Τρίτη, Αυγούστου 21, 2012

ΣΚΑ Σου Σου

//π.γ.: Επειδή σε κάποιους δεν αρέσουν οι γραμμούλες μου, θα τις βγάλω, ορίστε, να δω τί θα καταλάβετε. Χωρίς περιορισμούς, αλλά -σας το λέω- μπορεί και να χαθείτε μες στους συνειρμούς μου. Εγώ προειδοποίησα. Δε φέρω καμμία ευθύνη.//

Και φέτος, λοιπόν, το καλοκαίρι ήταν επίσης διαφορετικό. (Σώπα. Κοίτα να δεις πράγματα. Θα 'ναι που είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα.) Παραβίασα δύο βασικούς, μέχρι τώρα, κανόνες: 1) Πήγα δεύτερη φορά στο ίδιο νησί. 2) Δεν πήγα Δεκαπενταύγουστο στο χωριό για πρώτη φορά.


-Σ-

Ακολουθίες Στιγμών
 Η πρόταση έγινε πάλι 5 μέρες πριν, μη χαλάσουμε την παράδοση. Πήγα ν' αφήσω πάλι το στίγμα μου στο σίγμα (μου). Ίδιο νησί, άλλη παρέα (η sis και δυο καλές της φίλες, από μικρά τα ξέρω μωρέ -ή το ανάποδο τέλοσπάντων), σκηνή και υπόστρωμα αντί για κρεβάτι. Ο δρόμος προς τη Χώρα διαφορετικός -πήραμε το αριστερό το μονοπάτι αυτή τη φορά. Έρωτας η Χώρα, τα 'χουμε ξαναπεί. Αντί για αμυγδαλάκια, βρήκα σε ένα μπαλκόνι σύκα αραδιασμένα σε ένα μεγάλο κομμάτι ξύλο, καλυμμένα με τούλι. Αυτοκινητάκι Getz λευκό [από τον ίδιο φίλο ενοικιαστή, μορφή και συμπάθεια, μας ξανάδωσε την ομπρέλα, δεν την (ξανα)χρησιμοποιήσαμε], Στέρεο Νόβα και βρουμ, την είδα ντόπια κι όριζα τις διαδρομές. Γνωστά άτομα και παρέες. Από πέρσι. Και το στέκι, στέκι.  

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Άσε τις συγκρίσεις στην άκρη και ζήσε μοναδικά.


Και μην ξεχνάτε, να τραβάτε βιντεάκια στις διακοπές. (Νωρίς σας το 'πα, ξέρω.) Να καταγράφετε ακολουθίες στιγμών κι όχι μόνο μεμονωμένες στιγμές. [Για όταν ξαναδείς τα βίντεο, να σου κάνουν λίγο περισσότερο παρόν απ΄ ότι οι φωτογραφίες. Θα μου πεις και γιατί να κάνω το παρελθόν παρόν; Θα σου πω είναι ωραίο να κόβεις βόλτες και να επιστρέφεις. Αν δεν έχεις βέβαια καλό προσανατολισμό κι αίσθηση του χρόνου, άστο, μη χαθείς κιόλας.]

Αστραλόν
Βροχή αστεριών. 
Γιατί να μην πέφτουν και οι αστερισμοί, αλλά μόνο τα άσχετα/ανώνυμα άστρα; (Μια πεταλούδα, λέει, κουνάει τα φτερά της στον Αμαζόνιο και φέρνει λευκή καταιγίδα στην Ιαπωνία. Γι αυτό. Μια πεταλούδα που ξεφεύγει.. Εκεί που σπαν οι καταιγίδες.)

