Παρασκευή, Μαΐου 29, 2009

my (second) home

Καθώς δεν είχα ζήσει φοιτητικά χρόνια με την έννοια του να μένω εκτός της πόλης μου, το να μείνω μόνη μου ήταν κάτι που "εξ'απανέκαθεν" ήθελα.

Έτσι απέκτησα το δικό μου πολυπολιτισμικό σπιτάκι. Και το περίεργο είναι ότι ήρθε η ώρα να το αφήσω.. καθώς θα μετακομίσω σε άλλη εστία και θα μαι με άλλες τρεις φίλες στο διαμέρισμα. Αυτό που μου αρέσει σ'αυτό το δεύτερο σπίτι μου είναι ότι είναι σαν ένα μικρό χωριουδάκι, πολλά σπιτάκια μαζί, διώροφα και με κήπο πίσω. Eίχα την τύχη να 'μαι στον πάνω όροφο με ατού τη θέα.. Πολλές φορές όταν έβγαινα απ' το σπίτι και περπατούσα για το σουπερμάρκετ ή τη στάση ένιωθα σα να βρισκόμουν στο χωριό μου, ακόμα και η μυρωδιά, ειδικά με μέρες σαν τη σημερινή (21°!) και το αεράκι να φυσάει..

Είναι περίεργο που κάποια πράγματα καθημερινά γίνονται κιόλας αναμνήσεις.. κάποια βράδια που μαζευόμασταν με την Α την Ιρλανδέζα και την S την Κινέζα να πίνουμε κρασί στο δωμάτιό μου. Και να καταλήγουμε μια βραδιά να κόβουμε βόλτες περασμένες τρεις καταλήγοντας στην παιδική χαρά εδώ δίπλα. Αυτό που ανεβαίνεις σε ένα καθισματάκι και με μια τροχαλία, παίρνοντας φόρα, πηγαίνεις απ τη μια μεριά στην άλλη είναι το καλύτερό μου. Θα θυμάμαι επίσης τη μουσική της Α που έδινε ένα τέμπο στο σπίτι. Την μικροσκοπική Τ να έχει μια εμμονή με τις πόρτες και να ελέγχει αν τις κλείδωσε υπερβολικά πολλές φορές χωρίς λόγο -αφασία είναι, στον κόσμο της με την καλή έννοια. Κάποιες φορές μάλιστα που κατέβαινα το βράδυ αργά κάτω, άνοιγε την πόρτα της κι αφού σιγούρευε ότι ήμουν εγώ "Α! Σοφία.." την έκλεινε. :)

Από καμία κουζίνα στην εστία δεν έλειπαν οι γνωστές συσκευές - ατμομάγειρες ρυζιού, παρατεταγμένες στον πάγκο. Κάτι που είναι ενοχλητικό σε αυτή τη χώρα είναι ότι δεν έχουν παντζούρια! Κάτι υφασμάτινες σκούρο μπλε περσίδες έχω στο δωμάτιο. Και το πρόβλημα το καταλαβαίνεις όταν ξενυχτάς και πέφτεις να κοιμηθείς και το δωμάτιο μπάζει.. φως, τώρα πλέον έχει ξημερώσει στις τέσσερις -το αντίθετο βέβαια, το ότι σουρουπώνει πλέον κοντά στις 11, δε με χαλάει.


Χτες πακέταρα σχεδόν όλη μέρα και την υπόλοιπη μέρα την πέρασα με τις συγκατοίκους' φαγητό και ποτά στον κήπο. Αυτή τη στιγμή είναι όλα τα πράγματα εδώ δίπλα μου πακεταρισμένα. Αυτό που άφησα για το τέλος ήταν οι ασφόδελοι πάνω απ' το κρεβάτι μου, αν και πιο "δύσκολο" μου ήταν να αφαιρέσω το δεντράκι απ' το παράθυρο..


Βάζω ράδιο το πρωί και πέφτω πάνω σε αυτό το τραγούδι, "Μια μετακόμιση θα κάνω απ' το σπίτι το παλιό, ταταρα ταραταρα".

2 σχόλια:

  1. Καλή αρχή λοιπόν.
    Τελικά τα πάντα είναι αναμνήσεις, μερικές φορές ακόμα κι αυτά που δεν έχουν έρθει ακόμα. Σε φιλώ. Καλό ξε-πακετάρισμα! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος1/6/09, 12:00 π.μ.

    Να 'σαι καλά. Τακτοποιήθηκα κι ήδη έχω εγκλιματιστεί :)
    Έχεις δίκιο σ' αυτό που λες.. γι αυτό δε μας μένει παρά να μαζέψουμε όσες περισσότερες -ή μάλλον καλύτερες μπορούμε ;)
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή