"Μια ρουφηξιά είναι η ζωή"

Ήμουν ήδη καθ'οδόν όταν συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να πάρω το εισητήριο μαζί μου, ευτυχώς κοντά ακόμα. Μπαίνοντας στη Θηβών άρχισα να κοιτάω το ρολόι.. μετά από μια ώρα σύνολο μπαίνω στην τελική ευθεία για την ανηφόρα στο θέατρο Πέτρας. Έπρεπε να είχα καταλάβει τι θα επακολουθούσε, αλλά πού να φανταστώ ότι θα είχε τόσο κόσμο! Πέρα από τα σουβλάκια η περιοχή γύρω απ' το θέατρο μύριζε καμμένο λάστιχο. Άλλη μία ώρα μέχρι να βρω να παρκάρω. Κατά τις 11 μπαίνω μέσα, με free πλέον είσοδο, "δεν το 'λεγες νωρίτερα?" του λέω -δε θα 'χανα και χρόνο. Είχα ξεχάσει ότι τη σκηνή την έχουν στραμμένη ανάποδα όπως μπαίνεις.. απέναντι όλες οι κερκίδες γεμάτες, το ίδιο κι η "αρένα", δεξιά, αριστερά, πάνω στα βράχια κι ακόμα πιο πάνω..! (ούτε τα κατσίκια τέτοιο σκαρφάλωμα:Ρ)

Έφτανε να ακούσω τη φωνή του και τα τραγούδια του για να ηρεμήσω.


Κι επειδή ο Σωκράτης ροκάρει, προς το τέλος είπε με το δικό του τρόπο τα "δε χωράς πουθενά" και "η μάσκα που κρύβεις" από Τρύπες, αλλά και Σιδηρόπουλο.

♫ ♪ ♪ ♫ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♫ ♪ ♫ ♪

Το Μάλαμα τον έμαθα ουσιαστικά στην γ' λυκείου από τον Θ. που καθόταν μπροστά μου. Στην πενταήμερη, μόλις φτάσαμε στη Σαντορίνη, μου 'δωσε να βάλω την κασέτα του στο κασετόφωνό μου κι έβαλε την πριγκηπέσσα. Αργότερα αντέγραψα την κασέτα κι έκτοτε άρχισα να τον ακούω με αυξητικό ρυθμό.

Δε μπορώ να διαλέξω ένα τραγούδι, είναι τόσα.. το Γράμμα, Σήματα φωσφορικά, Φύλλα αλκαλικά, Ταξίδι, είναι Σκοτάδι, ο Κήπος, Μοιραία, Ανήσυχες μέρες, Πριγκηπέσσα, για την Ελλάδα, Τσιγάρο ατέλειωτο, της Σιωπής, Χαμένο ρούχο, Νεράιδα, Καλημέρα...