Τετάρτη, Δεκεμβρίου 12, 2012

{A [Question Within a] Question}

Από μικρά, πόσα λόγια στα τραγούδια είχαμε παραλλάξει και τα είχαμε συνδέσει έτσι με συγκεκριμένα άτομα, πράγματα και καταστάσεις. Για να ακούσουμε χρόνια μετά τους σωστούς στίχους, να δημιουργηθεί ένα προσωρινό κενό μέσα μας, μια ρήξη με το παρελθόν, ερωτήματα του στυλ "ποιά ήμουν, ποιά είμαι και πού πάω;*" να αιωρούνται κι άλλες προοπτικές να δημιουργούνται. Και να γελάμε, αλλά με την επόμενη ευκαιρία να το λέμε πάλι όπως το 'χαμε μάθει. Η δύναμη της συνήθειας, παιχνίδι του μυαλού.

Κι όσο μικρότερες οι αλλαγές/διορθώσεις, τόσο μεγαλύτερη η έκπληξη. Μια από τις δυνατότερες εκπλήξεις ήταν όταν έμαθα ότι ο Ροδοστόγλου χώριζε τη φράση στα δύο, με το ερωτηματικό να μπαίνει μετά το ποτέ. "Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!". Είχα σκαλώσει. Να αναρωτιέσαι αν υπήρξες στα όνειρά σου, μου φαινόταν λογικό. Αλλά να ρωτάς αν υπήρξαμε ποτέ, αν ζήσαμε αυτά που ζήσαμε και να παίρνεις για απάντηση ότι "ναι, υπήρξαμε, στα όνειρά μας" το λες το λιγότερο ειρωνικό. Ή σουρεαλιστικό. (Ή, γιατί όχι, κι αληθινό.)

Is all that we see or seem but a dream within a dream?

[*Ηρέμησε, η ίδια παραμένεις, απλά η ζωή σου δίνει συνέχεια ευκαιρίες να τη δεις αλλιώς. Στο τέλος κρατάς αυτά που θες μικρή.]

Άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρά μας;
 

Όσο και να μπορέσουν να με ρίξουν τα τραγούδια των Κρίνων, στο τέλος μου αφήνουν ένα χαμόγελο μαζί με μια σκέψη για ένα άτομο. Το ίδιο άτομο που μπορεί καλύτερα από κάθε άλλο να μου ερμηνεύσει τους στίχους τους.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 17, 2012

Καμμιά απόχρωση του γκρι

Ήταν κάποτε ένας που πίστευε στον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τον είχε ζήσει πολύ έντονα. Ήταν σίγουρα ερωτευμένος, το ένιωθε. Ήλπιζε, αλλά φοβόταν. Κι όταν σκεφτόταν λογικά ότι δεν έβλεπε μέλλον σε αυτό, ακόμα και τότε δεν το μηδένιζε, γιατί είχε νιώσει κάτι απόλυτο - γι’ αυτόν. Ήξερε ότι το ήθελε πολύ.

Ήταν κάποτε ένας που δεν πίστευε στον ανεκπλήρωτο έρωτα. Δε δεχόταν τον συγκεκριμένο επιθετικό προσδιορισμό. Ή είναι έρωτας ή δεν είναι, έλεγε. Τη στιγμή που σιγούρευε πως δε θα εκπληρωθεί, έπαυε να τον αποκαλεί έρωτα και πίστευε πως δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος. Άμυνα. Ή βεβιασμένη λογική. Απόλυτος άνθρωπος. Ήξερε τί ήθελε - ή έτσι νόμιζε.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2012

Σεπτεμβριανό Καλοκαίρι

Ξανά(ματά) κάτω η βαλίτσα.
Δεν υπάρχει γιατί. Γιατί είχαμε άδεια να χαλάσουμε/ για να παρατείνουμε το καλοκαίρι/ για το νησί το ίδιο/ για το πανηγύρι στη γιορτή μου/ για το ταξίδι/ για να (ξε)φύγουμε. Υπάρχει δηλαδή γιατί και είναι αυτονόητο.

"Ααα, το 'χεις κάνει τάμα να πας, ε; Πες το έτσι.", μειδιάζει περιπαιχτικά η μάδερ, για να μου δώσει ένα πάτημα παραπάνω.

Πλους/ Plus 

Εισιτήρια/διαμονή τα κλείσαμε μία μέρα πριν, έτσι να ακολουθούμε τους ρυθμούς του νησιού πριν καλά-καλά φτάσουμε. Χωρίς πολλές πολλές σκέψεις, κάπως έτσι.

Αναχώρηση από την αγαπημένη μου πύλη Ε1. Ακόμα και το πλοίο, αποπροσανατολίζοντας με το όνομά του (Ιεράπετρα), επιβεβαίωνε υποσυνείδητα ότι ο προορισμός θα 'ναι μυστ(αγωγ)ικός και μαγικός.

Ό,τι έγνοιες έχεις (να) τις εκμυστηρεύεσαι πάνω στο κατάστρωμα για να ανακατευτούν με τον αφρό και να τις πάρει το κύμα - ενώ ο αέρας θα σου παίρνει τα μαλλιά. Κι έτσι συνεχίζεις πλέοντας ξέγνοιαστα, σε πελάγη που τα ορίζεις εσύ.


Τρίτη, Αυγούστου 21, 2012

ΣΚΑ Σου Σου

//π.γ.: Επειδή σε κάποιους δεν αρέσουν οι γραμμούλες μου, θα τις βγάλω, ορίστε, να δω τί θα καταλάβετε. Χωρίς περιορισμούς, αλλά -σας το λέω- μπορεί και να χαθείτε μες στους συνειρμούς μου. Εγώ προειδοποίησα. Δε φέρω καμμία ευθύνη.//

Και φέτος, λοιπόν, το καλοκαίρι ήταν επίσης διαφορετικό. (Σώπα. Κοίτα να δεις πράγματα. Θα 'ναι που είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα.) Παραβίασα δύο βασικούς, μέχρι τώρα, κανόνες: 1) Πήγα δεύτερη φορά στο ίδιο νησί. 2) Δεν πήγα Δεκαπενταύγουστο στο χωριό για πρώτη φορά.


-Σ-

Ακολουθίες Στιγμών
 Η πρόταση έγινε πάλι 5 μέρες πριν, μη χαλάσουμε την παράδοση. Πήγα ν' αφήσω πάλι το στίγμα μου στο σίγμα (μου). Ίδιο νησί, άλλη παρέα (η sis και δυο καλές της φίλες, από μικρά τα ξέρω μωρέ -ή το ανάποδο τέλοσπάντων), σκηνή και υπόστρωμα αντί για κρεβάτι. Ο δρόμος προς τη Χώρα διαφορετικός -πήραμε το αριστερό το μονοπάτι αυτή τη φορά. Έρωτας η Χώρα, τα 'χουμε ξαναπεί. Αντί για αμυγδαλάκια, βρήκα σε ένα μπαλκόνι σύκα αραδιασμένα σε ένα μεγάλο κομμάτι ξύλο, καλυμμένα με τούλι. Αυτοκινητάκι Getz λευκό [από τον ίδιο φίλο ενοικιαστή, μορφή και συμπάθεια, μας ξανάδωσε την ομπρέλα, δεν την (ξανα)χρησιμοποιήσαμε], Στέρεο Νόβα και βρουμ, την είδα ντόπια κι όριζα τις διαδρομές. Γνωστά άτομα και παρέες. Από πέρσι. Και το στέκι, στέκι.  

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Άσε τις συγκρίσεις στην άκρη και ζήσε μοναδικά.


Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2012

dis|solution

Άκουγα αυτό το τραγούδι, για να παρατηρήσω αργότερα αυτή την ταινία μικρού μήκους.


Dissolve (2009) from Paul Rankin on Vimeo.


Πολύ βαρύ ν' αφήνεις κάποιον να ζει με τις τύψεις του. Ακόμα κι αν το αξίζει.

