Τρίτη, Ιουλίου 17, 2012

(Αντ)αποκρίσεις // Trip squared

Πολύωρες ανταποκρίσεις - ένα εν δυνάμει χόμπυ (δεύτερη, μετά το Άμστερνταμ). Ειδικά σε μέρη που δεν έχεις πάει. Και κατά προτίμηση, στην επιστροφή.*

Buongiorno principessa!
Ήταν να κανονιστεί ταξίδι στη Ρώμη την άνοιξη. Αναβλήθηκε. Κι έτσι διάλεξα επίτηδες την 8ωρη ανταπόκριση εκεί, μετά την Ισπανία. Είχα ήδη εκτυπώσει μια ιδέα χάρτη, χωρίς τα ονόματα των μικρών δρόμων, αλλά μου αρκούσε απλά για τον προσανατολισμό -έτσι για την αλητεία. Έφτασα μεσημέρι. Με λίγη καθυστέρηση, συν/πλην τα πήγαινε-έλα, είχα διαθέσιμες 3 καθαρές ώρες στο κέντρο της Ρώμης. Πιο πέρα από το Termini, κάνοντας μια ερώτηση σε ένα ζευγάρι βλέπουν το χάρτη μου και μου δίνουν το δικό τους που τον είχαν πάρει απ' το ξενοδοχείο τους (Το καημένο, θα σκέφτηκαν, θα χαθεί και θα το ψάχνουν). Παρά την αλητεία, δε μπόρεσα να αντισταθώ. Έχει άλλη χάρη να παρατηρείς στις γωνίες τις επιγραφές με τα ονόματα των δρόμων.

Με το χάρτη, λοιπόν, και τα καινούρια μου παπουτσάκια από τη Γρανάδα για παρέα, πήρα τους δρόμους ξεκινώντας απ την Cavour. Τα φανάρια τους κρατάνε πολλή ώρα. Γι αυτό και δεν περιμένεις να γίνει πράσινο. Κατηφορίζω, με κατεύθυνση το Γιγάντιο. Έχει την ομορφιά του να ταξιδεύεις μόνος, σταματάς όπου θες, χαζεύεις, πας δεξιά, πας αριστερά. Το σχετικά γελοίο είναι οι κοίτα-τί-καλά-μπορώ-και-μόνη-μου αυτοφωτογραφίες, "Χέι, ψιτ, χαζογέλα στον εαυτό σου! Κλικ!". Ένιωθα σαν το νάνο του μπαμπά της Αμελί· η Σοφία μπροστά απ' το Κολοσσαίο, η Σοφία εδώ, η Σοφία εκεί. [Στο επόμενο ταξίδι μου να θυμηθώ να πάρω κι εγώ ένα κουκλί - τύπου "where is Waldo?"] Συνεχίζουμε. Πλακόστρωτα στενάκια, παραστενάκια, πολύχρωμες προσόψεις, πράσινο στις βεράντες, φανάρια (όχι τα κοκκινο-πορτοκαλο-πράσινα, τα άλλα στους τοίχους), βέσπες, παλιά κτήρια, κίωνες, αγάλματα, συντριβάνια. Ζέστη. Μετά το 42 της Σεβίλλης, το υπόλοιπο κοκκινομαύρισμα το πήρα εδώ στη Ρώμη. Παρακάτω, αρχαία και πάλι στο προσκήνιο. Πέτρα, χώμα και μάρμαρο, σε μια περίτεχνη σύνθεση.



Περπατώντας πιο πέρα από τη Ρωμαϊκή Αγορά βρήκα τη σύγχρονη. Πήρα ένα φόρεμα για τη sis που είχε γενέθλια, ε άντε κι ένα για μένα -δελεαστικό το "saldi" στη τζαμαρία. Προτελευταία στάση: Fontana di Trevi. Ένα συντριβάνι και πόσα κεφάλια τουριστών στη μέση. Είναι τόσοι που σίγουρα κάποιοι με γυαλιά θα φαίνονται λες και στήθηκαν για να τους βγάλεις εσύ φωτογραφία ["Εσείς με τα πράσινα, κοιτάτε λίγο απ' την άλλη; Δε μου αρέσουν οι στημένες φώτος"]. Να, εδώ πετάω το φράγκο μου και πάω για παγωτάκι, συνεχίστε εσείς. Vaniglia e bacio, παρακαλώ. Άλλη μία ε; Άντε, tiramisu. Έχει μείνει μια ώρα στην αιώνια πόλη. Περπατώντας προς το σταθμό σκέφτομαι τί γίνεται αν μετανιώσω για την ευχή, θα πρέπει να πάρω το φράγκο πίσω; (Ίσως γι αυτό ο μύθος να λέει ότι αν ρίξεις ένα κέρμα, τότε θα ξαναγυρίσεις. Δε λέει βέβαια ότι πιθανόν να πρέπει να βουτήξεις.) Λιώνει το παγωτό. Κάθομαι για ένα καφεδάκι (Ποιός έβγαλε τη φήμη ότι δεν έχουν freddo στην Ιταλία;). Ό,τι πρέπει ήταν. Μου μιλάνε στα ιταλικά, ωραία γλώσσα, αλλά βαριέμαι να ξεκινήσω κι άλλη τώρα.

Στην ώρα μου για το λεωφορείο της Alitalia. Πίσω στο αεροδρόμιο. Οι γνωστές διαδικασίες. Πριν την τελευταία πτήση, ένα πέρασμα από το μαγαζί με τις κολώνιες. Και να μην αγοράσεις, θα ψεκαστείς με ένα άρωμα. Ίσως το προπροηγούμενό σου. 1 άρωμα, 1.000 εικόνες, 1.000.000 λέξεις. 
Στις βραδυνές πτήσεις δε δύναμαι να μην παραγγείλω κρασί. Και κάπως έτσι πάλι έμεινα με την απορία για τη γεύση της πορτοκαλάδας με το σαγκουϊνί χρώμα.



* Oι ανταποκρίσεις-ταξίδια μετά από ένα ταξίδι είναι σαν ένα σοκολατάκι baci με το σωστό μήνυμα στο χαρτάκι -ή καλύτερα, σαν ένα cheesecake. Arrivederci Roma.

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος1/12/13, 4:08 π.μ.

    Κοίτα να δεις, μετά από 1+ χρόνο μαθαίνω όχι μόνο ότι υπήρχε λέξη για την κοίτα-τί-καλά-μπορώ-και-μόνη-μου αυτοφωτογραφία, αλλά κι ότι βγήκε λέξη της χρονιάς. Selfie, άκου εκεί.
    Φχαριστώ, θα κρατήσω τη δικιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή