Παρέα κι ένα παρεό

Όσα ταξίδια κι αν έκανα τον προηγούμενο χρόνο, μου 'χαν λείψει αυτά τα χωρίς έγνοιες που δεν περνάς σε εξοδολόγια τα εισιτήρια των πλοίων.

Φοινικιές

 

//Ένας κύκλος στον αέρα.

Και περισσότεροι.

 Όλα γυρίζουν.

Σαν τρελά.//

Κύκλος, αλλά όχι αυτός της επανάληψης. 
Κι ας μην είναι τέλειος.
Σαν αυτούς που κάναμε μικρές με την αδερφή μου, που περιστρεφόμασταν με φόρα, σα δερβίσηδες, με ανοιχτά τα χέρια. Μέχρι να ζαλιστούμε. Και μετά καθόμασταν κάτω και νιώθαμε το πάτωμα να ανεβοκατεβαίνει. 
Ένας κύκλος ξεγνοιασιάς.

Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει*

or else Mind the gap between the ship and the dock

Ήταν δυο λεπτά πριν την αναχώρηση κανονικά, όταν κατηφόριζα με τα πράγματα για το λιμάνι κι είδα το πλοίο να φεύγει. [Σα να ήξεραν ότι δεν ήθελα να φύγω.] Έσερνα τη βαλίτσα με τα ροδάκια, έχοντας άλλες δύο τσάντες στον ώμο, και συνέχιζα να τρέχω. Είχε πέσει εν τω μεταξύ σύρμα στο λιμενικό από συνταξιδιώτη ότι υπάρχει κι άλλος επιβάτης. Συνεχίζοντας το σπριντ στην κατηφόρα, βλέπω το πλοίο να επιστρέφει με έναν κινηματογραφικό αέρα.. Μου παίρνει τη βαλίτσα ο λιμενικός, τρέχουμε μαζί για να προλάβω να ανέβω στην μπουκαπόρτα [λέξη κι αυτή] χωρίς να δέσουν - στον αέρα ένα πράμα. Γελούσα κι έτρεχα (και τούμπαλιν), ενώ οι επιβάτες κοιτούσαν από το κατάστρωμα και χειροκροτούσαν. Χοπ!

//Κλείνει η αυλαί..εε η μπουκαπόρτα.//

[Φολέγανδρος - Σίκινος]


υγ: από μικρή μου άρεσε αυτή η σκηνή, στο 1:10. ντάξει, απείχε λίγο παραπάνω.

*αυτο-υγ: κοπελιά, αμάν πια μ'αυτόν τον παυλίδη δηλαδή.

Θύμησες

Και χωρίς τα φτερά δε φοβάμαι

το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά

Reboot

Το ίδιο έργο πάλι. Μινιμαλιστική σκηνοθεσία. Μια αχνή, λευκή εικόνα μαζί με έναν αντίστοιχα λευκό θόρυβο. Κανένα ενδιαφέρον [να θυμηθώ ν' αλλάξω σκηνοθέτη]. Πρέπει μάλιστα να ήταν η εκτεταμένη έκδοσή του. Θα προτιμούσα κάτι σε εικόνες, εναλλαγές εικόνων, σαν από αναλογικό φιλμ [ν' αλλάξω και μοντέρ].

Καλή χρονιά να έχουμε. Καλά ξεκινήματα. Με λευκές σελίδες, να τις γεμίζουμε με ό,τι μας γεμίζει. 
Υγεία. Εις.