Έρωτας είναι...

Είχα διαβάσει τις προάλλες, τη Μικρή φιλοσοφία του έρωτα του Αλαίν ντε Μποττόν.

Πολλές φορές χαμογελούσα όταν το διάβαζα' είναι ωραίο να βλέπεις τις ίδιες σου τις σκέψεις διατυπωμένες όμορφα. Άλλες φορές πάλι ήταν σα να διάβαζα δικές μου στιγμές.

Θα αφήσω μερικά κομμάτια εδώ:

Και τότε πρόσεξα ένα πιατάκι με κερασμένα γλυκίσματα μαστίχας δίπλα στον αγκώνα της. Ήταν ανεξήγητο σημασιολογικά, αλλά ξαφνικά ένιωσα ότι με τη Χλόη δεν ήμουν ερωτευμένος αλλά μαστιχισμένος. Δεν πρόκειται να καταλάβω ποτέ τί είχε η μαστίχα και ταίριαζε ξαφνικά τόσο τέλεια με τα αισθήματά μου γι' αυτήν, πάντως η λέξη φαινόταν να συλλαμβάνει την ουσία της ερωτικής μου διάθεσης με μιαν ακρίβεια που το Ε-Ρ-Ω-Τ-Α-Σ, φθαρμένο από την υπερβολική χρήση, δε θα έβρισκε ούτε στα όνειρά του. Ακόμη πιο ανεξήγητο όμως ήταν ότι όταν της έπιασα το χέρι και, κλείνοντας το μάτι στον Ρωμαίο και στον Μπόγκαρτ, ψιθύρισα ότι είχα κάτι σημαντικό να της πω, ότι ήμουν καταμαστιχισμένος μαζί της, εκείνη φάνηκε να καταλαβαίνει τέλεια και απάντησε ότι ήταν το γλυκύτερο πράγμα που της είχαν πει ποτέ.

Ήμουν ένας άντρας που είχε ερωτευτεί μια γυναίκα, αλλά πόση από την κινητικότητα και την ευμεταβλησία των αισθημάτων μου χωρούσαν αυτές οι λέξεις; Άντεχαν, άραγε, να συμπεριλάβουν κάθε στιγμή απιστίας, πλήξης, εκνευρισμού και αδιαφορίας που σκίαζε συχνά πυκνά αυτό τον έρωτα; Μπορούσαν, μήπως, κάποιες άλλες λέξεις να ελπίσουν ότι θα ανακλούσαν επακριβώς πόσο αμφίθυμα φαινόταν γραφτό να είναι τα αισθήματά μου;
(...) το να πω απλώς ότι ήμουν ερωτευμένος θα φαινόταν βάναυση σύμπτυξη των γεγονότων.Παρά την εσωτερική μας κινητικότητα, κάνουμε το λάθος να προσκολληθούμε στην ιδέα ότι τα ανθρώπινα αισθήματα είναι στέρεα και θεωρούμε ότι υπάρχει ένα στεγανό μεταξύ έρωτα και μη-έρωτα, το οποίο οφείλουμε να διαβούμε δυο φορές στην πορεία της σχέσης, μία στην αρχή και μία στο τέλος της - ενώ είναι μια νοητή γραμμή που την περνάμε πέρα δώθε κάθε μέρα ή ώρα.

Κι όλο έρχεται και φεύγει κι όλες τις καρδιές μαγεύει..