Απλώσαμε τις ψάθες στην παραλία. Πήρα ένα κρασί από το μπαρ, οι λοιπές είχαν αρκεστεί στα προηγούμενα ρακόμελα στο Καφενείο. Να βλέπεις τ' άστρα ξεροσφύρι δίπλα στη θάλασσα δε λέει, ας έχουμε τουλάχιστον δύο από τα στοιχεία του γνωστού τρίπτυχου, σε στίχους Πυθαγόρα. "Να, ένα" έλεγαν δυο-δυο μαζί κάθε τόσο, "Να κι άλλο" η άλλη.. και πάει λέγοντας. Για πόσα λεπτά δεν είχα πετύχει κανένα. Κοιτούσα, πώς. Δεν αγχωνόμουν όμως. Έβγαλα το κινητό, ενεργοποίησα την εφαρμογή Ένα παιδί μαθαίνει τ' άστρα και στόχευα. Ο ουρανός γέμισε γραμμές και τελίτσες. Απέναντί μου το φεγγάρι και πιο δίπλα ο αστερισμός μου. Πιο πάνω σκάλωσα λίγο με τον Πήγασο, κοντά στην Ανδρομέδα. Κοιτούσα τις τέσσερις γωνίες του τετραγώνου του (Όχι. Τραπέζιο. Ούτε. Τετράπλευρο, σκέτο.) αλλά καμμία τελίτσα δεν έλεγε να πέσει. Τετράγωνα, τί περιμένεις. {Που και πάλι γιατί να ενώνουμε τα σταθερά αυτά άστρα με ευθείες γραμμές; Γιατί να μην τα ενώνουμε με καμπύλες; Όχι, θέλω μια απάντηση. Ο Πήγασος θα μπορούσε δηλαδή να είχε κύκλο αντί για τετράπλευρο κι έτσι να λεγόταν πχ. Καλαμάρι.}

Κάπου εκεί μας προσέγγισε η διπλανή παρέα νεαρών. Μικροί, μικρότεροι κι από το Βενιαμίν της παρέας, τώρα τελείωναν τη σχολή τους. Κάθισαν δίπλα στην άμμο και μας έπιασαν την κουβέντα, εμείς απαντούσαμε, πότε η μία πότε η άλλη, ενώ συνεχίζαμε να κοιτάμε και τ' άστρα. [Δεν είχα δει κανένα ακόμα εγώ.] Ώσπου σε κάποια φάση τους ρωτάει με ένα χαμογελαστό, μαμαδίστικο ύφος η sis "Να σας ρωτήσω, για πόσο μας κάνετε; Γιατί έχει και λίγο σκοτάδι εδώ." Κάπου εκεί χαλάρωσαν λίγο τα παιδιά κι η κουβέντα, για να αποχωρήσουν λίγο πιο μετά, καληνυχτίζοντάς μας. Τα γλυκούλια. Τον τρόπο θα τον βρουν στην πορεία, δεν είναι αυτό το θέμα, αρκεί μόνο να μη χάσουν το θάρρος τους. Γιατί είναι γεγονός, τα "μικρά" διαθέτουν συνήθως περισσότερο από αυτό.

Ωπ! Ένα άστρο πέφτει, πέφτει... Αν σου πω ότι δε θυμάμαι τί ευχή έκανα ακριβώς. Κι όμως.

Μπορείς να δεις καθαρά τώρα απ' αυτή την παραλία (*)
ένα τετράγωνο αυτού του κόσμου,
ένα αεροπλάνο στο χλωμό ουρανό.
Θέλω να φυλάξω αυτές τις εικόνες
αυτές τις λέξεις μέσα σου..

(*)ελαφρώς πειραγμένο

Το βιβλίο
Έφυγα μια μέρα νωρίτερα απ' το νησί, γιατί την επομένη με περίμενε άλλο πλοίο. Πας με το γρήγορο και γυρνάς με το αργό, σε αντιστοιχία με την ένταση της επιθυμίας σου να πας στο νησί και να γυρίσεις πίσω. Μόνη στο κατάστρωμα. Αέρας στο πρόσωπο και στα πόδια, μουσική στα αυτιά, βιβλίο στα μάτια (και όλα μαζί στο μυαλό και την ψυχή, σαφώς). Μ' αρέσει να βλέπω την άσπρη γραμμή που αφήνουνε πίσω τα πλοία όταν φεύγουν... Κάπως έτσι. Είχα αρκετή ώρα για να συνεχίσω το βιβλίο που ξεκίνησα στο πλοίο πηγαίνοντας. Κυλούσε, πολύ ομαλά, σχεδόν ακύμαντα. Έβγαλα το μισό και σκεφτόμουν μετά την αντίδραση της Ρ. όταν θα της το 'λεγα. Τελικά, μάλλον, όντως (Κανένα άλλο επίρρημα; Έχει χώρο.) προτιμώ το διάβασμα εν κινήσει. Φεύγει που φεύγει το μυαλό, ας φεύγει και το σώμα παρέα. Καλά, όχι ότι το φτάνει, σε καμμία περίπτωση, αλλά λέμε τώρα. 

//Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί κάποια πράγματα να τα λες όπως κάποιος άλλος, και δη συγγραφέας, με αποτέλεσμα να θεωρείται ότι αντιγράφεις κάποιον που μέχρι πριν δεν γνώριζες καν; Είτε μπορεί να 'χες διαβάσει κάτι κάποτε, να είχαν ταυτιστεί απόλυτα οι ιδέες σου με αυτό κι απλά να τις ενίσχυσες αφομοιώνοντας αυτό το κάτι. Που και γιατί να μην είχες σκεφτεί δηλαδή κάτι ίδιο; Επειδή (μπορεί και να) το σκέφτηκε πριν από 'σένα; Κάτι μας είπες τώρα. Κι ίσως κι αυτό που είπες τώρα να το 'χει πει κι άλλος πριν από 'σένα, κι αυτό..., κ.ο.κ. || Δεν ήθελες τις παράλληλες γραμμούλες. Ορίστε τώρα. Πού βρίσκεσαι, είπες; Καλά πας, ευθεία. Τα λέμε στο (επόμενο) πλοίο.//

[Ξεπακετάρισμα-Πλυντήριο-Άπλωμα-Ελάχιστος ύπνος-Μάζεμα-Σιδέρωμα-Πακετάρισμα]

  
-Κ-

Αμάξι για πέντε (;) 
 Συνάντηση κορυφής στο σταθμό Πετραλώνων. Η Ρ. ήταν ήδη εκεί μαζί με το πιστό μας αυτοκινητάκι, το ασημένιο πεζό τρίαμηδενεφτά (*), μόνο που τώρα είχε και μια σχάρα στον οροφή. Η Ν., η γιαγιά της κι η Μ. ήταν επίσης εκεί, ενώ κατέφτανε κι η Α. Η παρέα που χωράει σε ένα αυτοκίνητο, μαζί με τη γιαγιάκα μπροστά (κι όταν λέμε γιαγιά, εννούμε γιαγιά-φιλενάδα) και μερικά σακ βουαγιάζ στην οροφή, ήταν έτοιμη για την επιχείρηση "Νονά Ν.". Περιττό να πω ότι στο δρόμο για το λιμάνι μας κοιτούσαν οι περαστικοί καλά καλά. Θα μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει, αλλά είπαμε να κάνουμε πρόβα για τη διαδρομή Ηράκλειο-Σητεία(!). Στο λιμάνι συμπληρώθηκε το παρεάκι με μια μηχανή, τον Θ. και τον Γ. Μετέτρεψαν και μερικούς φιόγκους που 'χαμε κάνει στη σχάρα σε κόμπους -δεν ξέρουν αυτοί.


(*)Δε χαμπαριάζει τίποτα, δεν πίνει πολύ βενζίνη, πάει παντού, του κάνεις βαθούλωμα στον προφυλακτήρα και το πετάει έξω μέχρι να κατέβει κι η δεύτερη να το δει. Αυτοϊάσιμο.

"Κοιμήσου, αγγελούδι μου" 
Βραδυνό δρομολόγιο. Ωραίο για κρασάκι και το πλοίο, με τη διαφορά ότι έχεις την επιλογή να κάνεις κι ένα τσιγάρο στο κατάστρωμα -σε αντίθεση με το αεροπλάνο. Την περισσότερη ώρα κοιμόμασταν. Εγώ δηλαδή. Μουσική, βιβλίο (το 'πα στη Ρ., με κοιτούσε καλά καλά), ζντουπ. Δεν ξέρω τί με έπιασε, κάποιος μου είχε πατήσει το κουμπί του ύπνου. Ξυπνάω, δε βλέπω κανέναν, μόνο τη γιαγιά (δεν πρέπει να κοιμόταν κιόλας). Εκεί που με άφησαν, εκεί ήμουν, σε μια γωνίτσα του καναπέ, οι λοιποί στρωματσάδα στις σκάλες. Όπως σηκώθηκα, έτσι ξαναξάπλωσα, οριζόντια αυτή τη φορά. Ευτυχώς πρόλαβα το χάραμα, λίγο πριν φτάσουμε. Τί χρώματα κι αυτά. Όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν κι όσα γι΄ αυτά κανείς δεν ξέρει.

Ηράκλειο. Κρήτης. Λεωφόρος Στέλιου Καζαντζίδη. Κάτι πρέπει να μπέρδεψαν να δεις. Η τετράδα πίσω πάλι, η Σ. πάλι κοιμάται. Στάση να βγούμε έξω να ξεπιαστούμε, η Σ. οριζοντιώνεται. Για να μην πλατιάζω, πέρα από το καράβι και το αυτοκίνητο, κοιμήθηκα και στην παραλία που πήγαμε μετά -με το βιβλίο αγκαλιά. Τα γράφω τώρα και γελάω, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου -πραγματικά- κι οι άλλες απορούσαν. (Ποιά εγώ που υπό φυσιολογικές συνθήκες κοιμάμαι 4 ώρες τη μέρα.) Ίσως φταίνε τα καράβια, ίσως απλά να κλάταρε το σύστημα, αν κι επανήλθε την επόμενη μέρα, αυτό ήταν. Ferry lag το ονόμασα πάντως. Ή fairy, ό,τι θέτε. Ξύπνα! 

Το καλωσόρισμα 
Ανηφορίζουμε το βραδάκι στο χωριό. Το ραδιόφωνο δεν έπαιζε τα σιντί. (Προφανώς, αλλά και πώς να το πω; Σιντόφωνο; Ηχοσύστημα.) Δεν το δεχόμουν αυτό. Είχα ετοιμάσει cd "καλτίλα" (τους Στέρεο Νόβα δεν τους πήρα, για το "Shazam" cd ούτε λόγος, θα με κατέβαζαν επί τόπου -οι μισές σίγουρα). Είχαμε επίσης και το cd "κατερίνα HOT POP HITS" από το '96 μεριά. [Αυτό το ξεθάψαμε πριν καναδυό καλοκαίρια στο πατρικό της Ρ. κάπου στη βιβλιοθήκη της κι έκτοτε, αφού πάθαμε συγκινησιακό σοκ, μας ακολουθεί στις διακοπές.] Με αυτά τα δεδομένα ο Μπομπ ο μάστορας της παρέας (βλ. γράφουσα) βρίσκει πατέντα σπρώχνοντας το cd με ένα δεύτερο και πατώντας κάτι (μυστικά) κουμπάκια και τσουπ αρχίζει να παίζει το τρανζίστορ (δώστε τόπο στα κλάσικ-πασέ) ΡακιντζήΖιγκ Ζαγκ, Vips (κοίτα γιλεκάκια), ΝΑΜΑ, Αλέξια, ΧαρίτουΔάντη (μικρή είχα κολλήσει με τραγούδια του) ...και δε συμμαζεύεται.

Στην πλατεία του χωριού μας περίμενε το μεγαλύτερο τραπέζι του καφενείου για τα καλωσορίσματα τση νονάς. Τα ρακοπότηρα δεν μέναν στιγμή άδεια. Το καλό ήταν ότι έβλεπες ανοιγμένα καραφάκια ούζου να έρχονται κι ήξερες ότι δεν πρόκειται να 'ναι ούζο [φιουυ]. Κάπου εκεί θυμηθήκαμε να εξετάσουμε τη Ν. στο "Πιστεύω". Κάπου το χάναμε, ξαναπάρ 'το απ' τον προηγούμενο στίχο. Στο τέλος το είπαμε -αφού το 'χαμε γκουγκλάρει.

Το φαράγγι 
Όπως προείπα, μετά από 27 χρόνια, φέτος ήταν ο πρώτος 15αύγουστος που δεν ήμουν στα χωριά μου. Αντ' αυτού, τον πέρασα στον Ρίχτη. Κατεβήκαμε το φαράγγι 7 νοματαίοι, το γκρουπ της νεολαίας μπροστά και των βετεράνων λίγο πιο πίσω. Στην αρχή περπατούσαμε σε βατό δρομάκι. "Δε θα δυσκολέψει καθόλου το level;", ρώτησα ανήσυχη. Και να σου, ξεκίνησαν τα πιο δύκολα περάσματα, τα ρυάκια, [ταρζανιές στα κλαδιά], να και οι βράχοι για να σκαρφαλώσεις, να και το σημείο που πρέπει να κρατηθείς από τον ένα βράχο για να πας στον άλλο και από κάτω το (ημι)κενό. Κάτι γίνεται τώρα. Σιδερένιες σκάλες που σε οδηγούν σε λιμνούλες κι η μεγάλη ξύλινη σκάλα που σε οδηγεί προς μία όαση. Ένας μικρός καταρράκτης και μια φωτισμένη από τον ήλιο λίμνη. Κρύα, καθαρά νερά. Ανάλατα. Βουτιά και το νερό να πέφτει με δύναμη πάνω σου. Βρέχει ξε(γ)νοιασιά.

Φτάνουμε; (Θάλαττα)^2. Κάτω μας περίμεναν οι υπόλοιποι σε τέσσερα-πέντε τσιμεντένια τραπέζια στα πεύκα δίπλα στη θάλασσα. Άγρια ομορφιά σ' ένα σκηνικό με μεγάλες πέτρες. Βουτιά σε αλμυρά, ατίθασα νερά. Τέτοιο κύμα είχα να δω απ' όταν ήμουν δημοτικό, στην Ασπροβάλτα. Ψέματα, λίγο αργότερα στην Ολυμπιάδα (ωραίες στιγμές κι εκεί, τρεις οικογένειες, με τα ξαδέρφια από 10 έως 21 χρονών). Όταν βγήκαμε, είχαν μόλις γίνει τα κρέατα, σερβιρίστηκαν μαζί με τους κοχλιούς. Για μουσική, Καζαντζίδης. Κάτι παίζει εδώ με τον Καζαντζίδη και δεν το 'χω καταλάβει. [Για κάποιο λόγο εν τω μεταξύ απ' την αρχή του ταξιδιού μου 'χε κολλήσει ένα λάθος (για τον τόπο) τραγούδι. Ανά φάσεις πετούσα ένα Ωωωω για να πιάσω μετά τα ριάλια. "Ναι, αλλά είμαστε στην Κρήτη τώρα, ε;" με έκοβε η Ν.] Πρώτος 15αύγουστος  χωρίς ποντιακά. Αντ' αυτού κρητικά. Και ρακή. Δαμάζοντας τα κύματα με ρακή. Όχι και τόσο έξυπνο για ενήλικες -αλλά κι απ' την άλλη οι ενήλικες είναι αυτοί που πίνουν συνήθως ρακή. (Άρα άστοχο. Ή ηλίθιο.) Γέλιο. Με ηλίθια αστεία. Μια στις τόσες δεν πειράζει.

Οι αεικίνητες βλακείες μας συνεχίστηκαν και στην επόμενη παραλία -Βάης. Σε αντίθεση με το ρομαντικό του ουρανού εκείνη την ώρα. "Σοφάκι, μην πίνεις πολύ καφέ", λέει με όσο σοβαρό ύφος μπορούσε η Α. Μην πίνεις πολύ καφέ, λέει, όταν έχω πιεί πόση ρακή πριν (Πόση αλήθεια;). Πόσο αλήθεια, όμως, πόσο με ξέρει. //Σοφάκι. Σκάσε. Σκα Σου Σου.// [Τί  λένε ότι έχουν αυτοί που απευθύνονται στον εαυτό τους στο β'/γ' πρόσωπο ενικού; (Πέρα του ότι είναι γαμώ τα παιδιά.) Οι σημειώσεις μου στο μπλογκ είναι ημερολογιακού τύπου, να εξηγούμαστε, κοινώς μιλώ και σε μένα. Και για. Άμοιρη ψυχή, μην ξεγελαστείς. Και γεια.]

Έμεινε η τελευταία παράγραφος. Δε θέλω να το τελειώσω (ρε). Στάση(*).
- Τελείωσες;
- [Λυπημένη φάτσα].
- Και τί κάνεις τώρα; Διαβάζεις τα περιεχόμενα;
- [Γέλωτας].