Η λύση για να ξεφύγει από αυτές είναι συνήθως στο χέρι του. Αρκεί μια συγγνώμη. Αληθινή. Κατάματα.

Η ζωή είναι μικρή για να κρύβεσαι σε ψέματα.

Τρίτη, Αυγούστου 07, 2012

Φτου και βγαίνω

Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω..*


Δε θα μιλήσω για τους ανθρώπους που αποτελούν κομμάτια του εαυτού μου, τους δικούς μου ανθρώπους, τους παρόντες, τους απόντες. Γι αυτούς που με μεγάλωσαν κι αυτή την αδυναμία με την οποία από μικρά κοιμόμαστε μαζί (με διαφορά φάσης πάντα) σε διπλανά κρεβάτια, στους οποίους μπορεί να μη λέω συχνά σ'αγαπώ αλλά οι μικρές κινήσεις το φωνάζουν. Γι αυτούς τους κάτι-μεταξύ-οικογένειας-και-φίλων (συγγενείς) που καθένας έχει το δικό του τρόπο να σε προσεγγίζει. Δε θα μιλήσω για τα άτομα που ήρθαν για να μείνουν, αυτά που γνώρισα από τα 3 μου μέχρι τα 27 μου [ναι, σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα] και είναι ακόμα εδώ δίπλα μου όταν τα χρειάζομαι αλλά και τις πιο απρόσμενες (έως και άκυρες) στιγμές. τα αγρίμια, τους αγγέλους και τους πιο κανονικούς Ούτε για τους πολύ προσωπικούς, αυτούς που μπόρεσαν να σε διαβάσουν κι άφησαν σημάδι, ανεξίτηλο, σε σχήμα καρδιάς. Ούτε για όσους πήρε το σκοτάδι..

Θα μιλήσω για τους τυχαίους και καναδυό περαστικούς, που συναντάς καθημερινά. Αυτούς που εμφανίζονται για κάποιο(υς) λόγο(υς) και εξαφανίζονται όταν είναι. όσους έφυγαν πριν γίνουν Είναι άνθρωποι που γνώρισες για λίγες μέρες αλλά και για χρόνια, άτομα που συνάντησες για λίγα λεπτά αλλά και για μια στιγμή. Άτομα που μπορεί να άργησες να καταλάβεις ότι σε επηρέασαν. Αλλά είναι κι άτομα που δε σου πρόσφεραν κάτι άμεσα, μάλλον σου πήραν από την εσωτερική σου ηρεμία, αλλά ακόμα κι έτσι στο τέλος κάτι κέρδισες.
Δε σου βγαίνει το μέτρημα..

Τρίτη, Ιουλίου 17, 2012

(Αντ)αποκρίσεις // Trip squared

Πολύωρες ανταποκρίσεις - ένα εν δυνάμει χόμπυ (δεύτερη, μετά το Άμστερνταμ). Ειδικά σε μέρη που δεν έχεις πάει. Και κατά προτίμηση, στην επιστροφή.*

Buongiorno principessa!
Ήταν να κανονιστεί ταξίδι στη Ρώμη την άνοιξη. Αναβλήθηκε. Κι έτσι διάλεξα επίτηδες την 8ωρη ανταπόκριση εκεί, μετά την Ισπανία. Είχα ήδη εκτυπώσει μια ιδέα χάρτη, χωρίς τα ονόματα των μικρών δρόμων, αλλά μου αρκούσε απλά για τον προσανατολισμό -έτσι για την αλητεία. Έφτασα μεσημέρι. Με λίγη καθυστέρηση, συν/πλην τα πήγαινε-έλα, είχα διαθέσιμες 3 καθαρές ώρες στο κέντρο της Ρώμης. Πιο πέρα από το Termini, κάνοντας μια ερώτηση σε ένα ζευγάρι βλέπουν το χάρτη μου και μου δίνουν το δικό τους που τον είχαν πάρει απ' το ξενοδοχείο τους (Το καημένο, θα σκέφτηκαν, θα χαθεί και θα το ψάχνουν). Παρά την αλητεία, δε μπόρεσα να αντισταθώ. Έχει άλλη χάρη να παρατηρείς στις γωνίες τις επιγραφές με τα ονόματα των δρόμων.

Με το χάρτη, λοιπόν, και τα καινούρια μου παπουτσάκια από τη Γρανάδα για παρέα, πήρα τους δρόμους ξεκινώντας απ την Cavour. Τα φανάρια τους κρατάνε πολλή ώρα. Γι αυτό και δεν περιμένεις να γίνει πράσινο. Κατηφορίζω, με κατεύθυνση το Γιγάντιο. Έχει την ομορφιά του να ταξιδεύεις μόνος, σταματάς όπου θες, χαζεύεις, πας δεξιά, πας αριστερά. Το σχετικά γελοίο είναι οι κοίτα-τί-καλά-μπορώ-και-μόνη-μου αυτοφωτογραφίες, "Χέι, ψιτ, χαζογέλα στον εαυτό σου! Κλικ!". Ένιωθα σαν το νάνο του μπαμπά της Αμελί· η Σοφία μπροστά απ' το Κολοσσαίο, η Σοφία εδώ, η Σοφία εκεί. [Στο επόμενο ταξίδι μου να θυμηθώ να πάρω κι εγώ ένα κουκλί - τύπου "where is Waldo?"] Συνεχίζουμε. Πλακόστρωτα στενάκια, παραστενάκια, πολύχρωμες προσόψεις, πράσινο στις βεράντες, φανάρια (όχι τα κοκκινο-πορτοκαλο-πράσινα, τα άλλα στους τοίχους), βέσπες, παλιά κτήρια, κίωνες, αγάλματα, συντριβάνια. Ζέστη. Μετά το 42 της Σεβίλλης, το υπόλοιπο κοκκινομαύρισμα το πήρα εδώ στη Ρώμη. Παρακάτω, αρχαία και πάλι στο προσκήνιο. Πέτρα, χώμα και μάρμαρο, σε μια περίτεχνη σύνθεση.


Road tripping // Let's go get lost // Δε μου πες στα ταξίδια σου τί είδες




Αφετηρία: Βαρκελώνη// γνώριμες γωνιές// οι γνωστές μεγάλες αποστάσεις από τον έναν σταθμό μετρό στον άλλον// λόγος -και δικαιολογία- αργοπορίας στο ραντεβού// σκαλιά, διάδρομοι// φεύγα// στο δρόμο// όχι, το βιβλίο το 'χω αφήσει στην τύχη του κάπου στο ένα πέμπτο// εθνική (μεσογειακή) οδός// εκεί μας βρήκε ολόκληρη μέρα// αρκετά όμοια με τη δική μας// οι οδηγοί ίσως λίγο πιο προσεκτικοί// η βοηθητική λωρίδα παρέμενε βοηθητική, ακόμα και στις φάσεις μποτιλιαρίσματος// self-service βενζινάδικα -μια αμερικανιά τη νιώθεις// εδώ δεν έχει διόδια κάθε τρεις και λίγο, ένα και καλό// μετά από 350χλμ. η ψηφιακή ένδειξη φώτιζε 31,70 έουρα// νεκταρίνι και Προυστ// λάθος έξοδος// πέρασμα από ένα χωριό τρεις φορές// οικείο πλέον, το λες// το δε σκηνικό κινηματογραφικό// "Τον εαυτό σου δε θα βρεις αν δε χαθείς στον κόσμο"// ηλιοβασίλεμα κάτω απ'τη γέφυρα// αντανακλάσεις// φώτα και πόλεις που προσπαθείς να αποθηκεύσεις στο μυαλό σου μ' ένα γρήγορο πέρασμα// Στάση: Γρανάδα// καφέ και λευκό// πλακόστρωτοι δρόμοι// συντριβάνια, είσαι στο τσακ για να βουτήξεις// μια μωβ φούστα φλαμένκο// tinto de verano να ξεδιψάσουμε// φέρνουν μαζί tapas// κι άλλο tinto de verano, κι άλλα tapas κ.ο.κ. - κάπως έτσι έχεις φάει για μεσημέρι// Sacremonto και flamenco// palmas// πουά// bullería y alegría// Albayzín ξανά, τη μέρα// γραφικά παραδοσιακό// απλότητα, αρχοντιά// κάτι το αιγαιοπελαγίτικο// Επόμενη στάση: Σεβίλλη// κίτρινο, πορτοκαλί και σομόν// το βράδυ βγάζει έναν διακριτικό ρομαντισμό// "περισσότερο" πόλη// πορεία στην calle San Fernando// ήρεμα, σε σχέση με τη Μαδρίτη// κανένα παλάτι// κανένα μουσείο// καμιά ταυρομαχία// επ'ουδενί// μου αρκούν οι δικές μου// απλά περπάτημα// στους 42 βαθμούς// καφέ και πάγο, χωριστά// βεντάλιες// barrio Santa Cruz// εβραϊκή συνοικία// μια πόλη μέσα στην πόλη// κάποιος παίζει φλογέρα σε μια σκιερή γωνιά// μια ντροπαλή ζωγράφος στρέφει το κεφάλι της προς την άλλη για να μην τη φωτογραφίσω// ένας άλλος προσθέτει χρώμα στην ήδη χρωματισμένη πόλη// στις όχθες του ποταμού// όχι του Πιέδρα// του Γουαδαλκιβίρ// κάποιοι λούζονται εκεί// όχι η αγάπη μου// γέφυρες// θέα από ψηλά// από ψηλά όλα φαίνονται πιο απλά// Οn the road, again// Όσο ωραία κι αν πέρασες, υπάρχει μια αλήθεια// "Το πιο ωραίο, το πιο ωραίο, το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι"// Κάτι ξέρουν οι καπετάνιοι// εκεί στις θάλασσες// Σε κάθε ταξίδι μαθαίνεις πάντα κάτι παραπάνω από το προηγούμενο.// Προορισμός: άγνωστος.


Δευτέρα, Ιουλίου 16, 2012

Να μαθαίνεις(.) Να πετάς.

Φεύγα// 2mb remaining για ίντερνετ στο κινητό, 1 μπλοκάκι, 2 στυλό κι 1,5 βιβλία// στις αναμονές διαβάζω το μια βδομάδα στο αεροδρόμιο// ρομαντικά κυνικός, σκέφτομαι, ο Μποττόν ή κυνικά ρομαντικός// και γράφω// αναχώρηση// τα στάχυα στο διάδρομο προδίδουν την κατεύθυνση του ανέμου// κόντρα// απογείωση// ηλίθιο χαμόγελο// θέση στο παράθυρο, κοντά στο φτερό// σχεδόν πάντα// "salty or sweet?"// μικρές ελεύθερες πτώσεις που μερικές φορές θα 'θελες να κρατήσουν λίγο ακόμα// ίσως είναι από τις μόνες φορές// προσγείωση// τράνταγμα// για να ξυπνήσεις από τα περαιτέρω όνειρα μέσα στα οποία χάνεσαι εκεί πάνω από τα σύννεφα// γυρνάς τους δείχτες// και τα ψηφία// ανταπόκριση// κι άλλοι διάδρομοι// κι άλλη αναμονή// βλέμματα// προσπαθούν με τρόπο να καταλάβουν την αλφάβητο κάτω απ' τις εικόνες// διαβάζω δυο παραγράφους, σκέφτομαι για έντεκα// δε βιάζομαι// εδώ// τώρα// για το μετά θα μάθω μετά.


Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2012

Ήτανε αέρας

"…δεν έζησα: έχοντας να μεριμνήσω για τόσα φύλλα την άνοιξη.
Τ. Λειβαδίτης

Δε θα 'θελα να 'ρθει η στιγμή που θα πω "δεν έζησα". Σε ποιόν αρέσει άλλωστε να μετανιώνει για πράγματα που δεν έκανε ή ακόμα και για πράγματα που έκανε αλλά δεν τα έζησε.

Όσο και να συλλογιέσαι, το "σωστό" το δρόμο θα τον ακολουθήσεις με την καρδιά. Τότε μόνο θα (τον) ζήσεις. Όσο αλάνθαστη κι αν είναι η λογική. Κι αυτό το λέει μια λάτρις της.

Από σήμερα μπήκε επίσημα το καλοκαίρι. Τα φύλλα τα 'χει πάρει ο αέρας.

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2012

P.D.

Το ότι θα έρθει, βέβαια, δε σημαίνει κι ότι δε θα φύγει.





Μέρες τα κύματα μετράει
Όλα ή τίποτα ζητάει

Σάββατο, Μαΐου 12, 2012

Μ' ένα ποδήλατο λευκό και κλεμμένο

Το πότε δεν το ξέρεις. Οι Στέρεο Νόβα λένε ότι θα είναι ένα πρωινό. Ο Παύλος λέει ότι θα είναι ένα απόγευμα ζεστό. Ούτε το πού ξέρεις. Κάπου στον κόσμο. Σ' έναν κήπο.

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο

Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό
θα μπει στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει

Θα το καταλάβεις. Και τότε δε θα σε νοιάζει ούτε ο χρόνος ούτε ο τόπος, αλλά ο τρόπος. Και θα κοιτάς λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να είν' δικός σου.

Παρασκευή, Μαΐου 11, 2012

(Προ)Σχήματα

Λέμε "έκλεισε ένας κύκλος", "έκανε τον κύκλο του". Εν τέλει, όμως, εμείς ορίζουμε τα όρια και τις συντεταγμένες του. Αν θες μπορείς να πατήσεις πάνω στη γραμμή του σαν ακροβάτης ή να μπεις ξανά μέσα του. Μετακινώντας τον σαν χούλα-χουπ είναι σα να δημιουργείς νέους κύκλους. Ο μόνος φόβος του κύκλου φαίνεται να είναι το τετράγωνο· έτσι και το τετράγωνο τον περι"κυκλώσει", πρέπει να ‘χει πολύ δυνατό ένστικτο για να διαφύγει.
21.10.11

 Ή απλά να κυλήσει. Και να αφήσει και το χρόνο να κυλήσει μαζί του.
"Corners wear off, said big O, and shapes change"

Κυριακή, Απριλίου 01, 2012

Κι αυτό νομίζω είναι κάτι

Είναι φορές που χαμογελάς δακρύζοντας ή κλαις χαμογελώντας. Κι αιτία είναι κάτι φωτογραφίες, ένα βίντεο, ένα τηλεφώνημα.. Και νιώθεις ευγνώμων που κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται στη ζωή σου. Και στην καρδιά σου. Είναι αυτοί που σε έχουν μάθει. Όχι γιατί τους είπες με λόγια είμαι αυτό κι αυτό και αντιδρώ έτσι κι έτσι, αλλά γιατί τους άφησες να σε ζήσουν. Οι έτοιμες πληροφορίες δε μου άρεσαν ποτέ άλλωστε. Είναι αυτοί που, όσο επίμονα κι αν δηλώνεις εσύ τετράγωνο, βλέπουν μέσα στο τετράγωνο τον κύκλο, χωρίς γραμμές και γωνίες.

"..γράφει έναν κύκλο στον αέρα και μου λέει πάντα
Κάθε φορά είναι η τελευταία φορά."

Παρασκευή, Ιανουαρίου 13, 2012

Hide & Seek

Αν είναι να κρυφτείς, κρύψου πίσω από απλά πράγματα. Οι λέξεις δεν είναι ένα από αυτά. Ιδίως αυτές που δεν ακούγονται.


Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε
αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματά μου,
θ' αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.
Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος
για μια συνάντηση πολλές φορές ματαιωμένη.
Πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη
και τότε είναι μια λέξη αληθινή,
σαν επιμένει στη συνάντηση.
Γιάννης Ρίτσος, "Το νόημα της απλότητας", Παρενθέσεις.


"Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.Gabriel García Márquez