Ιανουάριος '02

Κάπως έτσι γίνεται ένα λυπηρό βράδυ

νιώθεις πως όλα χάθηκαν

δε βρίσκεις κάποια άκρη

Μια φωνή μου είχε πει

μην τα παρατήσεις

ψάξε να βρεις τ' αληθινό

και μην τ' αμφισβητήσεις.

Κάποιοι κάποτε πίστευες

πως θέλαν το καλό σου

κι όμως ο χρόνος έδειξε

πως 'θέλαν τ' όνειρό σου.

Ίσως να μην το ήθελαν

μα εποφθαλμιούσαν

την τύχη μου και τη χαρά

αυτοί να κατακτούσαν.

Σα να 'τανε ηθοποιοί

σε μία τραγωδία

και να 'ξεραν το ρόλο τους

με τόση ευκολία.

Το τραγικό το πρόσωπο

ήμουν όμως εγώ

κι η ειμαρμένη γέλαγε

με ειρωνικό σκοπό.

Μου φανερώθηκε αργά

η αλήθεια και σε 'μένα

από ένα φίλο στο κοινό

που είχε δει το ψέμα.

'Ετσι απρόσμενα έμαθα

πως πρωταγωνιστούσα

σε μια αδκία δραματική

που δεν κατανοούσα.

Θέλησα τότε να φανεί

κάποιος από ψηλά

την ειρωνεία την τραγική

να πάρει μακριά

Γιατί ό,τι αντιλαμβάνεσαι

με τα ίδια σου τα μάτια

δε γίνεται, θα το δεχτείς

κι ας γίνεσαι κομμάτια.

_______

Αυτά που έμαθα τότε, είχαν συμβεί πριν τρία χρόνια.

Πιο δύσκολο το κάνει το γεγονός ότι είναι από τις σχέσεις που δεν επιλέγουμε.

Το έργο επαναλαμβάνεται... με διαφορετικό σενάριο ίσως, αλλά με ίδια κατάληξη... δύσκολα πλέον θα ξαναβρεί η εμπιστοσύνη το δρόμο του γυρισμού.

Y.Γ.1: Φαίνεται η επιρροή από την Αντιγόνη' αυτή μας δίδασκαν εκείνη τη χρονιά στο λύκειο.

Υ.Γ.2:Έχει και συνέχεια.. αλλά θα το αφήσω εδώ.