We've come a long way

Τετάρτη 23 Μαΐου, ξημερώματα, και το ταξίδι ξεκινάει...

Το πρωί βρίσκομαι Μασσαλία, όπου θα κάτσω να περιμένω την Ε., που γυρνάει από το Μαρόκο.. Τρεις ώρες είναι αρκετές να οικειοποιηθώ του αεροδρομίου και να βγάλω τουλάχιστον την Παιδική ψυχή του Έσσε.

Λέγοντας για παιδική ψυχή' ήμαστε 2,5 χρονών όταν γνώρισα την Ε-ούλα. Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι την αρχή αυτής της φιλίας, αυτό που θυμάμαι και μου 'χει μείνει είναι όταν φώναζε τη μητέρα μου με τη χαριτωμένη προφορά της τότε "κυ(ρ)γία Μα(ρ)γία", μιας και έχει γεννηθεί στο Βέλγιο. Τις ώρες μας στο νηπιαγωγείο τις περνάγαμε μαζί, μαζί ζωγραφίζαμε τα ίδια πάνω-κάτω πράγματα:-).. μέχρι το δημοτικό. Θυμάμαι πολλές φορές μου άρεσαν κάποια σχέδια που έκανε και μου τα 'δειχνε κι εμένα μετά. Στο δημοτικό βέβαια η παρέα είχε μεγαλώσει, ήμασταν πλέον πέντε μαζί με τη Β., την Κ. και τη Ν. Η Στ' θα παραμένει πάντα μια από τις πιο αγαπημένες μου σχολικές τάξεις!

Στο γυμνάσιο χωριστήκαμε, αλλά πάντα κρατούσαμε επαφή. Οι συναντήσεις μας μέχρι τώρα με την Ε., μαζί με τη Β. και τη Ν., περιορίζονταν γύρω στις 3-4 το χρόνο. Αλλά ήταν σα να μη νιώθαμε ότι απουσίαζε η μία από τη ζωή της άλλης...

Κάποιο διάστημα πριν λίγα χρόνια που δεν ήταν ψυχολογικά ανεβασμένη, μου είπε πως με σκεφτόταν κι ένιωθε καλύτερα.. Καλά, γιατί δε με έπαιρνες τηλ. βρε? της λέω. Να σημειώσω ότι η Ε. δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις με τα κινητά - ;-) σε έδωσα..- αν και τώρα έχει στρώσει σχετικά.

Με αυτά και με τ'άλλα.. βλέπω την Ε. να με ψάχνει στις αφίξεις.

Και κάπως έτσι παίρνουμε το δρόμο για το Aix (en Provence), την Erasmούπολη της Ε.

Κομβικός δρόμος ο Cours Mirabeau, πλακόστρωτος, δεξιά κι αριστερά ψηλά δέντρα που όπου να 'ναι θα ενωθούν. Μικρές "πλατεΐτσες" με πράσινο στη μέση που αναγκάζουν τα αυτοκίνητα να κάνουν ένα ημικύκλιο, και στο τέλος η Rotonde, το άγαλμα με τις τρεις γυναίκες που συμβολίζουν τη Δικαιοσύνη, τη Γεωργία και τις Καλές Τέχνες αντίστοιχα.

Κι άλλα πολλά συντριβάνια... Δρομάκια με μαγαζιά, άλλα στενάκια με εστιατόρια και ταβέρνες από δω κι από 'κει -εικόνα που φέρνει λίγο στις Χώρες των νησιών μας- κι αρκετά Salon de thé.

Την επομένη πήραμε το πρώτο λεωφορείο για Τουλόν απ'όπου θα παίρναμε το πλοίο για Κορσική. Για κακή μας τύχη, ενώ ήμασταν στην ώρα μας στο λιμάνι και φτάσαμε λίγο παραδίπλα από το πλοίο, είδαμε ότι δεν είχε πέρασμα από τα κάγκελα που μας χώριζαν από το πλοίο κι έπρεπε να κάνουμε έναν κύκλο, αρχίζουμε το τρέξιμο. Τρέχει η Ε. μπροστά, για να συνεννοηθεί κιόλας στα γρήγορα, κι εγώ από πίσω με τα πράγματα... ήταν ήδη αρκετά μπροστά όταν, με σχετική ψυχραιμία και με πνίξιμο γέλιου, της λέω "Ε. ανεβάζουν την άγκυρα.." Τώρα που τα γράφω γελάω, αλλά και τότε αν και θέλαμε λίγη ώρα αρχικά να το συνειδητοποιήσουμε, το κανονίσαμε το θέμα κι έτσι μείναμε και στην Τουλόν!

Την Παρασκευή ήμασταν στο Αjaccio της Κορσικής. Εικόνες και αέρας από Επτάνησα ένα πράγμα.. προς το κοσμοπολίτικο της Κέρκυρας.

Τακτοποιηθήκαμε και πήραμε το δρόμο για το μπάνιο μας' μετά από την κούραση το χρειαζόμασταν. Ωραία νερά.. πάω να μπω και βλέπω τσούχτρες.. :-) για γέλια το λες? για κλάματα? τι να σου πω. Το ότι είχαμε χάσει το πλοίο δε με πολυείχε πειράξει, αλλά εκεί άρχισα να τα παίρνω λίγο..δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγα από κει αν δε βουτούσα κι όντως αφού περιεργάστηκα μετά το μέρος βρήκα μια περιοχή στα σχετικά ρηχά που ήταν "καθαρή" και μπλουμ!

Το βράδυ ανταμειφθήκαμε με καλό, παραδοσιακό φαγητό σε ένα όμορφο, ζεστό ταβερνάκι με live μουσική, όπου τα έκανες όλα "σαν στο σπίτι σου" όπως μας έλεγε και το γκαρσόν. Αν ήθελες νερό γέμιζες τη στάμνα από τη βρυσούλα, το ψωμί στο έφερναν σε φραντζολάκι και το έκοβες εσύ, καρό πετσετούλα και ένα ποτήρι ο καθένας "βάζεις εναλλάξ, πολύ κρασί και μετά λίγο νερό, πολύ κρασί-λίγο νερό.."

Για φαΐ να σας πω ότι μας έφεραν παϊδάκια με πατάτες στο φούρνο και κοκκινιστό? :) Μεσόγειος, παιδί μου!

Το Σάββατο επισκεφτήκαμε πριν φύγουμε το Cargese, πόλη όπου τον 18ο αι. εγκαταστάθηκαν Μανιάτες. Κάποια ελληνικά ονόματα στους δρόμους, αλλά και η ορθόδοξη εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα.

Μπορεί οι δυο μέρες στην Κορσική να χαν γίνει μία, αλλά ήταν ωραία.

Ακολούθησε μονοήμερη στις Κάννες, αμέ.. μαζί με άλλους φοιτητές του Aix. 

Ήταν η τελευταία μέρα του φεστιβάλ κι ως εκ τούτου δεν εμφανίστηκαν και πολλοί VIP, μόνο ο Αλαίν Ντελόν, τον οποίο ψιλοχάσαμε, ενώ εμείς βγήκαμε φωτογραφία με τη Mrs. Doubtfire, που αν και λογικά δεν ήταν ο Robin Williams, του έμοιαζε αρκετά. 






Αλλά δεν είναι αυτό το νταβαντούρι, με τον κόσμο που μαζεύετε πιο πέρα από το κόκκινο χαλί, που αξίζει στις Κάννες, όσο η θάλασσα, οι φοίνικες και τα όμορφα στενά της πόλης.

____***____

...και τώρα τα κεφάλια μέσα...