Εντός εκτός κι επί τ' αυτά

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Για να σας βάλω στο κλίμα, ας βάλουμε λίγο γκάιντα' αν κι όχι τόσο γνήσια παραδοσιακή η μουσική ακούγοντας τους Red Hot Chilli Pipers θα καταλάβετε από την τρέλα και το χιούμορ -σε αντίθεση με πιο νότια- που κουβαλάν οι Σκωτσέζοι.

Από τα πρώτα καινούρια πράγματα επίσης που έμαθα όταν ήρθα ήταν το Irn-Bru (λατρεύω αυτή την προφορά!) το δεύτερο "εθνικό" ποτό μετά το ουίσκι. Είναι κάπως σαν το red bull σε πιο γλυκιά, πορτοκαλί έκδοση.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πώς να συνοψίσω οχτώ μήνες μέσα σε λίγα λόγια?
Μου φαίνεται μάλλον θα κάνω θεματικά ποστ και τι καλύτερο απ' το να ξεκινήσω με Ταξίδια...

Παίρνουμε λοιπόν το τρένο από Stirling με διαφορετική κατεύθυνση για τους δύο "αντιπάλους", Edinburgh (Έντινμπαρα, για σωστή προφορά) και Glasgow.

Το Εδιμβούργο είναι φανερά το πιο όμορφο από άποψη

αισθητικής και παρουσιάζει την πιο ρομαντική πλευρά της Σκωτίας, σαφώς με το κάστρο και τα παλιά κτίρια. Η πρωτεύουσα είναι μαζεμένη' πλέον μπορώ να τη γυρίζω πολύ άνετα. Ο πιο πολυσύχναστος -πλακόστρωτος- δρόμος είναι το Βασιλικό Μίλι, Royal Mile, που ενώνει το κάστρο με το παλάτι. Κατά μήκος της δεξιά κι αριστερά υπάρχουν στενά περάσματα, τα λεγόμενα "closes", που συνδέουν τα διάφορα επίπεδα. Αφορμή αυτών είναι τα πολλά ghost tours που υπάρχουν κάθε βράδυ. Υπάρχουν επίσης και υπόγεια περάσματα από κάτω, σαν υπόγεια πόλη και καλά. Κοντά στη rοyal mile υπάρχει ένα όμορφο cafe, με θέα στο κάστρο, το the Elephant house, το οποίο είναι το μέρος όπου εμπνεύστηκε η συγγραφέας του Harry Poter. Πιο έξω, στο Calton hill, θα αντικρύσεις κάτι που θα 'θελε να μοιάσει στον Παρθενώνα αλλά έμεινε ατελές καθώς επίσης κι άλλη απομίμηση του μνημείου του Λυσικράτη -το Εδιμβούργο αποκαλείται και ως "η Αθήνα του Βορρά".

Η Γλασκώβη είναι πιο αχανής σαν πόλη, αλλά και με

περισσότερη ζωή, νυχτερινή και μη. Έχει και το μετρό, που το αποκαλούν και Clockwork Orange καθ' ότι σχηματίζει έναν κύκλο -και λάθος κατεύθυνση να πάρεις που λέει ο λόγος μετά από κάποια ώρα θα 'σαι στον προορισμό σου. Είναι αστεία μικρό και σε μήκος και σε ύψος, οι ψηλοί δε βολεύει να κάθονται όρθιοι, θα πιαστεί ο λαιμός τους. Ντόπιος φίλος μου μού είπε πως υπάρχει ένα "παιχνίδι" όπου οι παρέες βάζουν στόχο να κατέβουν σε όλες τις στάσεις για να πάνε σε ένα μπαρ στην κάθε μία, αλλά δεν το 'χουν καταφέρει απ' ότι μου πε. Η Γλασκώβη είναι επίσης η χαρά του shopping, είναι πιο βιομηχανική πόλη, αλλά υπάρχουν και ωραία μέρη, όπως στο West End που αξίζουν. Εκεί κάπου βρίσκεται και το σπίτι του Mackintosh, γνωστός για τα ευφάνταστα σχέδια του με τα λουλούδια σε γυαλί, πίνακες κι έπιπλα. Το λευκό drawing room είναι η απόλυτη ηρεμία. Ο φωτισμός, το ύψος του κάθε πράγματος, η θέση των επίπλων είναι μελετημένα με την ιδιαίτερη αισθητική του. Κι ενώ μιλάμε για έναν αιώνα πριν είναι όλα τόσο μοντέρνα. Σκεφτόμουν να κάθομαι στο γραφείο του και να διαβάζω, αν και δεν ξέρω ίσως μου τη σάλευε με τόσο άσπρο.



Από εκεί και πέρα ανεβαίνουμε προς τα Highlands.

Πέρα του ότι με τα άτομα που με έχουν επισκεφτεί έχω πάει στο κάστρο του Εδιμβούργου πέντε φορές και στου Στέρλινγκ από άλλες τόσες, έχω χάσει λίγο το μέτρημα με τα υπόλοιπα κάστρα.. Κάστρα δίπλα σε λίμνες, σε ποτάμι, στη θάλασσα, μες στο πράσινο.. Δεν είναι βέβαια τα κάστρα -ή ό,τι από αυτά έχει απομείνει- που μετράνε από μόνα τους, αλλά η όλη ατμόσφαιρα κι η ήρεμη αυτή δύναμη του τοπίου. Ας αφήσω καλύτερα τις εικόνες να μιλήσουν.







 Finding Highlands...

 

Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω ακούσει

το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει:

"το πιο ωραίο, το πιο ωραίο,

το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι"