Καθόταν μες στη μέση... ακούνητο. Ο κόσμος περνούσε από δίπλα του, με κίνδυνο να το πατήσουν -τόσο μικρό ήταν. Μπροστά του είχε ένα τριανταφυλλάκι , νομίζω ροζ. Σταμάτησα να το χαϊδέψω..καθόταν πολύ ήσυχο, δεν κουνήθηκε το μικρούλι μου. Ένας κύριος το πήρε και το έβαλε στην άκρη. Όταν γυρνάγαμε πάλι από 'κει, ήθελα να το βρω ξανά να το χαϊδέψω. Το είδα πάλι μες στη μέση του δρόμου.. το είχαν πατήσει.
* η φωτογραφία είναι μιας κοπελιάς από εδώ μέσα, έψαξα να βρω το blog της αλλά δεν τα κατάφερα. Του μοιάζει πάρα πολύ..
** δεν ήταν δικό μου κι όμως στεναχωρήθηκα. πού να είναι και δικό σου.
* η φωτογραφία είναι μιας κοπελιάς από εδώ μέσα, έψαξα να βρω το blog της αλλά δεν τα κατάφερα. Του μοιάζει πάρα πολύ..
** δεν ήταν δικό μου κι όμως στεναχωρήθηκα. πού να είναι και δικό σου.
Γαμώτο!
ΑπάντησηΔιαγραφή...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ κρίμα :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ! Αθώα επί σφαγή πλάσματα. Εμείς φταίμε για το θάνατό τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήτι να πεις.. κρίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα χαίρεσαι το όμορφο Μπαμπάκι σου, marina!:)
Καλά, χρόνια μετά το είδα αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι χθες τον έβλεπα όνειρο, αστείο είναι :)
Φιλιάα