"Σα να 'ταν σήμερα το χτες και αύριο το τώρα.."

Μπορεί να το νιώθω πλέον σαν σπίτι μου εδώ, αλλά πάντα υπάρχει αυτή η αίσθηση του προσωρινού -κι ας σκεφτόμουν αρχικά να μείνω παραπάνω.Αλλάζουν οι καταστάσεις, αλλάζει κι ο τρόπος που σκέφτεσαι. Όπως με τα τραγούδια.. ακούς κάποια τραγούδια σε κάποια συγκεκριμένη φάση της ζωής σου που φαίνονται να γράφτηκαν για ΄σένα κι όταν τα ξανακούς μετά, αφού έχουν αλλάξει τα γεγονότα, μπορεί μεν να σου έρχονται τα παλιά συναισθήματα αλλά δεν είναι το ίδιο. Το ίδιο γίνεται και με καθετί καινούριο που παλιώνει. Αλλιώς φαντάζεσαι κάτι πριν το ζήσεις, άλλη αίσθηση έχεις αρχικά όταν το ζεις κι άλλη μετά, αφού το βιώσεις και το συνηθίσεις. Το ωραίο σε αυτό το σημείο είναι να θυμάσαι αυτές τις πρώτες σκέψεις, τα πρώτα συναισθήματα που σε κατακλύζουν όταν αντικρύζεις κάτι/κάποιον, όταν ζεις την εμπειρία.

"έτσι, βουβά, λικνίζεται του χρόνου η αιώρα"

Το άσχημο με το να ζεις έξω είναι πως χάνεις, ή τουλάχιστον έτσι νιώθεις, πολλά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα και τις ζωές τους. Κι ας υπάρχουν τα τηλέφωνα, το msn, το skype. Χάνεις στιγμές όμορφες και μη.. θα μου πεις κερδίζεις άλλες.. έτσι πάει. Είναι φορές επίσης που όταν με παίρνουν οι δικοί μου δεν έχω πολύ χρόνο να μιλήσω με αποτέλεσμα να γίνομαι ίσως πιο απότομη και να τα βάζω μετά με 'μένα, γιατί ξέρω ότι καταλαβαίνουν. Είναι κάποια άτομα και κάποιες σχέσεις που υπερπηδούν το εμπόδιο της απόστασης και του χρόνου, αυτού του άστατου μπαμπέση..

Μετράω τις μέρες ανάποδα για την "κατηφόρα"..