Να 'μαστε πάλι..

στο δεύτερο σπίτι μου, συνηθίζοντας ξανά την παρατεταμένη διάρκεια της μέρας, τη βροχή και την ομίχλη ενίοτε, το να φοράω άνετα μες στο σπίτι ζακετάκι -κάτω όμως σαγιονάρα με βαμμένο νύχι, σε παρακαλώ, μην ξεφεύγουμε και τελείως απ'την εποχή, το να ακούω ράδιο κάνοντας τρία-τέσσερα κλικ αντί να πατάω απλά το κουμπί του ραδιοφώνου μόλις ξυπνήσω, το να προσθέτω στο μυαλό μου 2 ώρες κάθε που μιλάω με πατρίδα, το να λέω καληνύχτα αρκετές ώρες πριν πέσω εγώ για ύπνο..

Η δόση από Ελλάδα ήταν αρκετή ώστε να μην είναι και πολύ εύκολη η επαναπροσαρμογή (ποιός διαβάζει πάλι?) και να θέλω να περάσει ο καιρός.. αν και ξέρω ότι το τέλος κι ο γυρισμός δε θα είναι καθόλου εύκολος.. Μέσα σε τρεις βδομάδες μπήκα σε έξι αεροπλάνα, οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα, οι παραστάσεις άλλαζαν ακόμα πιο γρήγορα κι έφτασα χτες εδώ λίγο χαμένη στο διάστημα. Μπρος-πίσω, μπρος-πίσω.

"Never seem to get in the place that I belong"

Η επόμενη πτήση θα είναι one way...