγία Νοσταλγία



Μια ματιά στη λάμπα έξω απ'το παράθυρο αρκούσε για να σιγουρευτείς ότι -πάλι- βρέχει ή έστω ψιχαλίζει. Άνοιγες το παράθυρο και άκουγες τον ήχο.. Έβγαζες έξω το χέρι σου και ένιωθες τις σταγόνες πάνω του, ενώ το αεράκι έκανε την κάφτρα να τελειώνει πιο γρήγορα και σε κάθε ρουφηξιά άκουγες το σπίθισμα μέσα στη ησυχία της νύχτας.


(φωτο: περσινό καλοκαίρι, γύρω στις 3. ξημερώνει...)

Τετάρτη, Αυγούστου 25, 2010

Απέραντο γαλάζιο

Πρέπει να 'χει τουλάχιστον τρία χρόνια που θέλαμε να πάμε σε αυτό το νησί, αλλά τύχαινε και καταλήγαμε αλλού. Φεύγω άρον άρον απ' τη δουλειά, άδειος ο δρόμος, για να βρούμε καμιά θέση. Πάνω κατάστρωμα και το 9ωρο ταξίδι ξεκινάει.. ό,τι πρέπει για να μπεις κατ'ευθείαν στην άλλη πραγματικότητα..
03:30 Τελευταία στάση: Αμοργός.

Είναι τόσο όμορφα ανακατεμένα όλα, εικόνες και στιγμές, που μου είναι δύσκολο να ξεκινήσω από κάπου. Μέσα σ'αυτή την αταξία του μυαλού, λοιπόν, "βλέπω" ..δρόμους από αυτούς που σε αφήνουν να απολαύσεις τη διαδρομή και τη θέα ενώ η μουσική σιγοντάρει.
 
..γαλανά και δροσερά νερά, με πιο ωραία ίσως αυτά της Γραμβούσας [το καλό του να ακολουθείς τις προτάσεις από άτομo που ξέρει καλά το νησί. ευχαριστώ κοπελιά]. Νιώθω έντονα τη συνεχή εναλλαγή κρύου και ζεστού στα νερά της Αγίας Άννας.

..τα σκαλοπάτια προς το μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας.


 


Αφού φτάσαμε ξαποστάσαμε ατενίζοντας τον ορίζοντα, το απέραντο.. μέχρι εκεί που η ομίχλη κι οι υδρατμοί άφηναν το μάτι να φτάσει. Είναι αυτό το σημείο που κατανοείς καλύτερα το πόσο εύλογα κρατάει το νησί το προσωνύμιο που του αποδόθηκε από την ταινία Le grand bleu. Έπειτα μας τράταραν λουκούμι, νερό και ψημένη ρακή -η καλύτερη που ήπιαμε στο νησί.

..ακολουθώ τους ήχους από τις γιορτές της Αμοργού. Τρεις γιορτές στη σειρά πετύχαμε, με κύρια το πανηγύρι της Αγ.Παρασκεύης στην Κολοφάνα. Τα τραπέζια σε παράταξη και κοπέλες να σερβίρουν πατατάτο και κρασί, για να πάρουν αργότερα σειρά η μουσική κι ο χορός.

..μυρίζω τον ελληνικό στο καφενείο πάνω στο δρόμο' ηρεμία στην αυλή του όταν δεν περνάει κανένα αυτοκίνητο και μια γλυκιά ευγένεια στα πρόσωπα των ηλικιωμένων ιδιοκτητών.

..χάνομαι στα στενά. Το μαγευτικό αυτό μέρος που αν κι έχει το ίδιο όνομα σε κάθε νησί, ξεχωρίζει όπως ο φωτισμένος βράχος που υψώνεται μέσα από τα λευκά σπίτια το βράδυ' η Χώρα.

Δε χορταίνεις να τη γυρίζεις, σοκάκι από εδώ - σκαλάκια από 'κει, περάσματα κρυφά που εξάπτουν την περιέργεια και τη διάθεση για εξερεύνηση.



..Ηλιοβασίλεμα στον Ποταμό, άραγμα στο Q, χαλαρές στιγμές στο μπαλκόνι του αγαπημένου Γιασεμί..





