Φεύγα

Από την αρχή του καλοκαιριού ήθελα να πάω στη λίμνη Βουλιαγμένης (Ηραίου) και κανονίστηκε τελικά για χτες, μια μέρα πριν αλλάξει ο καιρός.


Πρώτη στάση Λουτράκι. Ανά σημεία μου έφερνε λίγο από Νότια Γαλλία, κάτι η ατελείωτη σε μήκος παραλία, κάτι οι φοίνικες.. [καλά, λίγο είπαμε]

Μετά από μια περαντζάδα, πήραμε το δρόμο για τη λίμνη - ή για την ακρίβεια λιμνοθάλασσα, μιας και επικοινωνεί από ένα πέρασμα με τη θάλασσα. Τα νερά έχουν το κρυστάλλινο της θάλασσας και το γαλήνιο της λίμνης.

Μου 'χε λείψει η μυρωδιά που έχει το δέρμα μόλις βγεις απ' τη θάλασσα..

[τη λέω πολλές φορές τη λέξη, γιατί ποιός ξέρει τώρα πότε θα την ξαναπώ:Ρ]

Με την αλμύρα πάνω μας, συνεχίσαμε για τον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου. Από ψηλά βλέπεις τις πέτρες που έχουν μείνει από το ναό της Ήρας Ακραίας ενώ το μάτι σου χάνεται στην υδάτινη απεραντοσύνη.

Πιο πάνω, σαν προστάτης, στέκει περήφανα ο Φάρος. Ανηφορίσαμε από το χωμάτινο δρομάκι. Η παρακάτω φωτογραφία* έφτανε για να θέλω να δω αυτό το φάρο από κοντά. Μόλις την είδα συνειδητοποίησα πως θα πρέπει να ήταν ο ίδιος που είχα δει παλιότερα σε μια σειρά κι αναρωτιόμουν πού να βρίσκεται..

Έχοντας πλέον ανοίξει η όρεξή μας, πήραμε τα βουνά! Η διαδρομή προς το χωριό Πίσια (κι όχι πισία, που λέγονται κάτι ποντιακά τηγανητά τυροπιτάκια) ήταν απολαυστική' σχεδόν άδειος ο, όχι πολύ φαρδύς, δρόμος με θέα καταπράσινες πλαγιές. Φτάνοντας στο χωριό η διαδρομή ομόρφυνε περισσότερο, το αεράκι δρόσισε κι άλλο, το νερό έτρεχε από τις βρύσες κάτω από τα πλατάνια..Στο γυρισμό βλέπαμε από τους καθρέφτες τον ουρανό να γίνεται από πορτοκαλί, ροζ ενώ μπροστά μας τα σύννεφα γίνονταν από ανοιχτό γκρι, σκούρο γκρι-μωβ!

* Life is... a beach! :-)