Παιδικές Αναμνήσεις

Από χτες το δωμάτιό μου είναι φρεσκοβαμένο βεραμάν (γαλαζιοπράσινο για όσους δεν κατάλαβαν). Βάψαμε και την ντουλάπα εσωτερικά -πάνω, κάτω- κι ευκαιρία λοιπόν να ξεδιαλύνουμε όλα τα πράγματα, πετώντας κάποια από τα περιττά και τακτοποιώντας τα υπόλοιπα.

Πρώτο "σοκ".. το ροζ τσαντάκι το οποίο είχε μέσα δύο Sindy (η μία κουρεμένη) και μερικά ρούχα. Σε αντίθεση με τις φίλες μου δε μου πολυάρεσε να παίζω με τις κούκλες, μόνο να τις ντύνω με κάποια ρούχα που θα ήθελα ίσως να τα έχω κι εγώ όταν μεγαλώσω. Περισσότερη εντύπωση μου έκαναν μάλλον τα μιικροαντικείμενά τους.. κοκαλάκι, κορδέλα για τα μαλλιά, κολωνίτσα , μπλε ποτηράκι κρασιού.. Και φυσικά ο Γκόγκο, το σκυλάκι της Sindy που αν το συνέδεες στο χέρι της περπατούσε.

Δεύτερο σοκ.. μια σακούλα με τέσσερις φακέλους (αυτούς με τα λαστιχάκια), δύο δικοί μου και δύο της αδερφής μου. Ο πράσινος είχε τις ζωγραφιές μου από το νηπιαγωγείο. Χορτάρι, ουρανός, ήλιος, σπίτια, κοριτσάκια, αποκριάτικα, πασχαλινά αυγά, λαμπάδες και πιο κουλτουριάρικα με χρωματιστά πλαίσια και ανομοιόμορφα σχέδια με πολλά χρώματα, κάπου έπιασε το μάτι μου και τέσσερις ήλιους -έναν σε κάθε γωνία της κόλας. Σε όλες έγραφα το ονοματεπώνυμό μου, σε κάποιες τον τίτλο και σε μερικές άλλες το τηλέφωνό μου (??).

Ο κίτρινος φάκελος είχε μέσα τα μπλοκ της Α' και Β' Δημοτικού και τα «Σκέφτομαι και γράφω»... εδώ είμαστε > Β2:

«Ο καιρός σήμερα»

Μια ηλιαχτίδα με ξύπνησε. Πετάχτηκα απ' το κρεβάτι και πήγα στο παράθυρο. Άνοιξα το παράθυρο και είδα τον ουρανό. Ο χρυσός ήλιος έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό.Μερικά συννεφάκια έπλεκαν το φόρεμα του ουρανού. Ξεκίνησα για το σχολείο. Στο μεταξύ τα σύννεφα άπλωσαν δυο μαύρες φτερούγες και το φως της μέρας λιγόστεψε. Έφτασα στο σχολείο. Η τάξη ήταν κρύα. Σε λίγο ίσως βρέξει.

Άριστα

(μόνη μου τα έγραψα αυτά;)

Είναι και κάποια άλλα όμως που τα διαβάζω ακόμα και λύνομαι στα γέλια..

* "Η τηλεόραση είναι μια σπουδαία ανακάλυψη. Εγώ στο σπίτι μου έχω δυο τηλεοράσεις. Τη μία τηλεόραση την έχω τοποθετήσει στο σαλόνι και την άλλη στην κρεβατοκάμαρα. ..." (ναι, μόνη μου, με τα χεράκια μου την κουβάλησα)

* "Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι κι εγώ έχω μια επιθυμία. Θα ήθελα να κυβερνούσαμε τον κόσμο. Να φτιάξουμε λούνα παρκ για τα παιδιά. Σχολεία, νοσοκομεία, παιδικούς κινηματογράφους για να γελάνε τα παιδιά, πλατείες, παιδικές χαρές, σούπερ μάρκετ, πυροσβεστικές για να σβήνουν τις φωτιές ..."

* (...) "Τότε δεν ήξεραν και τόσα πολλά. Σήμερα επικοινωνούμε με άλλα μέσα μπορούμε να ξέρουμε τι γίνεται σε όλο τον κόσμο ακόμα και στο φεγγάρι."

* "Όταν είμαστε μόνοι του δίνω το χέρι μου κι εκείνο σφίγγει το δάχτυλό μου. Δύναμη που έχει το άθλιο! λέω με θαυμασμό. Για την ώρα αυτό είναι το μόνο παιχνίδι που ξέρει."

* Παίζοντας μήλα με τους γονείς "Έρχεται η σειρά τους για να μπουν μέσα. Η αδερφή μου ρίχνει τη μπάλα και στους δύο και εκείνοι κάνουν σαν μικρά παιδιά. Θα ήθελα να παίζαμε συχνότερα μαζί τους."

Κι ένα τελευταίο που χρωστούσα και στον street spirit:

«Οι δικές μου απορίες»

Εγώ έχω πολλές απορίες. Όλο ρωτούσα, γιατί η γη γυρνάει και δεν πέφτουμαι κάτω; πως γίνεται να είναι οι ηθοπιοί στην τηλεόραση;

Συχνά όμως απογοητεύομαι, επειδή δεν μου απαντούν αμέσως. Μια μέρα απογοητεύτηκα στον πατέρα μου. Εκείνος μου χάιδεψε το κεφάλι μου και μου είπε:«Σοφία έχεις δίκιο. Αλλά θέλεις να τα μαθένεις όλα μονομιάς. Πάντως εσύ να ρωτάς και να επιμένεις και θα γίνεις ένα πολύ έξυπνο κορίτσι όταν μεγαλώσεις».

To περίεργο είναι ότι διαβάζοντας κάποια από αυτά, θυμάμαι όταν τα έγραφα..