λοιπόν, αν και στους Πόντιους δε θα 'λεγα πως έχω αδυναμία, σας βγάζω το καπέλο που δεν ξεχνάτε.
και θα σου προτείνω κι εσένα να την ταινία "Αραράτ", για τη γενοκτονία των Αρμενίων, απ' όπου και η ατάκα:
"Ξέρεις τι είναι αυτό που προκαλεί ακόμα τόση οδύνη; Δεν είναι οι άνθρωποι που χάσαμε, ούτε και η γη. Είναι που ξέρουμε ότι μπόρεσαν να μας μισήσουν τόσο. Ποιοι ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που μπόρεσαν να μας μισήσουν τόσο; Πώς αρνούνται ακόμα το μίσος τους, με αποτέλεσμα να μας μισούν ακόμη περισσότερο;"
Ίσως βγαλμένος από το πιο όμορφο παραμύθι, αυτό της Ανατολής, ο παππούς Αντώνης.
Εκεί που μ’ολες τις περίεργες συγχορδίες χοτζάδων και καμπαναριών που αποπέμπουν ο Ένας θεός δεν φύλαξε….
Άδικη μοίρα για την Ανατολή και σκόρπια τα κομμάτια της ψυχής σου δεν θα μπορέσεις ποτέ να τα μαζέψεις όλα στην επιστροφή σου.
Θα μένουν να σεργιανάνε σα στοιχειά σε μαχαλάδες και κορφές και στα νερά της πατρίδας.
Εκεί που την αρμονική συμβίωση των λαών την έβλεπες στο κλάμα των πιτσιρικάδων και στην λαλιά του πραματευτή.
Σαν φεύγαμε δεν πιστεύαμε Σαν φεύγαμε συγυρίζαμε το σπίτι , θα ξαναγυρνούσαμε. Σαν φεύγαμε ο Χασάν , η Ζευνέπ και ο μικρός Αλή κλαίγανε στο κατωθύρι τους Εμείς αυτούς ξέρουμε για Τούρκους, οι άλλοι…..οι άλλοι δεν έχουν όνομα και είναι παντού. Παντού.
Εμείς νιώθουμε πως δεν έχει δικαίωμα η νιότη μας, μόνο στην παρηγοριά και πως στο τέλος οι λαοί θα δικαιωθούν. Μας χώρισαν από τους γείτονες αδερφούς…
Αλλά την Μνήμη ? Μπορούν να μας πάρουν την Mνήμη ?
Ο παππούς Αντώνης μέχρι που έφυγε δεν είδε πουθενά τα κομμάτια της ψυχής του στα κιτάπια της νέας πατρίδας.
Είδε όμως να τον αποκαλούν τουρκόσπορο στην αρχή και εαμοβούλγαρο αργότερα. Κι αναρωτιότανε γιατί, κι ας μάτωσε για την νέα πατρίδα.
Είδε τον δρόμο “Κεμάλ Ατατούρκ” στην Σαλονίκη, ίσα που πρόλαβε και την απαγόρευση του «1922» του Κούνδουρου.
Τόχε πάρει απόφαση όμως και δεν τα’ δινε σημασία , δεν περίμενε τίποτα από κανέναν.
Μόνο με τον Χαρίτωνα όταν βρίσκονταν έστριβαν να πιούν ένα τσιγάρο λέγοντας «χάϊτε καλή πατρίδα»
Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε και ο παππούς Αντώνης ούτε τώρα περιμένει.
Δεν περιμένει τίποτα από καμία Ρεπούση, από καμία Ακαδημία, από κανέναν Χριστοδουλοκαρατζαφέρη.
Τους τελευταίους τους ήξερε 85 χρόνια τώρα. Τους άλλους τους βλέπει σήμερα….
Δεν περιμένει τίποτα από κανέναν, δεν έχουν να του πουν τίποτα αυτοί.
Μόνο στρίβωντας να πιεί ένα τσιγάρο με τον Χαρίτωνα λέει ακόμα «Χάϊτε καλή πατρίδα» Βλέποντας τα χαϊρια μας….
Για να 'χεις αδυναμία, πρέπει να γνωρίσεις καλύτερα ίσως τους Πόντιους :) Θυμάμαι που μου χες πει παλιότερα πως είχες διαβάσει και το "Ούτε το όνομά μου" της Thea Halo, το 'χω στη λίστα μου με τα βιβλία. Πόνος για το μίσος.. αυτό μένει μετά από κάθε γενοκτονία.
Σα ξένα ήταν Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος.. Τη Μνήμη δε μπορούν να μας την πάρουν, αντιθέτως έχουμε το χρέος να την "περάσουμε" και στα παιδιά μας "Χάιτε καλή πατρίδα"
τα λέει όλα το βίντεο, μπράβο, δεν είμαι πόντιος είμαι έλληνας μα πάνω από όλα είμαι άνθρωπος και δεν θέλω να ξεχνώ τέτοιες καταστάσεις γιατί έτσι μπορώ να τις αναγνωρίζω όποτε ξανασυμβούν και να αντιδράσω, όπως τώρα που γίνεται στο Νταρφούρ ή πριν από κάποια χρόνια στη Ρουάντα
λοιπόν, αν και στους Πόντιους δε θα 'λεγα πως έχω αδυναμία, σας βγάζω το καπέλο που δεν ξεχνάτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι θα σου προτείνω κι εσένα να την ταινία "Αραράτ", για τη γενοκτονία των Αρμενίων, απ' όπου και η ατάκα:
"Ξέρεις τι είναι αυτό που προκαλεί ακόμα τόση οδύνη; Δεν είναι οι άνθρωποι που χάσαμε, ούτε και η γη. Είναι που ξέρουμε ότι μπόρεσαν να μας μισήσουν τόσο. Ποιοι ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που μπόρεσαν να μας μισήσουν τόσο; Πώς αρνούνται ακόμα το μίσος τους, με αποτέλεσμα να μας μισούν ακόμη περισσότερο;"
Ίσως βγαλμένος από το πιο όμορφο παραμύθι, αυτό της Ανατολής, ο παππούς Αντώνης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί που μ’ολες τις περίεργες συγχορδίες χοτζάδων και καμπαναριών που αποπέμπουν ο Ένας θεός δεν φύλαξε….
Άδικη μοίρα για την Ανατολή και σκόρπια τα κομμάτια της ψυχής σου δεν θα μπορέσεις ποτέ να τα μαζέψεις όλα στην επιστροφή σου.
Θα μένουν να σεργιανάνε σα στοιχειά σε μαχαλάδες και κορφές και στα νερά της πατρίδας.
Εκεί που την αρμονική συμβίωση των λαών την έβλεπες στο κλάμα των πιτσιρικάδων και στην λαλιά του πραματευτή.
Σαν φεύγαμε δεν πιστεύαμε
Σαν φεύγαμε συγυρίζαμε το σπίτι , θα ξαναγυρνούσαμε.
Σαν φεύγαμε ο Χασάν , η Ζευνέπ και ο μικρός Αλή κλαίγανε στο κατωθύρι τους
Εμείς αυτούς ξέρουμε για Τούρκους, οι άλλοι…..οι άλλοι δεν έχουν όνομα και είναι παντού. Παντού.
Εμείς νιώθουμε πως δεν έχει δικαίωμα η νιότη μας, μόνο στην παρηγοριά και πως στο τέλος οι λαοί θα δικαιωθούν.
Μας χώρισαν από τους γείτονες αδερφούς…
Αλλά την Μνήμη ? Μπορούν να μας πάρουν την Mνήμη ?
Ο παππούς Αντώνης μέχρι που έφυγε δεν είδε πουθενά τα κομμάτια της ψυχής του στα κιτάπια της νέας πατρίδας.
Είδε όμως να τον αποκαλούν τουρκόσπορο στην αρχή και εαμοβούλγαρο αργότερα.
Κι αναρωτιότανε γιατί, κι ας μάτωσε για την νέα πατρίδα.
Είδε τον δρόμο “Κεμάλ Ατατούρκ” στην Σαλονίκη, ίσα που πρόλαβε και την απαγόρευση του «1922» του Κούνδουρου.
Τόχε πάρει απόφαση όμως και δεν τα’ δινε σημασία , δεν περίμενε τίποτα από κανέναν.
Μόνο με τον Χαρίτωνα όταν βρίσκονταν έστριβαν να πιούν ένα τσιγάρο λέγοντας «χάϊτε καλή πατρίδα»
Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε και ο παππούς Αντώνης ούτε τώρα περιμένει.
Δεν περιμένει τίποτα από καμία Ρεπούση, από καμία Ακαδημία, από κανέναν Χριστοδουλοκαρατζαφέρη.
Τους τελευταίους τους ήξερε 85 χρόνια τώρα. Τους άλλους τους βλέπει σήμερα….
Δεν περιμένει τίποτα από κανέναν, δεν έχουν να του πουν τίποτα αυτοί.
Μόνο στρίβωντας να πιεί ένα τσιγάρο με τον Χαρίτωνα λέει ακόμα «Χάϊτε καλή πατρίδα»
Βλέποντας τα χαϊρια μας….
-----
mumul
Για να 'χεις αδυναμία, πρέπει να γνωρίσεις καλύτερα ίσως τους Πόντιους :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι που μου χες πει παλιότερα πως είχες διαβάσει και το "Ούτε το όνομά μου" της Thea Halo, το 'χω στη λίστα μου με τα βιβλία.
Πόνος για το μίσος.. αυτό μένει μετά από κάθε γενοκτονία.
Σα ξένα ήταν Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος..
Τη Μνήμη δε μπορούν να μας την πάρουν, αντιθέτως έχουμε το χρέος να την "περάσουμε" και στα παιδιά μας
"Χάιτε καλή πατρίδα"
τα λέει όλα το βίντεο, μπράβο, δεν είμαι πόντιος είμαι έλληνας μα πάνω από όλα είμαι άνθρωπος και δεν θέλω να ξεχνώ τέτοιες καταστάσεις γιατί έτσι μπορώ να τις αναγνωρίζω όποτε ξανασυμβούν και να αντιδράσω, όπως τώρα που γίνεται στο Νταρφούρ ή πριν από κάποια χρόνια στη Ρουάντα
ΑπάντησηΔιαγραφή