Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει... *

Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...

Μα πώς γίνεται αυτό, το μικρό πετραδάκι

να βαραίνει σαν βράχος την ανόητη καρδιά μου;

Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που καίει την καρδιά μου
να σε φέρνει κοντά στα όνειρά μου;
Απλώνω το χέρι, μα πώς να σε φτάσω;
Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ...

*μια να πηγαίνουν μπρος και μια πίσω.. αλλά πάντα να φέρνουν και κάτι στη στεριά.. ίσως λίγο διαφορετικό αλλά και δυνατό από τα σαράντα κύματα. Απλά συνεχίζεις να κοιτάς... αν αυτό το κάτι σκαλώσει στο βράχο ή το πάρουν πάλι τα κύματα.