Επιχείρηση "Νονά Ν."
Έφτασε η μεγάλη μέρα. Επιμελήθηκα μαλλί και μακιγιάζ της νονάς. Πήραμε κομπλιμέντα, αμέ.Το ξωκκλήσι ήταν λίγο πιο έξω απ' το χωριό, δίπλα στο γήπεδο. Νονά και ανηψιά-βαφτιστικιά ήταν δύο γλύκες. Ταίριαζαν απόλυτα με το concept της βάφτισης· ροζ & cupcakes. Το δε μαρτυρικό βραχιολάκι, από τα καλύτερα που έχω φορέσει: πέρλα, κορδέλα και παγωτό αντί σταυρού. Μοιράσαμε και τις μπο(υ)μπο(υ)νιέρες, εννοείται [το προτιμώ με υ, να πω την αλήθεια], κουφετάκια, marshmallows (σε χωριό βρισκόμαστε, απορρίπτεται το σχόλιο) και μια θεϊκή μους.

Το γλέντι έγινε στο διπλανό χωριό. Πώς τυχαίνει και τις περισσότερες φορές η ταβέρνα που ονομάζεται "Πλάτανος" βρίσκεται στην ιδανική τοποθεσία; Λογικό. Ρακή, ξανάμανα. Και λύρα. Σηκωθήκαμε να χορέψουμε, με κέφι και με μπρίο. Με τη δεύτερη γύρα το 'χα πιάσει. Δε θα συγκρίνω λύρες και χορούς, γιατί δε θα 'μαι απόλυτα αντικειμενική. Αλλά τα αγάπησα και τα κρητικά, άσε που πρέπει να μάθω και τους υπόλοιπους χορούς, ούτως ή άλλως. Όλοι είχαμε πιει λιγάκι παραπάνω. Άξια.

Αποστολή εξετελέσθη. Επιτυχώς.

Life is a Beach - Life is a Carousel
Υπάρχουν κι άλλοι που λένε αυτά τα άσπρα στη θάλασσα, προβατάκια ή μόνο οι φίλες μου; Ναι, τα κυματάκια. Έτσι τα 'λεγαν μικρές, λέει· βλακείες, ακόμα έτσι τα λένε. Είναι χαζές οι φίλες μου. Ανοίγει αγκύλη, καρδιά, κλείνει αγκύλη.

[Ξερόκαμπος.] Σε κάθε νησί θα σου μείνει μια μέρα σε μια παραλία λίγο πιο αξέχαστη από τις άλλες. (Ννναι.. τώρα που το ξαναδιαβάζω μπορείς να το πεις και Αυτονόητο. Αλλά συνεχίζω απτόητη.) Δεν είναι μόνο η παραλία η ίδια και το όμορφο χρώμα των νερών της που την κάνει ξεχωριστή, αλλά και το πώς πέρασε η όλη παρέα εκεί. Oι βλακείες που κάναμε στη θάλασσα. Στην άμμο. Τα παιχνίδια-αθλοπαιδείες. Κωλοτούμπες. Κατακόρυφοι. Μπουρμπουλήθρες. Οι φωτογραφίες (συνήθως πολύ περισσότερες από το επιτρεπτό), παπαράτσι φωτογραφίες το ζευγαράκι. Το πορτοκαλοτζίντζερ χρώμα των μαλλιών στο vivid mode. Πατημασιές κι ονόματα στην άμμο [Για το μη εύηχο του ΡΑΜΝΣ, πήραμε τα δύο βαφτιστικά κι εγένετο ΣΑΜΑΣ. Voila!]. Είναι η μέρα που προβλέπεται να μαυρίσεις περισσότερο. Kαι μη μετράτε μαυρίσματα, τις διαφορές απ' τα σημάδια του μαγιώ να μετράτε. Δίκαια πράγματα.

Να κάνουμε φρύδινγκ να δούμε πού θα πάμε σήμερις. "Σ., δικιά σου η εξυπνάδα αυτή, ε;". Πήραμε τα βουνά. Μακρύτερος δρόμος για το γυρισμό. Οι λοιπές θαύμαζαν τη θάλασσα και τις εναλλαγές των χρωμάτων της από ψηλά, εγώ το δρόμο και την αλλαγή κατεύθυνσής του στα βραχώδη όρη. Από πίσω ακολουθούσε η μηχανή. Έπρεπε να είχα αλλάξει μέσο σε αυτή τη διαδρομή.

Ο παλιμπαιδισμός της παρέας [27-39] συνεχίστηκε το βράδυ, μετά τις απαραίτητες ρακές, στο μικρό "λούνα πάρκ" στο λιμάνι, με air hockey, ποδοσφαιράκι και μια κινούμενη αγελάδα.

Αγία Φωτιά 
Φεύγοντας απ' την επίσης πολύ ωραία παραλία κι έχοντας πιει τις κορόνες μας, είπαμε να πάμε σε ένα ωραίο μέρος για φαγητό. Στροφές και στροφίτσες, στροφούλες και στροφές. Πεινάμε. Φτάνουμε; Ρούσσα Εκκλησιά. Όπως φτάνουμε στην ταβέρνα του χωριού, έτσι και φεύγουμε. Άδεια τα τραπέζια, περίμεναν για το βράδυ 150-200 άτομα και δεν είχαν έτοιμα φαγητά ακόμα. Αρραβώνας. Να ζήσουν τα παιδιά. Αλλά κι εμείς πεινάγαμε. Κατά τ' άλλα γραφικότατο το χωριό κι η θέα χορταστική -μεταφορικά. Κατηφορίσαμε προς τα γνωστά. Λευκή καταιγίδα στο ραδιόφωνο. Kαι στα καπάκια, electricity.

The final source of energy
Solar electricity
  
Κλείσιμο κύκλου. Στο χωριό. Αποχαιρετισμοί με ρακές. Και φωτιές -ανάβουν χωρίς να το θες. (Φιλική συμβουλή: τα βράδια που φυσάει αέρας στα νησιά, να προσέχετε σαν πάτε να ανάψετε το στριφτό τσιγάρο κάτω απ' το τραπέζι του καφενείου με τα χάρτινα τραπεζομάντηλα.) Βεραμάν πάτο.
 
Γυρισμός  
Συζητήσεις της τελευταίας νύχτας. Γι' αυτά που θες να κάνεις. Όχι. Γι' αυτά που θα κάνεις.

Γυρισμός, και πάλι, με αλμύρα στα μαλλιά. Επιστρέφεις στην πόλη αφήνοντας στο διάβα σου λίγη από την άμμο και το αλάτι τόπων που βάρυναν γλυκά τη βαλίτσα των αναμνήσεων. Για να μη χάνεις το δρόμο προς τη θάλασσα.

(*) 

Να παρατηρείς και να νιώθεις. Να νιώθεις και να παρατηρείς. Να παρατηρείς νιώθοντας. Να νιώθεις αισθάνοντας. 

Και με λένε Σοφία.
_________________________________________
υ.γ.1: Συνειδητοποιώ ότι, ασυνείδητα, συνεχίζω την παράδοση της αλληλουχίας των αρχικών γραμμάτων των νησιών. [Φτάσαμε σε ισορροπία πάλι.]

υ.γ.2: Αγαπώ τους μήνες που ξεκινούν από Α.

υ.γ.3: To παραπάνω ποστ-κατωσέντονο [ή αλλιώς μερικά κεφάλαια από το βιβλίο μου], γράφτηκε με λίγες παύσεις, συνοδεία: σημειώσεων, μουσικής Στέρεο Νόβα, μιας σπόντας Ενδελέχεια, Περίδη, Παυλίδη, Αγγελάκα, Ματούλας, omd και "καλτίλας", καφέ και/ή ρακής. Αυτά για την κατανόησή (σας). 

υ.γ.4: Μου θύμισε παλιότερα ποστς-σαχλαμάρες που έγραφα τα ξημερώματα εν μέσω εξεταστικής, ακούγοντας τα απορριματοφόρα. Παίζει να είναι και το μεγαλύτερό μου μέχρι τώρα. Του χρόνου πάλι.

υ.γ.5: Όταν κι εφόσον γράψω το βιβλίο μου, είμαι ικανή να το ζητάω πίσω από τους αναγνώστες μου, για να διορθώνω πράγματα που μου τη βάρεσαν ή για να συμπληρώσω κάτι που μου 'ρθε και πρέπει να μπει ανάμεσα στην 27η και 28η § [εναλλακτικά θα βγάλω 5-6 συμπληρωματικές εκδόσεις]. Χειρόγραφα, αμέ, τί άλλο θένε. Προς το παρόν, εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου