Δεν τη λες μια καθημερινή ιστορία.
Πάω να πάρω το αμάξι. Πατάω το κουμπί, ακούγεται εξασθενισμένος ο συναγερμός και συνεχίζει να χτυπάει κάθε τόσο. Η ασφάλεια της πόρτας μου ήταν ανοιχτή, ενώ οι άλλες κλειστές. Δεν την είχε κλείσει καλά η δικιά σου πριν βάλει το συναγερμό -συγχαρητήρια, πάει η μπαταρία και κέρδισες έναν θόρυβο μέσα στα αυτιά σου. Ανοίγω το καπό, βρίσκω το κουτί του συναγερμού καταχωνιασμένο, δυναμώνει ο ήχος, με δυσκολία χωράει το χέρι μου και το κλειδί.. μία, δύο, ok. Πάω να πάρω τηλέφωνο την οδική βοήθεια, μου πέφτει το κινητό από την τσέπη, κλείνει και προφανώς πρέπει να το ανοίξω. Έχοντας αλλάξει τον πάροχο προσφάτως και καθώς δεν συνηθίζω να κλείνω πλέον το κινητό μου, το έχω χρησιμοποιήσει δυο-τρεις φορές το καινούριο pin. Πρώτη προσπάθεια: αποτυχία. 2 more left. "Εμπρός καλή μου εικονική μνήμη, δούλεψε!", με σεναριακή αντιστοιχία Μαγκάιβερ ή σκηνής ψάξε βρες το σωστό καλώδιο. Δεύτερη προσπάθεια: bingo.
Καλώ την οδική βοήθεια και μιλώντας συνειδητοποιώ ότι έχει ξεκολλήσει ο πάτος από τα αγαπημένα μου πέδιλα. Έπεται σπαστικό γέλιο κατά το μισάωρο που περίμενα. Μπροστά από το αυτοκίνητο κενή θέση για 2,5 αυτοκίνητα, τη στιγμή που όλος ο υπόλοιπος δρόμος ήταν γεμάτος δεξιά αριστερά. Ωραία, σκέφτομαι, θα χωρέσει και το βανάκι. Σε λίγο παρκάρει άλλο αυτοκίνητο μπροστά και στο καπάκι φτάνει το ..μηχανάκι της οδικής. Σε ένα λεπτό ήταν έτοιμο, αλλά μου λέει ο φίλος "Θα πρέπει να κάνεις καμιά ώρα βόλτα τώρα, να κινηθεί" -"..Όπως λέμε, μία συνεχόμενη ώρα;!", σκάω κυριολεκτικά στα γέλια την ώρα που μου απαντάει θετικά. "Κι αν κάτσω λίγο εδώ με ανοιχτή τη μηχανή;" -"Μπορεί να συμβούν άλλα, να καεί η φλάντζα.." (αν μη τι άλλο). "Πήγαινε μέχρι τη Γλυφάδα και γύρνα", μου λέει. Έπρεπε να προλάβω και την τούρτα του μπαμπά και της sis.
Και κάπως έτσι, βάζω μουσική, ανοίγω όλα τα παράθυρα και πάω βόλτα μοναχά για πάρτη μου. Συγγρού, κατεύθυνση προς Πειραιά, διαλέγω δρόμους που πάντα είχα την απορία να δω τη διαδρομή τους έχοντας μείνει με κάποια κενά στο χάρτη του μυαλού μου, καταλήγω Πειραιώς, κάνω κύκλο, πάλι Ποσειδώνος, Μικρολίμανο, Καστέλλα, κατεύθυνση προς Γλυφάδα, ανοίγει ο δρόμος, μετά κίνηση, βλέποντας την κίνηση από την άλλη κατεύθυνση στο Ελληνικό αποφασίζω να θέσω ως τέρμα την πόλη μου φάντασμα και πίσω - είχα κλείσει ακριβώς μία ώρα. Σταματάω να πάρω το δώρο για την sis και προκύπτει κι η αγορά μιας τσάντας που 'χα δει εδώ και καιρό. Σπίτι, με περίμεναν για την τούρτα με τους δυο διψήφιους αριθμούς, 3057' σαν έτος από το μακρινό μέλλον φαινόταν. Ξανά θέση οδηγού για να αφήσω την sis και το Γ. στην πύλη Ε3. Φεύγοντας, προχωράω παρακάτω, για να βγω από την αγαπημένη έξοδο της Ε1. Πάλι για διαδρομές κατέληξα να μιλάω, αλλά όλα είναι δρόμος.
Κάποιοι μίλησαν για μάτι. Μια χαρά πέρασα εγώ πάντως. Ήταν σα να πρόσθεσα μία παραπάνω ώρα στη μέρα μου, ειλικρινά.
"Good morning... Oh, and in case I don't see ya, good afternoon, good evening and good night."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου