Είχε ξεκινήσει πριν δέκα λεπτά η ταινία.. Πρέπει να ετοιμάζονταν οι δύο αδερφές για το οικογενειακό δείπνο στην τραπεζαρία, όταν ψάχνοντας να βρούμε πού να κάτσουμε συνειδητοποιούσαμε ότι δε βλέπαμε άλλα κεφάλια. Ρίχνοντας περισσότερο φως η επόμενη σκηνή κι αφού είχαν συνηθίσει τα μάτια μας στο σκοτάδι μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα, είχα εξαντλήσει σχεδόν όλο το οπτικό μου πεδίο.. "Είναι κανείς εδώ;" Η σιωπή είχε ήδη εκπληρώσει -ξανά- μια παλιά μου επιθυμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου