Παρασκευή, Δεκεμβρίου 27, 2013

Όλες αυτές οι στιγμές..

Στο λεωφορείο για Ναύπλιο. Να μοιράζεσαι ακουστικά - να μοιράζεσαι μουσική και συναισθήματα. 
Παντομίμα σε κάθε λέξη ακούγοντας τα τραγούδια στο mp3. Πνιχτά γέλια στους αυτοσχεδιασμούς μας στις πιο άκυρες λέξεις. 
Απ’ όλα τα τραγούδια αυτό που έμεινε έντονα χαραγμένο στο μυαλό μου ήταν το Πρέπει να έρθεις κι έκτοτε κάθε που το ακούω, το βλέπω σε εικόνες. Αν και πάντα τα τραγούδια τα κάνω εικόνα, τότε συνειδητοποίησα περισσότερο την ομορφιά πολλών στίχων.

Αν έρθεις απόψε τη νύχτα όλα τα αστέρια θα πέφτουν για μας


[Ναύπλιο, Χριστούγεννα 2007.]

Τρίτη, Δεκεμβρίου 17, 2013

5 φεγγάρια

Ένα τσουπ να έκανες, μεταξύ ευθείας και στροφών, κοιτώντας πέρα ψηλά κι έβλεπες έναν πουά φωτισμένο ουρανό. Και το φεγγάρι. Να ξεμυτίζει πίσω από τα λευκά σπιτάκια απειλητικά μεγάλο, ιδίως όταν ήταν ολόκληρο. Ή ακόμα καλύτερα μια μέρα πριν/μετά. Να το πετυχαίνεις εν κινήσει στο δρόμο και να θαυμάζεις παραμιλώντας. [Ηλίθιο Xαμόγελο.] Τα πιο όμορφα φεγγάρια. //Έειι, φεγγαροπαρμένη, κοίτα μπροστά.// Βραδινές βόλτες με το αυτοκίνητο σε άγνωστους δρόμους. Στα δεξιά θάλασσα. Αναστροφή. Στ’ αριστερά θάλασσα. Ενίοτε κι αδιέξοδα. Σε κατηφόρες. //Πάρ’ το με όπισθεν τώρα.. (εμπρός λοιπόν καλά μου λάστιχα!)// Φεγγαράδες σε ταράτσες. Κι η θάλασσα να κάνει το φως να φαίνεται σαν φλόγα κεριού που τρεμοπαίζει. Και αστεράδες. Άστρα που δραπετεύουν. Το βλέμμα να χάνεται κι εσύ να ξεκλέβεις ηρεμία. Διαμαντένιος ουρανός. Δεν πρόκειται νομίζω να μάθω να ξεχωρίζω τους γνωστούς αστερισμούς. [Σα να ψάχνεις να βρεις πού είναι το κεφάλι του μωρού σε υπερηχογράφημα – το ‘παθα τις προάλλες και την έσκασα την έγκυο μέχρι να καταλάβω την κλίση στη μία φωτό. Βασικά εκείνη επέμενε να το καταλάβω, εμένα δε με πείραζε και να μην.] Μόνο τον αποσπερίτη θαρρώ καταλαβαίνω, την τελεία κοντά στην παρένθεση του φεγγαριού. Κι αυτός πάλι είναι πλανήτης, όχι άστρο· όφου. 


Ανέκαθεν βέβαια με γοήτευε το μισοφέγγαρο.
Το τέλεια κομμένο στη μέση.
[Δεν ξέρω ακριβώς γιατί.
 Ίσως μια προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου
- μια πλευρά, έστω.
Ίσως γιατί το μισοφέγγαρο δεν είναι το ίδιο κάθε φορά,
εν αντιθέσει με την πανσέληνο - αλλάζει κλίση, έστω.]
Ακόμα κι έτσι όμως, μπορείς να διακρίνεις τον κύκλο.
Κι αν όχι, ξέρεις ότι είναι (πάντα) εκεί.


Ο ουρανός της νύχτας έχει κάτι από ψευδαίσθηση (απ' τη μία τ' αστέρια κάποιου μακρινού παρελθόντος κι απ' την άλλη το φως του φεγγαριού που δεν είναι δικό του). Starlight creates the illusion of life for all these years
Αλλά κάπου εκεί βρίσκεται κι η αλήθεια. Και οι αλήθειες που φανερώνονται νύχτα, λάμπουν συνήθως  για πολύ.


Εν κατακλείδι, είμαστε αστράνθρωποι. Είμαστε όλοι μας αστρόσκονη και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 02, 2013

Παίρνει μπρος η μηχανή, σαλπάρει το πλοίο...

|28 εισιτήρια. Αμέτρητα κύματα. 10 λίστες στο mp4, μία απ' τις τρεις στο play. 13 check-in. 13 check-out. 1 βαλίτσα - πάντα στην άκρη του δωματίου να περιμένει μισογεμάτη. Και 2 τσάντες. Λίγες ώρες ύπνου. Μία βάση. 3 προορισμοί. 5 φεγγάρια.|


Να ταξιδεύεις.

"Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις - να βλέπεις και να μη χορταίνεις - καινούρια χρώματα και θάλασσες και ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα και να νοιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρησάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ'όλες τις χαρές και τις πίκρες σου - τούτη η αλχημεία της καρδιάς είναι, θαρρώ, μια μεγάλη αντάξια του ανθρώπου ηδονή."
Νίκος Καζαντζάκης, "Ταξιδεύοντας: Ισπανία" - απόσπασμα προλόγου.

Πηγαιμός και γυρισμός. Κι αφού γυρίσεις, ακόμα ταξιδεύεις. Θέλει χρόνο να κατασταλάξουν οι εικόνες και οι στιγμές μέσα σου, αβίαστα. [Ιδίως αν (ένιωθες πως) οι μέρες περνούσαν πολύ γρήγορα κι οι παραστάσεις άλλαζαν συνεχώς.] Και είναι τότε που το ξαναζείς για λίγο, που νιώθεις ξανά κάτι από τα τότε συναισθήματα.

Πάντα θα 'ναι αρκετά τα μέρη στα οποία δεν πρόλαβες να πας. Για να καταλάβεις ότι τελικά μετράνε αυτά τα μέρη στα οποία πήγες. Αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους γνώρισες. Μέχρι εδώ, μέχρι τώρα.

Σάββατο, Μαΐου 04, 2013

Άφιξη, αναχώρηση.


How far was it to get there?
Far enough.
And how long did it take?
Forever… until you got there.
  

Βlack Mirror. Πύλη Ε1. Πλοίο Μελίνα II. 2 χρόνια πριν.

Πέμπτη, Απριλίου 25, 2013

Άνευ λόγου

//Το παρακάτω κείμενο δεν είναι ένα αλληγορικό παραμύθι. Το παρακάτω κείμενο δε βγάζει νόημα -για τους περισσότερους. Όχι ότι χρειάζεται κιόλας.//

Τί κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι ξαφνικά μέσα σ’ ένα παιχνίδι το οποίο δεν έχει κανόνες ή απλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να σου τους πει; (Φτιάχνει κάποιος δηλαδή κάποιους κανόνες, βρίσκει έναν αντίπαλο και θέλει, προφανώς, και να τον κερδίσει.) Το «λογικό» και φρόνιμο θα ‘ναι να βγεις απ’ το παιχνίδι πριν καν ρίξεις την πρώτη σου ζαριά. Αλλά και πόσο εύκολο είναι να βγεις από ένα παράλογο παιχνίδι; Και πριν το καταλάβεις έχουν ήδη κυλήσει τα ζάρια απ’ το χέρι σου κι ετοιμάζεται το λευκό πιόνι να κινηθεί στους ασπρόμαυρους ρόμβους. Δεν υπάρχουν (λογικοί) κανόνες. Δε μπορείς όμως και να το δεχτείς και προσπαθείς να εκλογικεύσεις το παράλογο. Και κάπως έτσι γίνεσαι εσύ το ίδιο το λευκό πιόνι. Το «παιχνίδι» θα συνεχιστεί άνισα και το λευκό πιόνι θα προσπαθεί να βρει το νόημα. Κι όταν αργότερα θα έχει αντιληφθεί τη στρατηγική και τις κρυφές τους κινήσεις, τα μαύρα όχι μόνο δε θα σταματήσουν αλλά θα 'χουν κάνει και παραπάνω κινήσεις, ακόμα και για λογαριασμό του λευκού. Άνευ λόγου.

