Εικόνες

Χτες το πρωί καθώς πήγαινα να πάρω το λεωφορείο, κάτι μου 'λεγε ότι θα δω τον Χρήστο ή έτσι τουλάχιστον ήθελα γιατί το είχα μετανιώσει που τις δύο προηγούμενες φορές που τον είδα δεν του μίλησα..

Όταν γυρνούσα, μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο είδα το Χρήστο.

–Γεια σου Χρήστο, τι κάνεις; ..(αν κι έδειξε να κατάλαβε) η Σοφία είμαι.

–Ωωω, γεια σου Σοφία! Τι γίνεται;

(...)

–Έρχομαι κι εγώ καμιά φορά στο πανεπιστήμιό σου. Μ' έχεις δει;

–.... Ναι, μια φορά σε είχα δει από μακριά.. (δε μου αρέσει να το παίζω Κινέζα)

–Και γιατί δε μου μίλησες;

–... Πρέπει να βιαζόμουνα.. ήθελα να σου μιλήσω όμως.

–Μπορείς να με περάσεις απέναντι;

–Ναι, εννοείται. Εξάλλου κι εμένα ο δρόμος μου προς τα 'κει είναι.

Το Χρήστο τον γνωρίσαμε στο λύκειο. Ερχόταν σχεδόν σε κάθε διάλειμμα στην αίθουσά μας. Τα λέγαμε, γελούσαμε. Έδειχνε ότι μας συμπαθούσε αρκετά.

Αναρωτιέμαι κατά πόσο διαφέρουν οι εικόνες που πλάθει στο μυαλό του (κάτι θα φαντάζεται πιστεύω..) με τις πραγματικές.. Σχηματίζει άραγε και κάποια εικόνα για κάθε άτομο που γνωρίζει; Αν ναι, την ανασχηματίζει όσο καλύτερα γνωρίζει τον άλλο; Κι άλλα ερωτήματα που και να απαντηθούν, οι περισσότεροι από εμάς δε μπορούμε να κατανοήσουμε.