Παρασκευή, Μαΐου 29, 2009

my (second) home

Καθώς δεν είχα ζήσει φοιτητικά χρόνια με την έννοια του να μένω εκτός της πόλης μου, το να μείνω μόνη μου ήταν κάτι που "εξ'απανέκαθεν" ήθελα.

Έτσι απέκτησα το δικό μου πολυπολιτισμικό σπιτάκι. Και το περίεργο είναι ότι ήρθε η ώρα να το αφήσω.. καθώς θα μετακομίσω σε άλλη εστία και θα μαι με άλλες τρεις φίλες στο διαμέρισμα. Αυτό που μου αρέσει σ'αυτό το δεύτερο σπίτι μου είναι ότι είναι σαν ένα μικρό χωριουδάκι, πολλά σπιτάκια μαζί, διώροφα και με κήπο πίσω. Eίχα την τύχη να 'μαι στον πάνω όροφο με ατού τη θέα.. Πολλές φορές όταν έβγαινα απ' το σπίτι και περπατούσα για το σουπερμάρκετ ή τη στάση ένιωθα σα να βρισκόμουν στο χωριό μου, ακόμα και η μυρωδιά, ειδικά με μέρες σαν τη σημερινή (21°!) και το αεράκι να φυσάει..

Είναι περίεργο που κάποια πράγματα καθημερινά γίνονται κιόλας αναμνήσεις.. κάποια βράδια που μαζευόμασταν με την Α την Ιρλανδέζα και την S την Κινέζα να πίνουμε κρασί στο δωμάτιό μου. Και να καταλήγουμε μια βραδιά να κόβουμε βόλτες περασμένες τρεις καταλήγοντας στην παιδική χαρά εδώ δίπλα. Αυτό που ανεβαίνεις σε ένα καθισματάκι και με μια τροχαλία, παίρνοντας φόρα, πηγαίνεις απ τη μια μεριά στην άλλη είναι το καλύτερό μου. Θα θυμάμαι επίσης τη μουσική της Α που έδινε ένα τέμπο στο σπίτι. Την μικροσκοπική Τ να έχει μια εμμονή με τις πόρτες και να ελέγχει αν τις κλείδωσε υπερβολικά πολλές φορές χωρίς λόγο -αφασία είναι, στον κόσμο της με την καλή έννοια. Κάποιες φορές μάλιστα που κατέβαινα το βράδυ αργά κάτω, άνοιγε την πόρτα της κι αφού σιγούρευε ότι ήμουν εγώ "Α! Σοφία.." την έκλεινε. :)

Από καμία κουζίνα στην εστία δεν έλειπαν οι γνωστές συσκευές - ατμομάγειρες ρυζιού, παρατεταγμένες στον πάγκο. Κάτι που είναι ενοχλητικό σε αυτή τη χώρα είναι ότι δεν έχουν παντζούρια! Κάτι υφασμάτινες σκούρο μπλε περσίδες έχω στο δωμάτιο. Και το πρόβλημα το καταλαβαίνεις όταν ξενυχτάς και πέφτεις να κοιμηθείς και το δωμάτιο μπάζει.. φως, τώρα πλέον έχει ξημερώσει στις τέσσερις -το αντίθετο βέβαια, το ότι σουρουπώνει πλέον κοντά στις 11, δε με χαλάει.


Χτες πακέταρα σχεδόν όλη μέρα και την υπόλοιπη μέρα την πέρασα με τις συγκατοίκους' φαγητό και ποτά στον κήπο. Αυτή τη στιγμή είναι όλα τα πράγματα εδώ δίπλα μου πακεταρισμένα. Αυτό που άφησα για το τέλος ήταν οι ασφόδελοι πάνω απ' το κρεβάτι μου, αν και πιο "δύσκολο" μου ήταν να αφαιρέσω το δεντράκι απ' το παράθυρο..


Βάζω ράδιο το πρωί και πέφτω πάνω σε αυτό το τραγούδι, "Μια μετακόμιση θα κάνω απ' το σπίτι το παλιό, ταταρα ταραταρα".

Τρίτη, Μαΐου 26, 2009

Εντός εκτός κι επί τ' αυτά

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Για να σας βάλω στο κλίμα, ας βάλουμε λίγο γκάιντα' αν κι όχι τόσο γνήσια παραδοσιακή η μουσική ακούγοντας τους Red Hot Chilli Pipers θα καταλάβετε από την τρέλα και το χιούμορ -σε αντίθεση με πιο νότια- που κουβαλάν οι Σκωτσέζοι.

Από τα πρώτα καινούρια πράγματα επίσης που έμαθα όταν ήρθα ήταν το Irn-Bru (λατρεύω αυτή την προφορά!) το δεύτερο "εθνικό" ποτό μετά το ουίσκι. Είναι κάπως σαν το red bull σε πιο γλυκιά, πορτοκαλί έκδοση.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πώς να συνοψίσω οχτώ μήνες μέσα σε λίγα λόγια?
Μου φαίνεται μάλλον θα κάνω θεματικά ποστ και τι καλύτερο απ' το να ξεκινήσω
με Ταξίδια...

Παίρνουμε λοιπόν το τρένο από Stirling με διαφορετική κατεύθυνση για τους δύο "αντιπάλους", Edinburgh (Έντινμπαρα, για σωστή προφορά) και Glasgow.

Το Εδιμβούργο είναι φανερά το πιο όμορφο από άποψη
αισθητικής και παρουσιάζει την πιο ρομαντική πλευρά της Σκωτίας, σαφώς με το κάστρο και τα παλιά κτίρια. Η πρωτεύουσα είναι μαζεμένη' πλέον μπορώ να τη γυρίζω πολύ άνετα. Ο πιο πολυσύχναστος -πλακόστρωτος- δρόμος είναι το Βασιλικό Μίλι, Royal Mile, που ενώνει το κάστρο με το παλάτι. Κατά μήκος της δεξιά κι αριστερά υπάρχουν στενά περάσματα, τα λεγόμενα "closes", που συνδέουν τα διάφορα επίπεδα. Αφορμή αυτών είναι τα πολλά ghost tours που υπάρχουν κάθε βράδυ. Υπάρχουν επίσης και υπόγεια περάσματα από κάτω, σαν υπόγεια πόλη και καλά. Κοντά στη rοyal mile υπάρχει ένα όμορφο cafe, με θέα στο κάστρο, το the Elephant house, το οποίο είναι το μέρος όπου εμπνεύστηκε η συγγραφέας του Harry Poter. Πιο έξω, στο Calton hill, θα αντικρύσεις κάτι που θα 'θελε να μοιάσει στον Παρθενώνα αλλά έμεινε ατελές καθώς επίσης κι άλλη απομίμηση του μνημείου του Λυσικράτη -το Εδιμβούργο αποκαλείται και ως "η Αθήνα του Βορρά".

Η Γλασκώβη είναι πιο αχανής σαν πόλη, αλλά και με
περισσότερη ζωή, νυχτερινή και μη. Έχει και το μετρό, που το αποκαλούν και Clockwork Orange καθ' ότι σχηματίζει έναν κύκλο -και λάθος κατεύθυνση να πάρεις που λέει ο λόγος μετά από κάποια ώρα θα 'σαι στον προορισμό σου. Είναι αστεία μικρό και σε μήκος και σε ύψος, οι ψηλοί δε βολεύει να κάθονται όρθιοι, θα πιαστεί ο λαιμός τους. Ντόπιος φίλος μου μού είπε πως υπάρχει ένα "παιχνίδι" όπου οι παρέες βάζουν στόχο να κατέβουν σε όλες τις στάσεις για να πάνε σε ένα μπαρ στην κάθε μία, αλλά δεν το 'χουν καταφέρει απ' ότι μου πε. Η Γλασκώβη είναι επίσης η χαρά του shopping, είναι πιο βιομηχανική πόλη, αλλά υπάρχουν και ωραία μέρη, όπως στο West End που αξίζουν. Εκεί κάπου βρίσκεται και το σπίτι του Mackintosh, γνωστός για τα ευφάνταστα σχέδια του με τα λουλούδια σε γυαλί, πίνακες κι έπιπλα. Το λευκό drawing room είναι η απόλυτη ηρεμία. Ο φωτισμός, το ύψος του κάθε πράγματος, η θέση των επίπλων είναι μελετημένα με την ιδιαίτερη αισθητική του. Κι ενώ μιλάμε για έναν αιώνα πριν είναι όλα τόσο μοντέρνα. Σκεφτόμουν να κάθομαι στο γραφείο του και να διαβάζω, αν και δεν ξέρω ίσως μου τη σάλευε με τόσο άσπρο.



Από εκεί και πέρα ανεβαίνουμε προς τα Highlands.

Πέρα του ότι με τα άτομα που με έχουν επισκεφτεί έχω πάει στο κάστρο του Εδιμβούργου πέντε φορές και στου Στέρλινγκ από άλλες τόσες, έχω χάσει λίγο το μέτρημα με τα υπόλοιπα κάστρα.. Κάστρα δίπλα σε λίμνες, σε ποτάμι, στη θάλασσα, μες στο πράσινο.. Δεν είναι βέβαια τα κάστρα -ή ό,τι από αυτά έχει απομείνει- που μετράνε από μόνα τους, αλλά η όλη ατμόσφαιρα κι η ήρεμη αυτή δύναμη του τοπίου. Ας αφήσω καλύτερα τις εικόνες να μιλήσουν.







 Finding Highlands...

 

































Δευτέρα, Μαΐου 25, 2009

Fade out [ανείπωτα]

Με αφορμή το "Κάτι τους δένει", θυμήθηκα πως με αυτό το τραγούδι στο μυαλό ήρθα εδώ κι αυτό ήταν το τελευταίο μου ποστ μου πριν φύγω. Βλέποντάς το όμως να 'ναι πρώτο, κάτι με έπιασε.. ο φόβος για το άγνωστο, το ταξίδι? -χωρίς να είναι το πρώτο βέβαια με αεροπλάνο. Δεν ήθελα όμως να το αφήσω να 'ναι το τελευταίο μου ποστ, γι αυτό κι έγραψα και το επόμενο. Την επόμενη μέρα βλέποντας το status του Ν. στο fb, ήθελα να του στείλω ένα mail. Με πρόλαβε αργότερα ένα ομαδικό mail που εστάλη στις επαφές του..
Κοιτάζοντας πολύ αργότερα τις παλιότερες ημερομηνίες, κατάλαβα. Ενώ ήταν τρομαχτική η όλη ειρωνεία του σχολίου μου στο τελευταίο του ποστ όσο κι η απάντησή του..
Την θεία μου από τότε την ξαναείδα στο όνειρό μου μια ακόμα φορά, για να συνειδητοποιήσω μετά, αφού το επιβεβαίωσα, ότι ήταν τα γενέθλια του Ν. -ή με μια μέρα διαφορά.

Πιστεύω θα έχει ανέβει τώρα και στον Όλυμπο.. σαν αύρα εσπερινή.


Ταξιδεύεις για ταξίδια άλλα
Αν και δεν το 'γραψα αυτό για να σχολιαστεί, ήθελα να τα πω.