I'll keep this wisdom in my flesh

117. Αντί για 11. Ένας αριθμός ήταν ικανός να μου αλλάξει την καθημερινότητα και τα δεδομένα μου. 2 χρόνια πριν.

I crossed over

                                     Anxious spirit

Lost my knowing

Confused senses

Χώρος περιορισμένος και χρόνος μακρύς.  

Ο χρόνος περνάει όταν επικεντρώνεσαι στο τώρα. Μπορεί να σκεφτόμουν στιγμές και από το παρελθόν, αλλά περισσότερο σαν απολογισμό, σαν μέτρημα. Δεν χρειάζονται βιασύνες για το μετά. Μόνο θετικές σκέψεις, ανακατεμένες με υπομονή. Μιας και αυτά τα συστατικά τα έχω πάντα στο συρτάρι μου.  

Ζούσα μια καινούρια πραγματικότητα όπου μάζευα εμπειρίες. Ενώ παράλληλα κέρδιζα χρόνο με τους ανθρώπους μου. Μια πραγματικότητα που δεν την ένιωθα τόσο πραγματική. Ενώ παράλληλα κέρδιζα χρόνο με τον εαυτό μου. 

Δεν ξανασυστηθήκαμε· τον γνώριζα ήδη καλά (ή έτσι πιστεύω τουλάχιστον), απλά τώρα κάναμε ένα ταξίδι σε μέρη που δεν είχαμε ξαναπάει. Κι αυτό μας έδενε ακόμα περισσότερο.

Y amor, misterio de la luna

Amor, mi vida preciosa

Amor, dame dame fuerza

Amor, confía medicina

Δύναμη. Ερχόταν από μέσα. Ερχόταν όμως και από έξω. Κι εκεί ισορροπούσα.            

 medicina y amor

Ποιά είναι τα σημαντικά στη ζωή τα γνωρίζεις. Όταν δε τα αντικρίζεις και κατάματα, μετά τα βλέπεις (σχεδόν) όλα αλλιώς. Έχει προστεθεί στη ματιά σου ένα φίλτρο ..άφιλτρο.

Κι έπειτα το στοίχημα είναι αν θα καταφέρεις να κρατάς από εδώ και πέρα αυτή τη ματιά στα πράγματα. Όπως όταν γυρίζεις από το νησί και κουβαλάς αυτή την αίσθηση ανεμελιάς.

*

We are all related

In love, give me strength

In this love, we are all related

In love, give me strength in this love

We are all related

113 φεγγάρια μετά

Τα τελευταία δύο χρόνια το είχα στο μυαλό μου το blog κι έμπαινα συχνά για να θυμηθώ συγκεκριμένες ιστορίες, λεπτομέρειες, ημερομηνίες.. και έτσι απλά, ένιωθα πολλές φορές τα συναισθήματα που βίωνα τότε που τα έγραφα. Πώς είναι όταν μυρίζεις ή γεύεσαι κάτι από τα παλιά και σου έρχονται γλυκιές αναμνήσεις στο μυαλό.. κάπως έτσι.

Έχει λείψει θαρρώ αυτή η καθαρότητα των blogs, σου φέρνουν στο νου κάτι πιο αγνό. 

Νοσταλγικά διαβάζω καταστάσεις μιας 20ετίας πίσω, που πλέον δε νοούνται (τεχνολογικά και μη).. να γράφεις "ψευδοκώδικα" στο blog για να κάνεις κάτι bold ή να βάλεις link// να δίνεις ραντεβού στο msn ή να καλείς την κολλητή σου -που ήταν το καλοκαίρι στη Γερμανία- με χρονοκάρτα// να χάνεις το κινητό σου κι αυτό που σε τρομάζει να είναι τί θα γίνουν "τα μηνύματά μου..; οι επαφές;.." ούτε καν φωτογραφίες εκείνα τα χρόνια ..αυτά ήταν τα βασικά που είχαμε τότε στο κινητό κι όχι τη ζωή μας όλη..  