[…]

//Όσο αλληγορικά και να μιλήσεις, όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια άδικη/άνιση κατάσταση, όπου έχεις καταλάβει τελικά τους «κανόνες» αλλά τα αντίπαλα «πιόνια» δεν παραδέχονται καν ότι έπαιζαν σύμφωνα με αυτούς, τότε δε μιλάμε για παιχνίδι. Συνειδητοποιείς ωστόσο ότι δε μπορείς να ελέγχεις τον κάθε κακοπροαίρετο/-η. Αλλά δε μπορείς και να το δεχτείς. Κι εκεί είναι που σπαταλάς την ενέργειά σου - παρά τα «Και τί σε νοιάζει τί νομίζουν για σένα άτομα που πίστεψαν ό,τι κάποιος αυθαίρετα τους είπε;» που οι φίλοι θα σου πουν. Σώπα ρε συ, να λέει ο καθένας ό,τι του καπνίσει, να στρέφει άτομα εναντίον μου, να το λαμβάνω αυτό και πρόσωπο με πρόσωπο και να πρέπει να το δεχτώ από πάνω.

[Αν θες να κρίνεις κάποιον, να τον κρίνεις απ’ τα λόγια και τις πράξεις του΄ από αυτά που όντως έχει πει και κάνει κι όχι από αυθαίρετα λόγια άλλων. Αν θες να κρίνεις κάποιον, κάν’ το διαβάζοντας τα μάτια του.] 

Ακόμα κι αν το αφήσεις πίσω, η πικρία θα μείνει. Μαζί με ένα «Γιατί ρε γαμώτο;». «Γιατί έτσι», θα σου πει. Τόσο θράσος και καμία απάντηση. Παραδέχομαι τα άτομα που, έστω και καθυστερημένα, έχουν το θάρρος να σου δώσουν μια ειλικρινή εξήγηση. Κι εκεί μπαίνει κι η τελεία. [Αλλά φαίνεται πως σε ένα τέτοιο παιχνίδι μια συγγνώμη και μια εξήγηση φαντάζουν παράλογα.] «Δε θες να ξέρεις». «Νομίζεις». Την αλήθεια, όσο και να προσπαθεί κανείς να την κρύψει, δε θα μπορέσει εν τέλει. Αν και ουσιαστικά αυτοί που την κρύβουν, δε θέλουν να παραδεχτούν κάποιες άλλες βαθύτερες αλήθειες. 
Κάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια. (Τουλάχιστον.)

Όπως και να ‘χει, είναι καλύτερα να μένεις με ένα αναπάντητο γιατί, παρά με τις τύψεις της ανείπωτης αλήθειας.//


[…]

Για την ιστορία, το λευκό πιόνι έφτασε στο τέλος της ιδιόρρυθμης σκακιέρας, έγινε βεραμάν και χάθηκε. Ή βρέθηκε. 

Κι όλα σχετικά.
___________________________
[Αν δε μπορείς να παίξεις σωστά και τίμια μια παρτίδα σκακιού, καλύτερα να γυρίσεις τη σκακιέρα και να ρίξεις τα ζάρια.]

[Ο καθένας ορίζει τους κανόνες του.]

"...το παράλογο δεν πεθαίνει παρά όταν αποστρέφουμε το πρόσωπό μας απ' αυτό."
-Α. Καμύ- 
______________________________________

Δευτέρα, Ιανουαρίου 14, 2013

Την ακούς;

Πρώτη κίνηση μόλις ξυπνήσω (μετά από καναδυό σβούρες): πιάνω το τηλεκοντρόλ που 'ναι δίπλα μου κι ανοίγω το ραδιόφωνο. Η σκέψη «Όποιο τραγούδι ακούσω πρώτο, θα ορίσει και τη μέρα μου αναλόγως» γρήγορα απορρίπτεται ως αβάσιμη, χαζή και μοιρολατρική. Κι έτσι απλά ακούω. Περιμένοντας να πετύχω εκείνο το τραγούδι που θα καταφέρει να με σηκώσει απ’ το κρεβάτι μ’ ένα χαμόγελο ή/και με ένα σάλτο για χορό.

Σήμερα το τυχερό ήταν το Ακούω την αγάπη.