Αθήνα, Σ' αγαπώ

Πρώτα ήταν το Paris, Je t'aime, τώρα το New York, I love you. Μετά;

Μου αρέσουν οι ..πολυσυλλεκτικές ταινίες, που στο τέλος τους προσπαθείς να θυμηθείς όλες τις ιστορίες και να καταλήξεις στο ποια σου άρεσε περισσότερο.. Το NY, στις σκηνές με τα ταξί, μου φάνηκε ότι είχε κάτι από το αγαπημένο Night on Earth του Jarmusch -θα μου πεις απ'την άλλη, με τόσα ταξί στη Νέα Υόρκη λογικό να υπήρχαν και σε μία απ' τις ιστορίες. Αυτό που μου αρέσει επίσης σε αυτές τις ταινίες είναι το "παιχνίδι" του να βρεις ποιός σκηνοθέτησε ποια ιστορία - ήμουν σίγουρη για του Φατίχ Ακίν κι υπέθεσα της Πόρτμαν απ' αυτό που μου έβγαζε.

Στα αρχικά τρέιλερ, βλέποντας το Welcome, μου έρχεται στο νου (δεν ξέρω γιατί, μάλλον από τη σχετική ομοιότητα στην έκφραση του προσώπου της γυναίκας με τη Lili) μια ταινία που δεν είχα δει παρά μόνο κάποια πλάνα της από το βίντεο κλιπ του soundtrack... για να επιβεβαιωθώ από το "après Je vais bien ne t'en fais pas" στην οθόνη -την τελευταία την είδα τελικά μόλις γύρισα σπίτι.

[Η Lili μου θυμίζει την κοπελιά που έβγαλα φωτο στο αεροπλάνο(.)]

Κυριακή μεσημέρι, είπα να κάτσω στο σπίτι για καφέ και πήρα να διαβάζω/ ξεφυλλίζω γύρω στα οχτώ τεύχη Athens Voice και LIFO τα οποία είχα μαζέψει τελευταία σε μια στίβα. Και άρχισα να σημειώνω τα δρώμενα της πόλης - κάτι που μου είχε λείψει ένα χρόνο τώρα...