Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2007

and the stories go on...


Πήρα πάσα από τον street spirit και συνεχίζω παίζοντας μπάλα..


1. Από μικρή χόρευα ζεϊμπέκικο γιατί μου άρεσε. Παρατηρώ επίσης ότι μου αρέσουν κι εμένα τα αγαπημένα ζεϊμπέκικα του μπαμπά μου και των θείων μου -Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι, Στην αλάνα, Μολυβιά, Φέρ'τε μια κούπα με κρασί- είτε γιατί έχουμε το ίδιο γούστο είτε γιατί μου το έχουν "περάσει". Και βέβαια δε γινόταν να μιλήσω για αγαπημένους χορούς και να μην αναφέρω τους ποντιακούς, όπου όταν χορεύω ξεχνιέμαι και μπορούν να μου φτιάξουν άνετα τη διάθεση ή να με συγκινήσουν.

2. Στο χωριό ήταν ένας καιρός που με την ξαδέρφη μου "εξερευνούσαμε" τη γύρω φύση και πέρναμε τα βουνά -κυριολεκτικά όμως! Πηγαίναμε από χωματόδρομους και βγαίναμε σε χωράφια και λειβάδια (την πρασινάδα, την κιτρινάδα, την κοκκινάδα) περνάγαμε μέσα από πουρνάρια, παράλληλα με το λάκκο, ανηφορίζαμε σκαρφαλώνοντας σε λόφους, βράχους. Πώς τη γλυτώσαμε από κανένα φίδι ή από τα σκυλιά που φύλαγαν τα κοπάδια είναι άξιο απορίας.

3. Εξ'απανέκαθεν μου άρεσε το τρέξιμο κι είχα μια έφεση. Στο δημοτικό ήμουν η πιο γρήγορη από τα κορίτσια και από τα περισσότερα αγόρια. Δεν το κυνήγησα όσο θα ήθελα ενώ μου έλεγε και μια γυμνάστριά μου -άτιμες ξένες γλώσσες που μου τρώγατε την ώρα' ελπίζω να μου φανείτε τουλάχιστον χρήσιμες! Τώρα απλά έχει κάτι χρόνια που πηγαίνω στίβο για το κέφι μου.

4. Αγαπημένα μου γλυκά είναι ο κορμός (αλλιώς μωσαϊκό) και το μιλφέιγ. Μου αρέσει το καλό κρασί. Από τότε που δοκίμασα το Vinsanto στην πενταήμερη, έγινε από τα αγαπημένα μου.

5. Θέλω να γυρίσω πολλά μέρη ανά τον κόσμο...


Πάσες:







Αν δε θέλει κάποιος να παίξει, μου το λέει και κάθεται στον πάγκο :)

Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007

Έρωτας είναι...


Είχα διαβάσει τις προάλλες, τη Μικρή φιλοσοφία του έρωτα του Αλαίν ντε Μποττόν.
Πολλές φορές χαμογελούσα όταν το διάβαζα' είναι ωραίο να βλέπεις τις ίδιες σου τις σκέψεις διατυπωμένες όμορφα. Άλλες φορές πάλι ήταν σα να διάβαζα δικές μου στιγμές.

Θα αφήσω μερικά κομμάτια εδώ:

Και τότε πρόσεξα ένα πιατάκι με κερασμένα γλυκίσματα μαστίχας δίπλα στον αγκώνα της. Ήταν ανεξήγητο σημασιολογικά, αλλά ξαφνικά ένιωσα ότι με τη Χλόη δεν ήμουν ερωτευμένος αλλά μαστιχισμένος. Δεν πρόκειται να καταλάβω ποτέ τί είχε η μαστίχα και ταίριαζε ξαφνικά τόσο τέλεια με τα αισθήματά μου γι' αυτήν, πάντως η λέξη φαινόταν να συλλαμβάνει την ουσία της ερωτικής μου διάθεσης με μιαν ακρίβεια που το Ε-Ρ-Ω-Τ-Α-Σ, φθαρμένο από την υπερβολική χρήση, δε θα έβρισκε ούτε στα όνειρά του. Ακόμη πιο ανεξήγητο όμως ήταν ότι όταν της έπιασα το χέρι και, κλείνοντας το μάτι στον Ρωμαίο και στον Μπόγκαρτ, ψιθύρισα ότι είχα κάτι σημαντικό να της πω, ότι ήμουν καταμαστιχισμένος μαζί της, εκείνη φάνηκε να καταλαβαίνει τέλεια και απάντησε ότι ήταν το γλυκύτερο πράγμα που της είχαν πει ποτέ.

Ήμουν ένας άντρας που είχε ερωτευτεί μια γυναίκα, αλλά πόση από την κινητικότητα και την ευμεταβλησία των αισθημάτων μου χωρούσαν αυτές οι λέξεις; Άντεχαν, άραγε, να συμπεριλάβουν κάθε στιγμή απιστίας, πλήξης, εκνευρισμού και αδιαφορίας που σκίαζε συχνά πυκνά αυτό τον έρωτα; Μπορούσαν, μήπως, κάποιες άλλες λέξεις να ελπίσουν ότι θα ανακλούσαν επακριβώς πόσο αμφίθυμα φαινόταν γραφτό να είναι τα αισθήματά μου;
(...) το να πω απλώς ότι ήμουν
ερωτευμένος θα φαινόταν βάναυση σύμπτυξη των γεγονότων.Παρά την εσωτερική μας κινητικότητα, κάνουμε το λάθος να προσκολληθούμε στην ιδέα ότι τα ανθρώπινα αισθήματα είναι στέρεα και θεωρούμε ότι υπάρχει ένα στεγανό μεταξύ έρωτα και μη-έρωτα, το οποίο οφείλουμε να διαβούμε δυο φορές στην πορεία της σχέσης, μία στην αρχή και μία στο τέλος της - ενώ είναι μια νοητή γραμμή που την περνάμε πέρα δώθε κάθε μέρα ή ώρα.


Κι όλο έρχεται και φεύγει κι όλες τις καρδιές μαγεύει..