1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, ten..

Δεν με πειράζει τόσο που δε γράφω στο blog. Αυτό που με ενοχλεί είναι να βλέπω όλο και πιο άδειες τις σελίδες -ιδίως τις καθημερινές- ξεφυλλίζοντας το φυσικό μου ημερολόγιο. Το οποίο εδώ και χρόνια χρησιμεύει ουσιαστικά σαν πρακτικό δραστηριοτήτων (μέρος, φίλοι κτλ)' λίγες λέξεις δηλαδή, όχι σάλτσες και συναισθήματα, απλά κωδικοποιημένες φράσεις που διαβάζοντάς τες μετά από μήνες/χρόνια θυμάμαι κάποιες λεπτομέρειες και ζω, έτσι, λίγο από το κάθε τότε.

Είπα να συνεχίσω και φέτος με την ίδια ατζέντα, καθώς λατρεύω τα σχέδια της Catalina -τις φράσεις του Coehlo εξάλλου ξεχνάω να τις διαβάζω. Νόμιζα πως ο καιρός περνάει γρήγορα κυρίως όταν περνάς καλά -αλλά αυτό πριν ξεκινήσoυν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις. Σε τρεις μέρες μεγαλώνω κατά ένα χρόνο και είναι δεκτό γιατί γίνεται στην ώρα του' το να φεύγει όμως κάθε μεμονωμένη μέρα πιο γρήγορα από το κανονικό, καταντάει σπαστικό. Κι επειδή το τελευταίο δε μπορεί να ισχύει βάσει νόμων της φύσης και της φυσικής, έγκειται στον καθένα να γεμίζει τη μέρα του όπως πραγματικά θέλει.

Οι ανοιξιάτικοι μήνες έχουν για τίτλους στο ημερολόγιο τους εξής: Διαδρομή, Ανησυχία και Όνειρο αντίστοιχα. Μένει να δω κατά ποιό τρόπο θα ισχύσει το τελευταίο..

..I'm gonna close my eyes and when I open them again

everything will make sense to me then.

καιρό είχα να ..ακούσω το απορριματοφόρο και τα πρώτα τιτιβίσματα -νοσταλγώ μέρες στο σκωτσέζικο χωριό μου. παλιές εποχές..
(παλιός εαυτός; θέλω -νομίζω- να πιστεύω πως όχι.)