Λίγες μέρες μετά την επιστροφή, λαμβάνω τηλέφωνο από Αμοργό για να μάθω ότι θα γίνει ο γύρος του νησιού εκείνη τη μέρα τελικά. "Δυστυχώς έχουμε φύγει..." -προς το παρόν τουλάχιστον. Μυρίζει νοσταλγία.





Κι έτσι η αλληλουχία φέτος έφτασε στην ένωση των δύο γραμμάτων. Σ-Κ-Σ-Κ-(Ν)-Κ-Α



Κυριακή, Απριλίου 25, 2010

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, ten..

Δεν με πειράζει τόσο που δε γράφω στο blog. Αυτό που με ενοχλεί είναι να βλέπω όλο και πιο άδειες τις σελίδες -ιδίως τις καθημερινές- ξεφυλλίζοντας το φυσικό μου ημερολόγιο. Το οποίο εδώ και χρόνια χρησιμεύει ουσιαστικά σαν πρακτικό δραστηριοτήτων (μέρος, φίλοι κτλ)' λίγες λέξεις δηλαδή, όχι σάλτσες και συναισθήματα, απλά κωδικοποιημένες φράσεις που διαβάζοντάς τες μετά από μήνες/χρόνια θυμάμαι κάποιες λεπτομέρειες και ζω, έτσι, λίγο από το κάθε τότε.

Είπα να συνεχίσω και φέτος με την ίδια ατζέντα, καθώς λατρεύω τα σχέδια της Catalina -τις φράσεις του Coehlo εξάλλου ξεχνάω να τις διαβάζω. Νόμιζα πως ο καιρός περνάει γρήγορα κυρίως όταν περνάς καλά -αλλά αυτό πριν ξεκινήσoυν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις. Σε τρεις μέρες μεγαλώνω κατά ένα χρόνο και είναι δεκτό γιατί γίνεται στην ώρα του' το να φεύγει όμως κάθε μεμονωμένη μέρα πιο γρήγορα από το κανονικό, καταντάει σπαστικό. Κι επειδή το τελευταίο δε μπορεί να ισχύει βάσει νόμων της φύσης και της φυσικής, έγκειται στον καθένα να γεμίζει τη μέρα του όπως πραγματικά θέλει.

Οι ανοιξιάτικοι μήνες έχουν για τίτλους στο ημερολόγιο τους εξής: Διαδρομή, Ανησυχία και Όνειρο αντίστοιχα. Μένει να δω κατά ποιό τρόπο θα ισχύσει το τελευταίο..



καιρό είχα να ..ακούσω το απορριματοφόρο και τα πρώτα τιτιβίσματα -νοσταλγώ μέρες στο σκωτσέζικο χωριό μου. παλιές εποχές..
(παλιός εαυτός; θέλω -νομίζω- να πιστεύω πως όχι.)

Κυριακή, Φεβρουαρίου 07, 2010

Τα φώτα που σβήνουν πριν φανεί το πρωί

Τελικά δεν είναι ωραίο μόνο όταν ανάβουν τα φώτα της εθνικής οδού, καθώς βρίσκεσαι εν κινήσει, αλλά και όταν σβήνουν..
Ζεις τη δική σου θεατράλε στιγμή.



Δεν είσαι μόνος στο δρόμο. Πέρα από τις σκέψεις και τη μουσική είναι κι οι εικόνες.. Προχωράς κι ατενίζεις.. τον ορίζοντα, κατά την ανατολή αλλά και κατά τη δύση του ηλίου (άνοδος/κάθοδος αντίστοιχα και στο δρόμο).. το σμήνος των πουλιών τις συννεφιασμένες μέρες που είναι σα να κάνει φιγούρες μπαλέτου λίγα μέτρα μόνο πιο ψηλά από τα σταματημένα απ' την κίνηση αυτοκίνητα.. τη ρόδα του λούνα παρκ και το "εναέριο γαϊτανάκι" στο οποίο εδώ και καιρό θέλω να ανέβω.
Μια καθημερινή απόδραση από την πόλη... αυτό είναι.



Καλή Χρονιά, Καλή 10ετία!