Κουφ(ι)ονήσια

Περασμένες 2 τα μεσάνυχτα και στο λιμάνι έχει μαζευτεί κόσμος... φορτηγάκια κι αυτοκίνητα να περιμένουν να μαζέψουν τον κόσμο’ ένα χαρούμενο, θορυβώδες κλίμα. Λίγο πιο πάνω έβλεπες τον Μύλο φωτισμένο στα μπλε.. Κάναμε λίγα βήματα, ψάχνοντας, και μετά από λίγο ακούω ένα Σοφίααα..(?)* από τη συνονόματη οικοδέσποινά μας – μας κατάλαβε λέει. 

Ξαπλώσαμε και από την μπαλκονόπορτα ακούγονταν οι παρέες που περνούσαν από κάτω και το πάφλασμα των κυμάτων...


Όταν ξυπνήσαμε, ανοίγοντας τα παραθυρόφυλλα, αντίκρυσα αυτό..

Στο δρόμο για τις παραλίες –αυτές τις μαγευτικές με τα γαλαζοπράσινα, κρύα νερά- η στεριά έπαιζε παιχνίδια με τη θάλασσα και σχηματίζονταν μικρές ιδιωτικές παραλίες, μεγάλες και μικρές σπηλιές, απότομα ψηλά βράχια απ’όπου μπορεί να έβλεπες καναδυό μικρούς Κουφονησιώτες να πηδάνε. Κάπου εκεί καταλάβαινες πώς βγήκε το όνομα του νησιού. Προχωρώντας κι άλλο παραλιακά, το μάτι σου πέφτει σε μια φυσική Πισίνα.

Φυσικά και δε χάσαμε την ευκαιρία’ η αίσθηση που είχα εκεί μέσα, μου έφερε κάτι από τη Νεράιδα των Κυθήρων. Άλλο αξιοπερίεργο ήταν το Γάλα όπου ο βράχος έκλεινε στην αγκαλιά του μια μικρή –λες και τεχνητή- παραλία.

Κάπου στην Ιταλίδα έμεινα με το στόμα ανοιχτό να χαζεύω ένα έργο τέχνης..

Απίστευτος ο τύπος. Είχα πετύχει και μια γοργόνα, αλλά δεν πρόλαβα να την απαθανατίσω..

Ενώ όπου και να βρισκόσουν έβλεπες απέναντι την ξαπλωμένη γυναίκα, την Κέρο. Προσπαθούσα να βρω τα ακριβή σημεία της, ώσπου ρώτησα για να μου πουν.

Το βράδυ ροκ μουσικές πλανιόνταν δίπλα στο κύμα ή μεσα στα στενά. Εκεί βλέπεις τα άτομα με τα οποία αντάλλαξες το μεσημέρι στην παραλία μερικές κουβέντες, όλοι γνωστοί.

Μια εκδρομούλα στο κάτω Κουφονήσι μας δίνει τη συνολική εικόνα του τόπου. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο ερημικά, αλλά η ομορφιά παραμένει. Στο γυρισμό από την πρύμνη βλέπαμε τον ήλιο να δύει, ενώ το καΐκι μας έκανε βόλτες δίπλα από το Γλαρονήσι ανάμεσα από τους ανεξάρτητους βράχους που έστεκαν μες στη θάλασσα.

Πέρασαν πολύ γρήγορα οι μέρες και γυρίσαμε πίσω στο καμίνι –ευτυχώς προσωρινά. Εικόνες που γίναν κιόλας αναμνήσεις, κάποιες υποθαλάσσιες φωτογραφίες που περιμένω να τις δω, ένα μπουκάλι Vinsanto με άμμο από το Φοίνικα. Αυτά κι άλλα ανεκτίμητα πήραμε από το νησί. Δύσκολος ο γυρισμός..

*Το όνομά μου το άκουσα πάνω από 10 φορές σ’αυτό το νησί.

Καλοκαιρινές νότες

Μπήκε κι ο Ιούλιος.. πώς περνάει ο καιρός.

Φοράει νύχτα στα μαλλιά, του φεγγαριού την άλω
να γίνει η αγάπη διάφανη, γυναίκα ποθητή
 
Αν και μου αρέσει περισσότερο το τραγούδι του Αυγούστου!

Αύγουστος είναι το τραγούδι του Νικόλα

και κάποια νύχτα στη ζωή που τα 'χεις όλα

μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι

να παίζει Μάλαμα, Περίδη και Λιδάκη.
 

Καλές και ξέγνοιαστες διακοπές!!

Συνειδητοποίησα ότι τα νησιά που έχω πάει με τον Κ. εναλλάσσονται (ως προς τα αρχικά τους) με τα ονόματά μας (!)