Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 30, 2010

cinema ψυχάκι

Είχε ξεκινήσει πριν δέκα λεπτά η ταινία.. Πρέπει να ετοιμάζονταν οι δύο αδερφές για το οικογενειακό δείπνο στην τραπεζαρία, όταν ψάχνοντας να βρούμε πού να κάτσουμε συνειδητοποιούσαμε ότι δε βλέπαμε άλλα κεφάλια. Ρίχνοντας περισσότερο φως η επόμενη σκηνή κι αφού είχαν συνηθίσει τα μάτια μας στο σκοτάδι μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα, είχα εξαντλήσει σχεδόν όλο το οπτικό μου πεδίο.. "Είναι κανείς εδώ;" Η σιωπή είχε ήδη εκπληρώσει -ξανά- μια παλιά μου επιθυμία.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 06, 2010

Αγία Νοσταλγία



Μια ματιά στη λάμπα έξω απ'το παράθυρο αρκούσε για να σιγουρευτείς ότι -πάλι- βρέχει ή έστω ψιχαλίζει. Άνοιγες το παράθυρο και άκουγες τον ήχο.. Έβγαζες έξω το χέρι σου και ένιωθες τις σταγόνες πάνω του, ενώ το αεράκι έκανε την κάφτρα να τελειώνει πιο γρήγορα και σε κάθε ρουφηξιά άκουγες το σπίθισμα μέσα στη ησυχία της νύχτας.


(φωτο: περσινό καλοκαίρι, γύρω στις 3. ξημερώνει...)