Ξεφύλλιζα λοιπόν τις σελίδες αυτές, ενώ εκείνο το διάστημα ζούσα κάτι πρωτόγνωρο που άλλαξε πολλά μέσα μου (ίσως και λίγα, αλλά ουσιαστικά), το οποίο ακόμα καλά καλά δεν έχω συνειδητοποιήσει.

Reset. Χώρος στο τώρα.

ΥΓ: Χαίρομαι που βλέπω παλιούς συνταξιδιώτες να συνεχίζουν να γράφουν, αλλά κάποιοι συνεχίζουν να λείπουν…

«Street spirits είναι όλοι αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι που συναντάς στον δρόμο, που μπορεί και να τους προσπεράσεις αλλά αποκλείεται να τους ξεχάσεις...» Ν. 

Παρέα κι ένα παρεό

Όσα ταξίδια κι αν έκανα τον προηγούμενο χρόνο, μου 'χαν λείψει αυτά τα χωρίς έγνοιες που δεν περνάς σε εξοδολόγια τα εισιτήρια των πλοίων.

Φοινικιές

 

//Ένας κύκλος στον αέρα.

Και περισσότεροι.

 Όλα γυρίζουν.

Σαν τρελά.//

Κύκλος, αλλά όχι αυτός της επανάληψης. 
Κι ας μην είναι τέλειος.
Σαν αυτούς που κάναμε μικρές με την αδερφή μου, που περιστρεφόμασταν με φόρα, σα δερβίσηδες, με ανοιχτά τα χέρια. Μέχρι να ζαλιστούμε. Και μετά καθόμασταν κάτω και νιώθαμε το πάτωμα να ανεβοκατεβαίνει. 
Ένας κύκλος ξεγνοιασιάς.

Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει*

or else Mind the gap between the ship and the dock

Ήταν δυο λεπτά πριν την αναχώρηση κανονικά, όταν κατηφόριζα με τα πράγματα για το λιμάνι κι είδα το πλοίο να φεύγει. [Σα να ήξεραν ότι δεν ήθελα να φύγω.] Έσερνα τη βαλίτσα με τα ροδάκια, έχοντας άλλες δύο τσάντες στον ώμο, και συνέχιζα να τρέχω. Είχε πέσει εν τω μεταξύ σύρμα στο λιμενικό από συνταξιδιώτη ότι υπάρχει κι άλλος επιβάτης. Συνεχίζοντας το σπριντ στην κατηφόρα, βλέπω το πλοίο να επιστρέφει με έναν κινηματογραφικό αέρα.. Μου παίρνει τη βαλίτσα ο λιμενικός, τρέχουμε μαζί για να προλάβω να ανέβω στην μπουκαπόρτα [λέξη κι αυτή] χωρίς να δέσουν - στον αέρα ένα πράμα. Γελούσα κι έτρεχα (και τούμπαλιν), ενώ οι επιβάτες κοιτούσαν από το κατάστρωμα και χειροκροτούσαν. Χοπ!

//Κλείνει η αυλαί..εε η μπουκαπόρτα.//

[Φολέγανδρος - Σίκινος]


υγ: από μικρή μου άρεσε αυτή η σκηνή, στο 1:10. ντάξει, απείχε λίγο παραπάνω.

*αυτο-υγ: κοπελιά, αμάν πια μ'αυτόν τον παυλίδη δηλαδή.

Θύμησες

Και χωρίς τα φτερά δε φοβάμαι

το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά

Reboot

Το ίδιο έργο πάλι. Μινιμαλιστική σκηνοθεσία. Μια αχνή, λευκή εικόνα μαζί με έναν αντίστοιχα λευκό θόρυβο. Κανένα ενδιαφέρον [να θυμηθώ ν' αλλάξω σκηνοθέτη]. Πρέπει μάλιστα να ήταν η εκτεταμένη έκδοσή του. Θα προτιμούσα κάτι σε εικόνες, εναλλαγές εικόνων, σαν από αναλογικό φιλμ [ν' αλλάξω και μοντέρ].

Καλή χρονιά να έχουμε. Καλά ξεκινήματα. Με λευκές σελίδες, να τις γεμίζουμε με ό,τι μας γεμίζει. 
Υγεία. Εις.